ΚΡΗΤΗ... ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

Η ΚΡΗΤΗ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΧΙΩΤΗΣ

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ

ΕΙΧΑ σχεδόν 5 μήνες στο καράβι μπαρκαρισμένος και δεν καταφέραμε μια εξόδου σε ένα λιμάνι.

ΝΑ ΠΙΟΎΜΕ μια μπύρα βρε αδερφέ να ψωνίσουμε μια σοκολάτα. Βέβαια τα σημερινά βαπόρια του τύπου κέιπ σάιζ δεν κάθονται στο λιμάνι παρά ώρες, 24 ώρες 36 ώρες άντε 48. Και μέσα σε αυτές τις ώρες πρέπει να γίνουν οι δουλειές του λιμανιού οι επιθεωρήσεις οι διάφορες από τις λιμενικές αρχές, παραλαβές καυσίμων , λιπαντικών , φαγώσιμα, αναλώσιμα, όλα με τη ψυχή στο στόμα, όπου… φτάνουμε πια στο σημείο να λέμε Άγιε μου Νικόλα μου άντε να βγούμε στο πέλαγος να ηρεμήσουμε και να ξεκουραστούμε. Εκεί έφθασε το ναυτικό επάγγελμα στις μέρες μας.

Νοιώσαμε λοιπόν μεγάλη ευχαρίστηση όταν πληροφορηθήκαμε ότι θα παραμείνουμε για 2-3 μέρες στο αγκυροβόλιο αναμονής στα νησιά Γκουαίμπα λίγο νοτιότερα από το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Κάναμε σχέδια να βάλουμε βάρκα για εξόδου στο πανέμορφο ψαροχώρι την Μανγκαρατίμπα να φάμε κανένα φρέσκο ψάρι και να πιούμε καμιά μπύρα.

Τούτο το χωριουδάκι το ξέρουμε όλοι οι ναυτικοί που φορτώνουμε σιδηρομετάλλευμα από τα νησιά Γκουαίμπα και τη Σεπετίμπα. Γνωρίζουμε τα ταβερνάκια του και φυσιογνωμικά πολλούς από τους κατοίκους μάλιστα κάθε φορά ανταλλάσουμε με αρκετούς από αυτούς θερμές χειραψίες και καλωσορίσματα.  Ήταν κι άλλοι που οι φιγούρες κι οι φυσιογνωμίες τους μας ήταν γνωστές μα δε μας μιλούσαν ήταν να πούμε χαρακτηριστικά γνωστά μας ζωντανά αγάλματα.  Η βάρκα έφτασε στο αγκυροβόλιο ακριβώς στις έξη και μας βρήκε τους εξοδούχους σημαιοστολισμένους και αρωματισμένους στη σκάλα του καραβιού και σε 20 λεπτά νάμαστε στη στεριά ζαλισμένοι και σαστισμένοι από τη λαμαρινίαση. Το τροπικό βραδάκι με μπόλικη υγρασία αλλά και ζέστη μας πρότρεψε σχεδόν άμεσα προς τα ταβερνάκια για μπύρες και αναψυκτικά.

Ο πλοίαρχος ο καπετάν  Θοδωρής, εγώ, ο Γιώργης ο μάγειρας, και ο Παναγιώτης ο ανθυποπλοίαρχος βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι.

Ο καπετά Θοδωρής γύρισε σε μια στιγμή και μου είπε. «ωραία βραδιά ρε Μανώλη,.. τώρα είναι που χρειάζεται μια κιθάρα να τραγουδήσουμε». Τότε πετάχτηκε ο Γιώργης άνθρωπος αποφασιστικός γλεντζές με χιούμορ και λέει. « σιγά το δύσκολο θα πάρουμε ένα ταξί εγώ κι Μανώλης και θα πάμε στην πιο κοντινή πόλη να αγοράσουμε μια»

Μας πήρε καμιά ώρα η εξεύρεση και αγορά μιας φτηνής κιθάρας. Όταν γυρίσαμε μας υποδεχτήκανε όλοι, με ένα θερμό χειροκρότημα, και αρχίσαμε τα τραγούδια. Στα αριστερά μου όπως έπαιζα την κιθάρα παρατήρησα ένα γέροντα καλοστεκούμενο που τον ήξερα εξ’ αποστάσεως κι από άλλες φορές.

Ήταν από τους μόνιμους γνωστούς που δεν μιλούσαν. Τούτη τη φορά τον είδα χαμογελαστό και είχε πλησιάσει την καρέκλα του κοντά στο τραπέζι μας και άκουγε με ενδιαφέρον.  Δεν έδωσα προς στιγμή σημασία γιατί ο καπετάν Θοδωρής ήταν στα σεκλέτια του και έλεγε το ένα τραγούδι μετά το άλλο.Ο Γιώργης που δεν πήγαινε κι αυτός πίσω, ζήτησε να τραγουδήσουμε το «τζιβαέρι» και όλη η παρέα συμφώνησε. Ο καπετάν Θοδωρής με το Γιώργη πήρανε το τραγούδι με τρεμάμενη φωνή γεμάτη συναίσθημα. 

« Αχ η ξενιτειά το πλάνεψε το μοσχολούλουδο μου…» Κείνη την ώρα όπως έπαιζα και κοίταζα το χέρι της κιθάρας έπεσε το μάτι μου πάνω στο γέροντα.  Τα μάτια του τρέχανε δάκρυα είχε σηκωθεί και πλησίαζε προς το τραπέζι μας πήρε μια καρέκλα κι έκατσε αντίκρυ μου.

Ο καπετάν Θοδωρής με το που τέλειωσε το τραγούδι τον ρώτησε ευγενικά στα πορτογέζικα γιατί κλαίει.

Η απάντηση ήρθε στα ελληνικά και μάλιστα με καθαρή κρητική προφορά, «Έλληνας είμαι από τη Κρήτη, το όνομα μου είναι Στέλιος». «Κάτσε κύριε Στέλιο να σε κεράσουμε» του είπε ο καπετάν Θοδωρής «Άστο το… κύριε,.. σκέτο Στέλιο θέλω να με λέτε και να ξέρετε,.. ότι φάγατε και ήπιατε είναι όλα κερασμένα από μένα». απάντησε ο μπάρμπα Στέλιος με τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια αντίρρησης.

