Η ΧΙΩΤΙΣΣΑ

Χίος και Χιώτισσα

Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς να το ζεις.

Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς ν' ακούω την πόρτα να κλείνει σιγά όταν έφευγες για ψάρεμα, πριν ακόμα βγει ο ήλιος .

Εσύ ο "βουνίσιος", που παιδάκι πρώτα έμαθες να γλιστράς στο χιόνι με τα σκι πριν περπατήσεις, εσύ ο αλπινιστής που λάτρευες τα δάση και τα πράσινα λιβάδια της πατρίδας σου, έγινες ψαράς και "καπετάνιος" γιατί είχες πάντα τον φόβο μην ακούσω την φωνή και το τραγούδι της θάλασσας, της δικιάς μου πατρίδας!

Μου έδωσες την αγάπη σου. Έγινες το λιμανάκι μου. Ήσουν η σιγουριά ,το καταφύγιο μου.                     

Ήσουν το κάστρο μου.                                                  

Ήσουν δυνατός και μου το έπαιζες αδύνατος για να κολακεύεις τα γινάτια μου. " Παραδίνομαι μου έλεγες, εσύ πάλι θα κερδίσεις , Χιώτισσα ".  Σου άρεσε να με φωνάζεις Χιώτισσα. Όταν άνοιξε το καινούργιο μουσείο της ακρόπολης, πηγές μόνο και μόνο για να δεις το αγαλματάκι " η Χιώτισσα ". Στους φίλους έλεγες πάντα "ότι πει la grecque", η Ελληνίδα.

Την αγάπησες την Ελλάδα όσο κι εμένα. Προσπάθησες να μάθεις την γλώσσα της κι εγώ γελούσα όταν έβγαιναν από το στόμα σου οι λέξεις παραμορφωμένες. Είδα κι έπαθα να καταλάβω ότι όταν μιλούσες για τον «μπακαλιάρο» εννοούσες τον μπακάλη της γειτονιάς μας.

Γελούσες, γελούσες......

Αγάπησες την Ελλάδα αλλά την φοβόσουν. Πενήντα τέσσερα χρόνια ζήσαμε μαζί κι όλα αυτά τα χρόνια έζησες με τον φόβο μην με χάσεις! Σε κάθε μου ταξίδι φοβόσουν μπας και δεν γυρίσω. Έτρεμες μήπως η πατρίδα μου νικήσει την αγάπη σου! Εσύ μου τα είπες όλα αυτά την ημέρα που κατάλαβες ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για σένα. Έτσι αποφάσισες να μου χαρίσεις έξι μήνες τον χρόνο ήλιο, θάλασσα και Ελλάδα!

Πάντα έδινες.
Θυσίασες τα δικά σου πράσινα καλοκαίρια. Δεν το σκέφτηκα. Ούτε που πέρασε από το μυαλό μου πως σου έλειπαν. Τον τελευταίο χρόνο τόλμησες να μου πεις πως ήθελες να περάσουμε λίγο καλοκαίρι στο δάσος και στο βουνό. Είχες πεθυμήσει να μυρίσεις χορτάρι και έλατο.

Κι εγώ δεν είδα τίποτα. Δεν κατάλαβα. Μετά από τόσα χρόνια είχες βαρεθεί και την θάλασσα και τον ήλιο .Κι εγώ ζούσα στον κόσμο μου!!!!

Άραγε συναντηθήκατε, επί τέλους, με τον πατέρα μου; Του πέρασε ο θυμός που με πήρες από κοντά του; Τα εγγονάκια μας μεγάλωσαν και στα μαλλιά της κορούλας μας εμφανίστηκαν οι πρώτες ασημένιες ανταύγειες!!

_ Γερνάω μανούλα, μου είπε μια μέρα

_ Όχι κοριτσάκι μου, μεγαλώνεις.

Ξέρω πως είσαι ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεσαι γιατί ποτέ δεν έρχεσαι στα όνειρα μου. Ίσως γιατί συνεχίζεις να μας προστατεύεις. Έδωσες τόση αγάπη! Να είμαι κοντά σου. Μόνο αυτό ζήτησες.

Μια λέξη μου ψιθύρισες λίγες ώρες πριν φύγεις. 

«MERCI».

 Ευχαριστώ!!

Anastasia Lik