ουδέν κακόν αμιγές καλού

Ενός κακού μύρια έπονται ή ουδέν κακόν αμιγές καλού

Εδώ και αρκετά χρόνια είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα επίσημα πια .

Και γι’αυτό θα περιμέναμε να δούμε βελτίωση της εικόνας μας σε όλα τα επίπεδα.

Θα περιμέναμε να στηθεί σε πιο στέρεα θεμέλια η αυτογνωσία μας.

Να ξαναβρούμε και να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας .

Να βρει επιτέλους τη θέση του και μέσα στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο το περίφημο «ελληνικό δαιμόνιο», με μια κουβέντα να το γυρίσουμε από την μόνιμη εξορία. ( Οι Έλληνες του εξωτερικού πάντα διαπρέπουν και τιμούν την Ελλάδα ).

Και μαζί με αυτό το δαιμόνιο να αναστήσουμε τον κλασικό ελληνικό ανθρωπισμό. Να ξαναζωντανέψουμε τις κορυφαίες στιγμές της καρδιάς και του νου των ποιητών μας. Να αναδείξουμε Τον Έλληνα τον συντρεχτικό τον φιλότιμο τον ευαίσθητο τον φιλόξενο τον καλοπροαίρετο, τον πληθωρικό με την αχαλίνωτη φαντασία , τον ποιητή τον ταξιδευτή.

Κι όμως το περίφημο «ελληνικό δαιμόνιο» παραμένει και διαπρέπει στην εξορία.

Η σχέση μας με το κράτος λειτουργεί μόνιμα ( και αποτελεσματικά ) με τον χρηματισμό απλά «λάδωμα» ή «γρηγορόσημο» ή «φακελάκι»

Το δόγμα είναι και made in U.S.A. “Every thing has a price” «όλα έχουν την τιμή τους»

Συνεχίζεται κατά κανόνα η παράδοση της αναξιοκρατίας και των κομματικών προσλήψεων.

Δυστυχώς δεν ταυτίσαμε το «σήμερα» με το «σύγχρονο», αλλά ξεπέσαμε στη δίνη ενός απελπιστικά αργόσυρτου και πολλές φορές νοθευμένου εκσυγχρονισμού.

Μείναμε πίσω δηλαδή και κατά τη γνώμη μου, είναι αμφίβολο αν θα πετύχουμε την Ευρωπαϊκή σύγκλιση στα επόμενα 15 χρόνια

Σήμερα οι μόνες δυνάμεις του ελληνισμού που διαπρέπουν παγκόσμια είναι:

Ο διαχρονικός μας πολιτισμός ( από τον ¨Όμηρο μέχρι τον Παλαμά τον Ελύτη τον Σεφέρη τον Ρίτσο τον Καβάφη τον Γκάτσο ).

Οι ομογενείς μας σε όλο τον κόσμο.

Η εμπορική μας ναυτιλία

Και ο αθλητισμός ο οποίος ευδοκιμεί μέσα στην Ελλάδα και ως ένα βαθμό το ελλαδικό κράτος αναγκαστικά τον αποδέχθηκε μετά από εκρηκτικές παρουσίες σαν του Νίκου Γκάλη ή σαν του Πύρρου Δήμα και άλλων μεγάλων αθλητών.

Το ελλαδικό κράτος πάντα υπέφερε και φαίνεται πως ακόμη υποφέρει, από μια μόνιμη τάση πνευματοκτονίας που κινδυνεύει να γίνει παράδοση.(Φοβάμαι πως έγινε)

Η κατάληξη ή το αποτέλεσμα αυτής της πνευματοκτονίας είναι τα χάλια της Ελληνικής εκπαίδευσης και γενικά της παιδείας .

(Εδώ στη Χίο είδαμε από την ιστορία πως αντιμετωπίστηκε η λαμπρή προσωπικότητα του Γιώργου Θεοτοκά όταν πολιτεύτηκε. Και τώρα πρόσφατα είδαμε που και πώς κατέληξε το αρχείο του Νίκου Γιαλούρη).

(Όλοι ξέρουμε πώς χάσαμε τουλάχιστον δύο Νόμπελ για τον Κωστή Παλαμά και τον Νίκο Καζαντζάκη).