Τον ευχαριστήσαμε και τον ρώτησα με τη σειρά μου πως βρέθηκε στη Βραζιλία και ειδικά σε αυτό το χωριό. «Είμαι συνταξιούχος φυσικομαθηματικός σπουδαγμένος στην Αθήνα μα εδώ έκανα καριέρα οικογένεια παιδιά και εγγόνια , η γυναίκα μου ήταν Βραζιλιάνα δε ζεί πια» απάντησε μονορούφι. «Και γιατί στη Βραζιλία» τον ξαναρωτώ.

Ο μπάρμπα Στέλιος έμεινε λίγο σκεφτικός μας κοίταξε όλους μια γύρα και απάντησε, μιλώντας αργά και χρωματίζοντας τη φωνή του,.. με ένα τρόπο που μόνο ένας κρητικός ξέρει.  «Πριν από πολλά χρόνια στο εμφύλιο που ήμουνα νέος, δε δέχτηκα θέλεις, δε θέλησα να διαπραγματευτώ τις αρχές μου τις αξίες μου και τα συναισθήματά μου με αντίκρισμα ψέματα, για φτηνοπράμματα .  Γιαυτό, η έπρεπε να πεθάνω η έπρεπε να φύγω…  Έφυγα,.. βάζοντας σε ένα δισάκι τις αξίες και τα συναισθήματά μου και τα κουβαλώ μέχρι τα τώρα.

Τα βραδάκια ως συνταξιούχος που είμαι κατεβαίνω εδώ όταν έχει έλληνες ναυτικούς, τους παρατηρώ και τους ακούω χωρίς να τους μιλώ, αλλιώς κάθομαι στο σπίτι οπού χω δίσκους με ελληνικά τραγούδια που παραγγέλλω και μου στέλνουν από την Ελλάδα και ακούω με τις ώρες.  Τα πρώτα χρόνια ήμουν αποκομμένος. Μετά άρχισα σιγά-σιγά να αλληλογραφώ με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.  Όμως ποτέ δε ξαναγύρισα πίσω.  Πεθάνανε οι γονιοί μου κι ένας μου αδερφός ο μεγάλος χωρίς να τους δω.»

Ο μπάρμπα Στέλιος σταμάτησε απότομα το μονόλογό του και σήκωσε το ποτήρι του « Άντε καλώς εβρεθήκαμε εις υγεία».  Ήπιαμε όλοι μαζί του και συνεχίσαμε τα τραγούδια.  Για να τον τιμήσουμε του τραγούδησα όσο καλά μπορούσα με την κιθάρα δυο παλιά χανιώτικα συρτά του Σκορδαλού όπου ο Στέλιος πάλι δάκρυσε.

«Μοιάζουν πολύ τση θάλασσας, τα μάτια τα δικά σου,.. όπου κανείς,.. όπου κανείς δεν ημπορεί να φύγει από κοντά σου»

και το άλλο.

«Ψάχνω γυρεύω ερευνώ ρωτώ ζητώ κοιτάζω, που θα το βρω το φάρμακο να μην αναστενάζω.»

Γύρω στα μεσάνυκτα χωριστήκαμε και μπήκαμε στη βάρκα για την επιστροφή στο πλοίο και στη δουλειά μας. Όμως μέσα στο μυαλό μου συνέχεια τριγύριζε η προσέγγιση του Στέλιου για τις αξίες και τα συναισθήματα που δεν τα διαπραγματεύτηκε, και ακόμα δεν τα διαπραγματεύεται για να τα εξαργυρώσει, παρά τα κράτησε ακέρια και τα κουβαλά μαζί του. Για να μπορεί να κοιτάζει με ψηλά το κεφάλι ίσια στα μάτια, για να μπορεί να ξέρει για τι να δακρύζει, γιατί πράμα να νοσταλγεί, γιατί να τραγουδά. Κι εμείς που μείναμε και μένουμε πίσω στην πατρίδα όλα τα χρόνια τι άραγε κάναμε?

Διαπραγματευτήκαμε και διαπραγματευόμαστε τις αξίες και τα συναισθήματα μας με φτηνά και χωρίς αξία αντικρίσματα. Κι έτσι φθάσαμε πρώτα- πρώτα σε μια πτώχευση αλλά και κρίση αξιών, για να ακολουθήσει ο εκφυλισμός της ταυτότητας μας μαζί με το γενικότερο ξεπούλημα των πάντων.

Την τελευταία φορά πριν 15 μήνες, πάντως, που πέρασα από την Μανγκαρατίμπα ρώτησα για το Στέλιο. Μου είπαν πως έφυγε για την Ελλάδα μα δεν κατάλαβα πότε και για πόσο. Ποιος ξέρει, ίσως πήγε ν’ ανταμώσει τον παράδεισο της λεβέντικης κι απροσκύνητης καρδιάς του στη Κρήτη πριχού κλείσει για πάντα τα μάτια του. Μήπως κι εμείς έχουμε ακόμη,.. Κάπου… να επιστρέψουμε:

Μανώλης Φύσσας

11/4/2010

ΜΟΥ ΈΚΑΝΑΝ ΕΝΤΎΠΩΣΗ

Αγαπητέ εν θαλάσση αδελφέ

Μη μπορώντας πια να ψάχνω, ανακατεύω μερικά που μου έκαμναν εντύπωση τότε που προσπαθούσα να καταλάβω τον 'κόσμο'

Ακολουθούν μερικές ασχολίαστες σημειώσεις μου από τον Καζαντζάκη για τους φίλους μας

Δημήτρης Μελαχροινούδης

καπετάν Δημήτρης Διον. Μελαχροινούδης

Αποστάγματα από τον Ν. Καζαντζάκη

-- Τραγούδια, τέχνη, βιβλία. Όλα μου φαίνονται ανούσια, χάρτινα. Είναι σαν να πεινάς, κι αντίς να σου δώσουν κρέας και ψωμί και κρασί, σου δίνουν τον κατάλογο τα φαγιά, κι εσύ τον μασάς σαν κατσίκα.

