ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Το νοιώθω. Τα πάντα  γυρνάνε γύρω στο Αρχιπέλαγος, με φίλους να ανταμώνουν ύστερα από τρεις - τέσσερις δεκαετίες και να μετρούν απώλειες και μπάκες. Στο Αρχιπέλαγος της νιότης μας, της καταγωγής μας, της μνήμης μας. Της στοιχειωμένης νοσταλγίας μας. Αλήθεια  τι  νοσταλγούμε;  Μάλλον το παρελθόν και τα φαντάσματα των δικών μας. 

Γεγονός πάντως, η νοσταλγία νοιώθεται, κατασκευάζεται, σαρκώνει την ύλη της.
Ποιά  είναι  η ύλη της; Ότι θυμόμαστε, ό,τι ζήσαμε, ο,τι νομίζουμε πως θυμόμαστε, οτι  έχουμε ανάγκη, τόσο, που να το ζούμε ξανά και ξανά. Λέτε να είναι κατασκευή του νου; Ονειροφαντασία; Ότι και αν είναι μου είναι αδιάφορο, αρκεί να μπορώ να το ζω.....

Να, κάπως  έτσι, ψάχνουμε και  τα  ίχνη των προγόνων μας σ’ένα μοναχικό εκκλησάκι στη καταπράσινη πλαγιά, σ’απέραντο γαλάζιο ουρανό, στην Αυγουστιάτικη αστροφεγγιά...

Στον τόπο που νιώσαμε την έκπληξη της ύπαρξης και σπαρτάρισε το δέρμα, όταν μας πρόλαβε ξάγρυπνους η αυγή σε ερωτικό παραδομό. 

Μια τέτοια νύχτα, με πεφταστέρια, σφραγίζει την ύπαρξη για πάντα. Γίνεται καταγωγή ... Είναι η νύχτα που νοσταλγούμε, αυτή που ψάχνουμε κάθε φορά που ανταμώνουμε στον τόπο που αγαπήσαμε.
Παιχνίδισμα του νου; Ονειροφαντασία; Τόπος επινοημένος; Αδιάφορο. Γιατί εκεί γεννηθήκαμε, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί νοιώσαμε τον εαυτό μας ενήλικο, ερωτευμένο, λεύτερο, μονάχο......

Καλό καλοκαίρι

7/2013

 

Νικόλας Δημ. Χατζημανώλης