Όλα αυτά που δεν έχουν τελειωμό και που συστήνουν αίτημα μιας σύνθετης κοινωνιολογικής μελέτης κάνουν δύσκολη την κατάταξη μας σαν χώρα ακόμα και τούτη τη στιγμή. Τι είμαστε τέλος πάντων?

Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα? Μεσογειακή? Βαλκανική? Ίσως και τριτοκοσμική?

Είναι πάρα πολύ δύσκολη η απάντηση.

Φοβάμαι ( και χίλιες φορές νάχω άδικο) είμαστε μια χώρα που δεν ξέρει τι θέλει, που δεν έχει όραμα για το μέλλον.

Από τότε που απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους δεν σταμάτησαν να εναλλάσσονται στην εξουσία ο «Κωλέτης» με τον «Μαυροκορδάτο» σε όλες τις βαθμίδες.

Η τελευταία εθνική μας συμφορά με τις φωτιές στην Πελοπόννησο την Εύβοια και την υπόλοιπη Ελλάδα φαίνεται σαν λογική συνέπεια.

Μήπως όλοι μας δεν γνωρίζουμε ότι οι ηθικοί αυτουργοί είναι μεγάλα συμφέροντα και υψηλά ιστάμενοι.

Όσο και αν προσπάθησαν να τα κουκουλώσουν, πως τάχα οι φωτιές, ήταν τυχαίες, από κάποιους εμπρηστές ή κάποιους αμελείς.

Η συμπεριφορά τους θυμίζει τακτικές λατινοαμερικάνων νονών των ναρκωτικών.

(Ενώ εξαγοράζουν τους πάντες, για τα μάτια του κόσμου, συλλαμβάνουν «στημένα» μερικούς και τους καταδικάζουν)(εξιλαστήρια θύματα).

Είναι λοιπόν σίγουρο πως υπήρχε σχέδιο. Απλά τους ξέφυγε ο έλεγχος πιθανόν .

Όσο για τους εκτελεστές υπάρχουν πρόθυμοι πολλοί, που προέρχονται από την κοινωνικά λαβωμένη ελληνική οικογένεια και μάλιστα άριστα εκπαιδευμένοι.

Δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε τα περισσότερα από τα πολλά παιχνίδια βίας που παίζουν τα παιδιά μας με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια (game boy, play station).

Εγώ που κατά τύχη είδα μερικά των παιδιών μου και των ανιψιών μου, τα ονόμασα αβίαστα ( killer trainers ) εκπαιδευτές φονιάδων με όλους τους τρόπους.

Νά λοιπόν μια μεγάλη φωτιά που καίει τα πάντα και λίγοι την έχουμε πάρει χαμπάρι.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά μας προβληματίζει τάχα η κοινωνική ύπαρξη και η καταστροφική συμπεριφορά των χούλιγκανς. Δηλ. χρειάζονται ψυχολογικές γνώσεις ή κοινωνιολογικές για να καταλάβουμε τα αίτια?

Όταν κάποιος από μικρό παιδί εκπαιδεύεται αλλά κύρια «ψυχώνεται» στη βία, θα φθάσει μοιραία και η στιγμή που θα κάνει πράξη αυτά που του έμαθε το παιχνίδι.

Και λογικά πια θα πρέπει να περιμένουμε τη σειρά μας να μας κάψουν το δάσος μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας. Ποιοι? Τα ίδια τα «παιδιά» μας.

Μετά λοιπόν από αυτή την εθνική συμφορά των πυρκαγιών μπορούμε να περιμένουμε άλλο?

Φοβάμαι πως όχι.

Η μόνιμη ατιμωρησία των εκτελεστών μας τους έχει εκτραχειλίσει.

Πιστεύω ήρθε η στιγμή ξεκινώντας από την οικογένεια και τις τοπικές κοινωνίες να ενεργοποιηθούμε .

Να σχεδιάσουμε και να θεμελιώσουμε ένα όραμα για το μέλλον με όχημα και μέτρο τον άνθρωπο ( τον οικουμενικό άνθρωπο και Έλληνα).

Να μην αφήσουμε να σβήσει η τελευταία σπίθα της ελληνικής ταυτότητας μας.

Να μην ισχύσει τελικά το «ενός κακού μύρια έπονται» αλλά το «ουδέν κακό αμιγές καλού».

Μανώλης Φύσσας 2007