--Όπως στον έρωτα όμοια και στη φιλοξενία, σίγουρα εκείνος που δίνει είναι πιο ευτυχής από κείνον που δέχεται.

--Ο καιρός λευτερώνεται από τα μαθηματικά προκρούστεια κρεβάτια όταν τον έχει στριμώξει κι εξευτελίσει η δυτική νηφάλια νοοτροπία. Εδώ, με το σκαμπανέβασμα ‘του πλοίου της ερήμου’, ο καιρός ξαναβρίσκει τον αρχέγονο ρυθμό του, γίνεται μια ουσία ρεούμενη κι αδιαίρετη, ένας αλαφρός μυστικός ίλιγγος που μετουσιώνει τη σκέψη σε ονειροπόλημα και μουσική.

--Θεός είναι η σκοτεινή, άγνωστη, γιομάτη απ’ όλες τις πιθανότητες εκρηχτικιά δύναμη που ξεσπάει και στο πιο μικρό μόριο της ύλης.

--Κάθε Σωτήρας κηρύχνει το λόγο ανάλογα με τη ράτσα του, με την εποχή που γεννήθηκε, με την ατομικιά του σύσταση.

Νίκος Καζαντζάκης

--Κι ο πιο ασήμαντος γονιός συντελεί, χωρίς να το ξέρει, στη γέννηση του Ήρωα. Κάθε προσπάθεια της μάζας  τούτον τον απότερο σκοπό, χωρίς να το ξέρει, ξαμώνει. Να δημιουργήσει τον Ήρωα, τον Μεσία να σωθεί.

--Η Σωτηρία έρχεται όχι από τον Μεσία, παρά από την πράξη κάθε ατόμου χωριστά κι αλληλέγγυα όλης της ράτσας.

--Πρέπει πάντα να θέτουμε το Αδύνατο ως σκοπό. Τα πλήθη πάντα θα βρουν το δρόμο τους –δηλαδή την προσαρμογή της ανάγκης και της δύναμής τους στο απροσπέλαστο τούτο ιδανικό. Μα όσο ψηλότερα λάμπει το ιδανικό, τόσο η ανάταση του πλήθους είναι μεγαλύτερη, τόσο οι μικροί πρόχειροι θεοί ζυγώνουν και πιο κοντά το φοβερό πρόσωπο του Αόρατου.

--Ένα γεροντάκι δεν είχε πια τη δύναμη μήτε το καλό μήτε το κακό να πεθυμίσει.

Νίκος Καζαντζάκης

--Το χρέος μας είναι να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μην φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάξουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο.

--Το σύγχρονο πρόσωπο του Θεού που οι σημερινές μάζες το πλάθουν μέσα στις φάμπρικες και στα χαμώγια τους και μέσα στις αδικημένες καρδιές τους, πρέπει για να μπορεί να τους συναρπάσει, να μοιάζει με το πρόσωπό τους. Να ‘ναι σαν ένας Αργάτης που πεινάει και δουλεύει και δε βαστάει πια το άδικο και σηκώνει κεφάλι.

--Η μεταβατική στιγμή που περνούμε. Ένας κόσμος ιερός, αγαπημένος χάνεται, ΄΄Ενας άλλος κόσμος σκληρός, γιομάτος αίμα, λάσπη και φλόγα, όλος ζωή, ανεβαίνει από τα χώματακι από την καρδιά του ανθρώπου. Καβαλικεύει όλα τα καράβια και ταξειδεύει.

--Να δώσει ο Θεός, να κατέβει το άγιο φως όχι πια στα κεριά σας, παρά μέσα στο αντίχριστο σκοτεινό μυαλό σας.

-- Σίγουρα, αν δεν υπήρχαν οι παπάδες και οι πολιτισμένοι μεσ’ το ναό, οι φελάχοι θ’ ανασταίναν το Χριστό.

Για την επιλογή

Δημ. Μελαχροινούδης

Πλοίαρχος Ε.Ν

ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΤΡΩΝΑΣ ΧΑΛΑΝΔΡΩΝ

Ιερά Μονή Αγίας Ματρώνας  Χαλάνδρων - Μέσα Διδύμα - ΧΙΟΣ

Αγαπητέ Μιχάλη

Θαυμάσια η σκέψη σου για τον ΞΥΛΟΚΟΠΟ. Αναρωτιέμαι πόσο τυχεροί θα ήταν οι νέοι μας αν υπήρχαν ''γραφικοί'' που θα διέσωζαν το παρελθόν μας.

Ανάλογη η προσφορά του Ιωάννη Αβδελιώδη από τη Διδύμα (παπούς του γνωστού σκηνοθέτη). Έχει γράψει μεγάλη συλλογή από ποιήματα που αξίζει να προσεχτούν από αυτούς που ξέρουν. Προσωπικά προσπάθησα για να δημοσιευτούν από τον ποτέ κραταιό Δήμο Ιωνίας χωρίς επιτυχία. Ένα δείγμα το ποίημα που σου στέλλω για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΙΛΩΝ 

Δημ. Μελαχροινούδης

Δημήτρης Διόν. Μελαχροινούδης

ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΟΜΟΝΥΔΡΙΟΝ ΤΩΝ ΧΑΛΑΝΔΡΩΝ ΕΙΣ ΧΙΟΝ*

Καθολικό Ιεράς Μονής

Αγίας Ματρώνας  Χαλάνδρων 

Πολλακις απεφάσισα ποίησιν να συντάξω

ιστορικήν τινα μονήν δια να περιγράψω

Αλλ΄ αι φροντίδες αι πολλαί και οι περισπασμοί μου

πολλάκις εματαίωσαν και πόθους και σκοπούς μου

-Απέναντι στην κώμη μας σχεδόν ως χίλια μέτρα

εις λόφον πυκνοφύτευτον με καρποφόρα δένδρα

με δένδρα αρωματικά, Σχίνους, πεύκους, ελαίας,

κυπάρισσους και μερσινιές κι από αμυγδαλέας

εις θέσιν αρωματικήν περίβλεπτον εκ πάντων

υψούται η ιερά μονή, η των κλεινών χαλάνδρων.

Στη μέσ’ υψούται ο ναός Ματρώνης της Οσίας

αφ’ ης και το μονύδριον φέρει ονομασίαν.

Ιερά Μονή Αγίας Ματρώνας  Χαλάνδρων

Το γυναικομονύδριον αυτό στήλη της σωφροσύνης

είναι το κλέος των μουσών και της χριστιανοσύνης

Πεντήκοντα ως έγγυστα εγκλείει ιερείας

όλαι σεμναί και ηθικαί και άνευ φαντασίας

και φέρουν την ταπείνωσιν, τον φόβον του Κυρίου

ουδέποτε εξέρχονται έξω του μονηδρίου

Τον αρραβώνα έλαβον εκ της χειρός Κυρίου

να ζήσουν ευαγγελικώς το πλεύσιμον του βίου.

Αρχεία δε και κόνδικας  και λείψανα αγίων

εσώζοντο εις την μονήν ετών τετρακοσίων

Εικονοστάσι Αγίας Ματρώνας Χαλάνδρων

Αλλά  το πυρ κι ο σίδηρος των χαλεπών των χρόνων

εις πυρ τα επαρέδωσαν, κειμήλια αιώνων,

αι αδελφαί εσύρθησαν εις την αιχμαλωσίαν

αιδώς δεν επιτρέπεται, ιδέ την ιστορίαν

Κι’ όταν ωριμάσουν οι καρποί κι όταν έλθη το τρύγος

κι όταν διαβαίνομ’ απόκει και δεν υπάρχ’ ο Πύργος

εκείνος ο πεντάροφος κολοσιαίος οίκος

που ήταν ως ακρόπολις εντός αυτών το τείχος.

Ήταν όλος λιθόκτιστος χθαμιλοτός ο θόλος

όλα τα εκατάστρεψεν ο πανδαμάτωρ χρόνος.

Το εσωτερικό του καθολικού της Ιεράς Μονή Αγίας Ματρώνας  Χαλάνδρων

Υπό παμφάγου του πυρός πρώτον επυρπολήθη

και ο ναός και τα’ άσυλον υπό βαρβάρων πλήθη.

Αι αδελφαί επανέκαμψαν εκ της αιχμαλωσίας

μετά πολυετή ζυγόν εκ της πικράς δουλείας

Στην τέφραν των κελίων των εκάθησαν θρηνούσαν

περιπετείες τες πικρές στα μέρη που γυρνούσαν.

Κατόπιν Πύργος και ναός, ξενών και τα κελία

τη συνδρομή των Χριστιανών πάλιν αναγερθήκαν

Και πάλιν πυρπολήθηκεν εις τα εξήντα τρία

ο πύργος και η συσκευή υπό τινος Κυπρίας

Και τη συμπράξει των πιστών πάλιν ανακαινίσθην

και πάλιν κατεστράφηκεν υπό θεομηνίας

υπό σεισμού του τρομερού εις τα ογδόντα ένα

Μαρτίου είκοσι και δυο και Κυριακή ημέρα.

Τότε κατεδαφίστηκεν δυο οροφές αφήκαν

ο άλλοτε πολυώροφος Πύργος ως είναι σήμερα

Επιδιορθώθησαν ως πριν και πάλι μέσα εμβήκαν

και τώρα ο πεντάροφος ουρανομήκης Πύργος

που στην κορφήν αν έβγαινες σου προξενούσεν ρίγος

Δυο οροφές του έμειναν και εις εκείνας πλέον

Μονάζουν αι καλογριαί, τους ήτον αναγκαίον.

Ο νους μου και το βλέμμα μου σ’  εκείνα τα τεμένη

κι η ταπεινή μου δέησις Μήτηρ εξερχομένη

εκ των μυχίων της καρδίας, εκ πάσης της ψυχής μου

Οσία μήτηρ άκουσον της ταπεινής ευχής μου

Ανεμοζάλη έφθασεν στου βίου μου το σκάφος

κυλίσθηκα στον βόρβορον ως σκώληξ εις τους τάφους

επέστρεψα στον εμαυτόν ως κύων παροιμίας

αισχύνομαι όταν μνησθώ τας τόσας μ’ ανομίας

Ποσάκις δεν με έσωσας εκ βέβαιου θανάτου

τη αρωγή σου σώθηκα εκ νόσου επαράτου

Ως ιατρείον άμισθον ο σος ναός Οσία

ο πίστει προσερχόμενος ευρίσκει σωτηρίαν

Παντοδαπά νοσήματα και της ψυχής τα πάθη

θεραπευτήριον κοινόν της νήσου μας υπάρχει

και η Διδύμα σέβεται, γεραίρει τα’ όνομά σου

κι εγώ δοξάζων, στιχουργών τα’ άπειρα θαύματά σου.

Εν Κωνσταντινουπόλει 15 Ιουλίου 1890.

* Από τον Ιωάννη Αβδελιώδη Χίον.

(Εφημ. Ο ΣΚΙΝΟΣ Γενάρης ’97, Αριθ Φύλ. 8(41) σ.6.

* Υπό Ιωάννου Αβδελιώδη Χίου (1855-2 Φεβρ. 1922)

Για περισσότερα: Δημ. Μελαχροινούδη. Προσωπικότητες του Ανέμωνα.

 Εφημ. Καλλιμασιώτικα και νέα του Ανέμωνα

Αρ. Φύλ. 23, Απρ. ’92, σ. 3

Ο ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ ΚΙ Η ΕΥΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΠΙΣΤΟΤΕΡΑ  ΤΟΝ ΓΛΑΦΥΡΟ ΤΡΟΠΟ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΟΠΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟΛΕΓΕ   ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑ ΜΑΣ  ΓΙΑΝΝΗ  ΜΥΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ( ο οποίος ήταν ανεξάντλητος  κι είχε αμίμητο χιούμορ )

ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Έργο Μιχάλη Καριάμη

Μέσα εις ένα δάσος πριν απέ πολλά χρόνια ήζιεν ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκαν του.

Εδετότε  ακόμα ο Χριστός ήταν  εδώ στη γη και εγύριζε με τους δώδεκα Αποστόλους και εδίδασκεν τους ανθρώπους.

Το σπιτάκιν των ήτο μικρόν αλλά όμορφο με την  αυλήν του και γύρου-γύρου, με κάθε λογής φυτά ντοματιές καρότα φασολιές, γλάστρες με λογής - λογής πούλουδα και άλλα που τα συνηθίζουσιν οι νοικοκυρές.

Τριγύρω απε το σπίτι εβόσκασι ξέγνοιαστες και καμιά δεκαριά όρνιθες κι ένας πετεινός, που τα πρόσεχε ο σκύλος του σπιτιού να μην τα φα καμιά πονηρή αλεπού.

Τοιχογραφία Παραδείσου Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννη Προδρόμου Μακρινού Μεγάρων

Απέ την οπίσω πάντα  του σπιτιού ήταν ο στάβλος με το γάδαρο του ξυλοκόπου και το κάρο που εφόρτωνε τα ξύλα που κοβγε και τα πήγαινε και τα πούλαν στο κοντινό χωριό κι εδέτσι έβγαζεν και το ψωμίν του.

Μια βραδινή λοιπόν πούταν χειμώνας και πολύ κακός καιρός  με χιόνι κι αγέρα, ο ξυλοκόπος κι η γυναίκα του εμαζέψασι από νωρίς τα ζα και τα κλείσασι εις το στάβλο εβάλαντων ταγή να φάσι και ερίξαν και απάνω στο γάδαρο μια κουρελού να μην κρυώνει γιατί χεν πολύν κρύο.

Ύστερι ενάψαν το ζάκιν εμαγειρέψασι το βρισκούμενο και αφού εφάγασι εστρώσασι  να πέσου για ύπνο.

Απάνω λοιπόν που τοιμάζουνταν ακούν ένα τσαλαχαρεμό απέ την οξώπορτα.

Σαρτά απάνω ο ξυλοκόπος κι ως να δεί είντάτανε  κτυπά η πόρτα του σπιτιού.

Ανοίγει την μπόρτα και βλέπει το Χριστό και τους δώδεκα Αποστόλους παγωμένους και βρεμένους ως το κόκκαλο.

Χριστέ μου!! τι καλό γεν τούτο; Ποιός καλός αγέρας σέφερε  απέ τα μέρη μας, έλα κόπιασε  μέσα να ζεσταθείς ελάτε κοπιάσετε όλοι μέσα.

Γυναίκα,.. σφάξε μιαν όρνιθα και κάμε τη σούπα να φα ο Χριστός κι Αποστόλοι.

Αφού ο ξυλοκόπος κι η γυναίκα του εφιλήσασι το χέρι του Χριστου και των Αποστόλων τους εταγήσασι και τους εποτίσασιν.

Ύστερι εβάλασιν το Χριστό να κοιμηθεί εις το κρεβατιν των και οι υπόλοιποι επέσασι στρωματσάδα χάμε στο  πάτωμα κοντά στο ζάκι και επέρασε έτσι η κακιά νύχτα.

Το πρωί που ενοιώσασι ο κακός καιρός είχε γλυκάνει.

Η γυναίκα του ξυλοκόπου έκαμε  βραστικό στο Χριστό και στους Αποστόλους και των ετοίμασε κολατσιό να φάσι.

Αφού εφάγασι ευλόγησε ο Χριστός το σπίτι και λέγει του ξυλοκόπου.

Τοιχογραφία Παραδείσου Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννη Προδρόμου Μακρινού Μεγάρων

Η φιλοξενία εσόν και της γυναίκα σου ήτο παραπάνω απέ καλή, για τούτο πεμου είντα χάρη θες να σου κάμω για να σε ευχαριστήσω.

-Είντα να θω Χριστέ μου, λέγει του ο ξυλοκόπος,  ε θω τίποτι και μόνο που επέρασες απέ το σπίτι μου και το ευλόγησε η Χάρη Σου φτάνει μου και περισσέβγει μου.

-Ε!! μα για δε, κάτι τι πρέπει να μου ζητήσεις για σκέψου;

Εσκέφτιν  ο ξυλοκόπος και λέγει Του.

Για δε Χριστέ μου πηγαίνω καμιά φορά στον καφενέ και παίζω χαρτιά για κάνα λουκούμι. Εε, να .... δόμου την ευκή σου όποτε θω  να μη χάνω στα χαρτιά.

Εντάξει, είπεν του ο Χριστός και τούδωκεν την ευκήν του.

Ύστερι αφού εφιλήσασι το χέρι του Χριστού και των Αποστόλων  τούς αποχαιρετίσασι.

Απέ κείνην ντη ώρα ο ξυλοκόπος όποτε έπαιζε χαρτιά εις τον καφενέ άμα δεν ήθελε εντον ενίκα γκανείς.

Έτσι επεράσι ντα χρόνια ο ξυλοκόπος εγέρασε κι ήρτεν η ώρα του να πα στον άλλον κόσμο.

Έκαμε λοιπόν τις ετοιμασίες του και καλού κακού έβαλε και μιαν ντραμπουλα μεσ’ τα πράμματά του, σου λέει μπορ΄  αχρειαστεί  α περάσωμεν την ώρα μας.

Τον παίρνει λοιπόν ο αρχάγγελος Μιχαήλ και τον ανηβάζει όξω απέ τις πόρτες του παραδείσου και της κόλασης.

Εκεί βλέπει τον ο Άγιος Πέτρος , ανοίγει τα κιτάπια με τις αμαρτίες και λέγει του.

Βρε παιδί μου εν έχεις αμαρτίες μα υπάρχει έναν γκακό πράμμα γραμμένον εδώ.

Έπαιζες χαρτιά πούναι μεγάλη αμαρτία.

Γιαδευτό περίμενε κάμποσην ώρα εδωνά απόξω ως να αρωτήσω τον Χριστό να δούμεν είνταλος  θα τα ταιριάσωμε  με σένα.

Καλά με την ησυχία σου Άγιε μου Πέτρο, είπεν του ο ξυλοκόπος,  εν εβιάζωμε και λέγω  να πάγω εδωνά παρακάτω  να δω και την πόρτα της κόλασης να δω τίλος ε οι διαβόλοι.

Πα λοιπόν στην μπόρτα της κόλασης κι έβλεπεν ένα μικροδιάβολο πούτα φύλακας.

Τοιχογραφία Παραδείσου Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννη Προδρόμου Μακρινού Μεγάρων

Είδεν τον κι ο μικροδιαδολος εσκέφτη να του βάλει στρεβλιά  και λέγει του.

Είδα σε  απέ μακριά κι είδα και τα χαρτιά σου μα εν ηξέρωμε ακόμη που θα πας γιατί ήσου χαρτοπαίχτης.

Ε μουλές μια και τόφερεν η κουβέντα έ μπαίζωμε μιαν παρτίδα χαρτιά εδωνά να περάσει κι η ώρα μας κιάμα με κερδίσεις α σου δώκω έναν κολασμένο μα άμα χάσεις ασέ πάρω στην γκόλαση.

Κι εν μπαίζομε, λέγει του ο ξυλοκόπος και επαίξασι.

Μα έλα που είχε την ευκή του Χριστού ενίκησε το διάβολο εκέρδισε έναν κολασμένο και τον έκαμε τουφεκιά  κι αφ’το κακόν του. Εν εμπόρε να το χωρέσει η κεφαλή του, τού μικροδιαβόλου. Σου λέει άθρωπος να νικήσει το διάβολο στο χαρτί;

Μα σαν είδε τα δύσκολα (ο μικροδιάβολος) φωνάζει από μέσα έναν πιο μεγάλον του διάβολο και λέγει του τα καθέκαστα.

Έλα βρε ρεζίλι μας έκαμε όλους τους διαβόλους γίνεται άθρωπος να νικήσει διάβολο στα χαρτιά;                                            

Έρχομαι να σου τονε σιάσω εγώ.

Ήρτε γκάτω ο πιο μεγάλος διάβολος και λέγει του ξυλοκόπου. Παίζομε μια  μπαρτίδα για δυό;  Κιάμα χάσεις α πάρω στην κόλαση κι εσέν και τον γκολασμένο, μα άμα με κερδίσεις α σου δώκω άλλους δυο.

Παίζομεν λέγει του ο ξυλοκόπος κι επαίξασι.

Και τον έκαμε τουφεκιά απέ το κακό του και τον πιο μεγάλο διάβολο γιατί με την ευχή του Χριστού τον ενίκησε και του πήρε άλλους δυο κολασμένους.

Τότε οι διαβόλοι για να πάρουν το αίμαν των οπίσω εκαλεσασι τον αρχιδιάβολο να παίξει με τον ξυλοκόπο.

Μα  ο ξυλοκόπος με την ευχή του Χριστού επιάσεν τους αδιέβαστους κι ως να πάρουσι χαμπάρι είντα γίνεται οι διαβόλοι των εμάζεψε δώδεκα κολασμένους.

Είδαν κι απόδανε οι διαβόλοι σκασμένοι και φουρκισμένοι και εσταματήσασιν το παιχνίδι για να μην μπάθουν χειρότερα.

Έτσι ο ξυλοκόπος επήρε τους κερδισμένους του κολασμένους  και επήγασι στην μπόρτα του παραδείσου.

Βλέπει τον ο άγιος Πέτρος και βάζει  τις φωνές.

Εεε  ο σκοπός σου; Εδώ είδαμε κι επάθαμε να αποφασίσωμεν είντα θα κάμωμεν εσένα και μας κουβαλάς κι άλλους; Ε σε καταλαβαίνω που το πας.

Ο ξυλοκόπος χωρίς να κωλώσει λέγει του Αγιού Πέτρου.

Άγιε μου Πέτρο κάμε μου μια χάρη και φώναξε του Χριστού νάρτει ένα λεφτουδάι εδωνά γιατί θω να τον αρωτήσω κάτι.

Φωνάζει ο Άγιος Πέτρος του Χριστού κι ήρτε.

Χριστέ μου, λέγει του ο ξυλοκόπος.

Άμα ήρτες εις το σπίτι μου σε εφιλοξένησα με όλη μου την αγάπη και την ευχαρίστηση μαζί με τους δώδεκα μαθητές σου. Έτσι εν είναι;

Τώρα ήρτα καιγώ στο σπίτι σου στο μπαράδεισο με παρέγια και  ζητώ τη φιλοξενία σου για μένα και τους δώδεκα που κέρδισα με την ευκή σου απέ τους διαβόλους.

ΓΙΑΝΝΗΣ Ν. ΜΥΛΩΝΑΣ

     

Η ΠΕΤΡΕΛΑΪΚΉ ΡΎΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΎ

Δελτίο Τύπου

Η πετρελαϊκή ρύπανση του Σαρωνικού

Η βύθιση του δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη ΙΙ» και η μεγάλης έκτασης πετρελαιοκηλίδα που έχει ρυπάνει τις παραλίες της Σαλαμίνας και του Σαρωνικού Κόλπου, και η οποία αναμένεται να προκαλέσει χρόνια προβλήματα σύμφωνα με τους ειδικούς, βάζει το Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας στον προβληματισμό του τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτή την περιοχή. Επίσης μας προϊδεάζει για το ότι σύντομα ο Πειραιάς και η περιοχή που γειτνιάζει σε αυτόν θα είναι το περιβαλλοντικό και συνάμα κοινωνικό θύμα των συνεχών επεκτάσεων των ναυτιλιακών και βιομηχανικών δραστηριοτήτων.

Ο Σαρωνικός είναι ένας κλειστός κόλπος που λόγω της μακραίωνης κατοίκησης των παράκτιων περιοχών έχει πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα. 

Είναι σημαντικό το έργο που έγινε προκειμένου να καθαριστεί εν μέρει ο κόλπος με το κέντρο επεξεργασίας λυμάτων  της Ψυτάλλειας το 1994, όμως επίσης σημαντικά προβλήματα όχι μόνο παραμένουν αλλά και οξύνονται.

Ο παροπλισμός των πλοίων κατά δεκάδες στον κόλπο της Ελευσίνας από τη δεκαετία του ΄70 είναι ένα περιβαλλοντικό έγκλημα διαρκείας, που επιβαρύνει αυτό τον κλειστό κόλπο.

Το λαθρεμπόριο του πετρελαίου επίσης είναι η νέα μάστιγα που μας προβληματίζει ιδιαίτερα σήμερα.

  

Το ναυάγιο του πεπαλαιωμένου δεξαμενοπλοίου έφερε στην επιφάνεια καίρια ζητήματα που για εμάς τους ανθρώπους της ριζοσπαστικής οικολογίας ήταν γνωστά, με εμβληματικό παράδειγμα την άρνησή μας στις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου, που ενέχει πολύ μεγάλο περιβαλλοντικό ρίσκο, ενώ δεν συνάδει με την πολιτική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Σήμερα παρατηρούμε πόσο δύσκολη είναι η συλλογή και απορρύπανση μίας σχετικά μικρής ποσότητα διαφυγόντος μαζούτ, που διέρρευσε από ένα πλοίο που δεν συγκρούστηκε με άλλο ή με θαλάσσια εμπόδια! Αλλά και πόσο μεγάλο το εύρος που επεκτάθηκε η ρύπανση!

Ας φανταστούμε το βαθμό δυσκολίας και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις  της διασποράς πετρελαιοειδών μετά από ενδεχόμενη σύγκρουση πλοίου που πηγαίνει στην ΣΕΜΠΟ ΙΙΙ και ενός μεγαθηρίου κρουαζιεροπλοίου στο στενό μεταξύ Ψυτάλλειας και της νέας προβλήτας που θα δημιουργηθεί μπροστά από την Σχολή Ναυτικών δοκίμων με την επέκταση του λιμανιού της ΟΛΠ Α.Ε.!

Η θαλάσσια περιοχή από το λιμάνι έως την Ελευσίνα έχει προ πολλού ξεπεράσει το όρια αντοχής και επικινδυνότητας και θα τα ξεπεράσει περισσότερο με την νέα νότια προβλήτα. Η λύση, σε πρώτη φάση, είναι η αποκέντρωση των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Πολύ σύντομα το στενό της Σαλαμίνας θα συγκρίνεται σε επικινδυνότητα με το Στενό του Βοσπόρου, όπου ετησίως συντελούνται δεκάδες ναυτικά ατυχήματα.

Το ναυάγιο του δεξαμενοπλοίου «Αγία Ζώνη ΙΙΙ» για εμάς τους τα μέλη του Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας και ιδιαίτερα τους Πειραιώτες/σες αποτελεί έναυσμα για να προτείνουμε:

·       Την παραίτηση του υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας λόγω των πολιτικών του ευθυνών για την ανικανότητα του τμήματος Επιθεωρήσεων Εμπορικών Πλοίων καθώς και για το ότι υπάρχουν εμπορικά και επιβατηγά πλοία που προ πολλού θα έπρεπε να αποσυρθούν. Άλλωστε η απόφαση του Πρωθυπουργού αυτό προσπαθεί να «μαζέψει».

·       Δημιουργία υπηρεσίας αδιάφθορων προκειμένου να γίνουν αυστηρότεροι οι έλεγχοι του λαθρεμπορίου πετρελαιοειδών.

·       Αυστηρότερος έλεγχος σε όλα τα μικρά πλοία που μπορούν να μετατραπούν σε οχήματα πυροδότησης οικολογικών καταστροφών.

·       Ακύρωση των σχεδίων για επέκταση του λιμανιού προς τον νότο.

·        Τα πλοία που παραμένουν στο λιμάνι να ηλεκτροδοτούνται κατά την παραμονή τους σε αυτό, ώστε να μειωθούν οι ημέρες εκτός ορίων αιωρούμενων σωματιδίων. Πέρσι για παράδειγμα ήταν πάνω από 70 ημέρες όταν το όριο είναι 35 το χρόνο.

·       Εντατική και μεγάλης κλίμακας προσπάθεια άμεσης απορρύπανσης του Σαρωνικού. Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η προσπάθεια των αρχών εντατικοποιήθηκε όταν η κηλίδα έφυγε από τις «φτωχές» περιοχές του Πειραιά και επεκτάθηκε στα «πλούσια» νότια προάστια.

ΔΡΟ-Άμεση Δημοκρατία

Πληροφορίες:

Τσιπούρας Κυριάκος τηλ. 6945534813

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Μαΐστορας Νικος Γιαλούρης εποίει 

Τα καρφιά

στις παλάμες σου Χριστέ μου...

καρφώνουν την καρδιά μου...

Καθώς σε βλέπω ασθενή....

Με σβησμένα μάτια

σε θαλάμους νοσοκομείων

όπου απουσιάζει η επίσκεψη

Τις πληγές απ’ τα καρφιά

στα πόδια Σου Χριστέ μου

βλέπω…

καθώς Σε βλέπω

Νηστικός …

να ψάχνεις …

το ψωμί …

στα σκουπίδια…

Ρακένδυτος ...

φορώντας,

την ψευδή πορφύρα

της αξιοπρέπειας …

κι άστεγος ...

στην ερημία ,

του πλήθους.

Στις παρυφές

της ζωής και του θανάτου ...

Καιγώ θέλοντας να ελπίζω…

Ντρέπομαι …

πόσο ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ …

ΜΑΝΩΛΗΣ  ΦΥΣΣΑΣ 

ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ....

ΜιχάληςΚαριάμης και Μανώλης Φύσσας

Τον φίλο μου τον καπτά Μιχάλη Καριάμη, τον γνώρισα στη θάλασσα συνεργάτη και συνταξιδιώτη. Αριστοκράτη καπετάνιο, επιβλητικό, συνετό άνθρωπο, που δεν δίνει δικαιώματα… αλλά και πληθωρικά συναισθηματικό.  Ο πλούσιος όμως συναισθηματικός του χαρακτήρας είναι σοφά ρυθμισμένος και ισορροπημένος. Ποτέ δεν ξεπέφτει μπροστά σε όποια δύσκολη συγκυρία σε σπασμωδικές ενέργειες η σε φωνές και διάφορα τέτοια. Είναι ήρεμος αλλά και στη πρίζα ,.. μόνιμα δηλαδή σε επαγρύπνηση.  Ένας …ήρεμος - ανήσυχος …συνέχεια, με πνευματική εγρήγορση αλλά και ακμαιότητα.

Όταν τον πρωτογνωρίσεις στη δουλειά,.. σου δίνει την εντύπωση δεσποτικού ανθρώπου.  Όμως σύντομα καταλαβαίνεις , πως μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο μαζί με την υπευθυνότητα,.. κυριαρχεί έντονα το αίσθημα της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας.

Στοιχεία που τον καθιστούσαν εν τέλει εξαιρετικά αγαπητό στους αξιωματικούς και το πλήρωμα του ... Όταν ανοίξεις συζήτηση μαζί του για κάποιο θέμα αρχικά θα ακούσει την άποψη σου χωρίς να σε διακόψει και θα επεξεργαστεί πολύ προσεκτικά τα λεγόμενα σου.

Η στάση του θα παραμείνει διακριτική. Έχει έγνοια μην τυχόν η διαφορά απόψεων που μπορεί νάχεις μαζί του σε στεναχωρήσει.  Και αρχίζει να τοποθετείται στο θέμα διακριτικά στην αρχή. Σιγά σιγά αρχίζει να εμβαθύνει το θέμα της συζήτησης και να το φορτώνει συναισθηματικά ανάλογα με την περίπτωση. Αν η χημεία της επικοινωνίας είναι πετυχημένη αρχίζει ένας διάλογος πλούσιος και μεστός που συνήθως μένει στην ιστορία.

Τα παραπάνω τα αναφέρω για να αναπαραστήσω τον τρόπο που προσεγγίζει και απευθύνεται. Το αίσθημα της οικονομίας που τον διακρίνει. Και για όσους τον γνωρίζουν καλά θα φανεί παράξενο η και οξύμωρο αυτό που του καταλογίζω μα εντέλει έτσι είναι. Είναι ένας άνθρωπος που τον πλημμυρίζει συνέχεια το συναίσθημα και όταν εκφράζεται με όποιο τρόπο εκφράζεται είναι ξεχωριστός πολλάκις παιδικός αλλά κύρια αυθεντικός και διάφανος.

Ο φίλος μου εκτός από τον ωραίο και στιβαρό λόγο του και τη ξεχωριστή πένα του εκφράζεται μοναδικά σκαλίζοντας το ξύλο. Η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του έγινε όταν γνωριστήκαμε σα συνεργάτες στο καράβι. Μετά την γνωριμία μας σε μια από τις επισκέψεις του στο γραφείο μου έφερε τα κοπτικά εργαλεία του το λαδάκονο και το εργόχειρο του,.. ένα κομμάτι ξύλο τετράγωνο ποτισμένο με διάλυμα κεριού με νέφτι.

Πάνω στο ξύλο ήταν χαραγμένες καμπύλες που έδειχναν ένα δελφίνι καθώς πετάγεται έξω απ’ το νερό παίζοντας . Ο τρόπος που ήταν σχεδιασμένο έδειχνε σίγουρος και το σχέδιο ήταν εξαιρετικά οικονομημένο αφαιρετικό και λιτό.  Ο Μιχάλης εξασκούσε την υπομονή του και καλλιεργούσε το συναίσθημά του δουλεύοντας πάνω στο γλυπτό του καθημερινά κατά τον ελεύθερο χρόνο μας.

Είχε καταλάβει μια γωνιά στο σαλονάκι του γραφείου μου όπου είχε εκεί μόνιμα τα κοπτικά εργαλεία το λαδάκονο, το βάζο με το διάλυμα του κεριού με νέφτι με το οποίο πότιζε το ξύλο κάθε τόσο.

Την ώρα του σκαλίσματος έδινε την εντύπωση του ανθρώπου που απευθύνεται και συζητά. Ήταν ωραίο να τον βλέπεις να χαράζει και να γλύφει το ξύλο. Ακόμα και όταν ακόνιζε τα μαχαίρια του την ίδια εντύπωση σου έδινε.

Η χαρά του γινόταν μεγαλύτερη όταν την ώρα που δούλευε, πέρα από τις ατέλειωτες συζητήσεις - αναζητήσεις που κάναμε του έπαιζα και κανένα ταξίμι στο μπουζούκι. Ο Μιχάλης δεν λατρεύει απλά τα ταξίμια. Τα θεωρεί ιερά και θεία και είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν την υψηλή διακριτικότητα να σιωπάν όταν ο άλλος παίζει.

Σιγά - σιγά άρχισε να δίνει βάθος στο ξυλόγλυπτο και με ένα μαγικό τρόπο το δελφίνι ζωντάνεψε. Και έλεγε κυκλικά την ιστορία του. Από όποια θέση κι αν γύριζες το κάδρο οι καμπύλες που περιβάλλανε το δελφίνι του δίνανε προοπτική έτσι που λειτουργούσε σαν μια χαριτωμένη κουβέντα. Από περιέργεια παρακολουθούσα την εξέλιξη του έργου προσεκτικά. Όταν το έργο πήρε την τελική του μορφή του είπα « Φίλε οι καμπύλες σου είναι πολύ ωραίες πολύ αφηγηματικές Έτσι είναι και στα άλλα γλυπτά που έχεις κάνει; Ο Μιχάλης έβαλε τα γέλια «Μπα σου αρέσουν οι καμπύλες μου μπράβο!!»… «Αυτό από τη στιγμή που σου αρέσει θα γίνει δικό σου» μου λέει αυθόρμητα.  «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ» του είπα ξαφνιασμένος. «Είναι καταπληκτικό».

Όταν τέλειωσε το δελφινάκι ο Μιχάλης χάραξε την υπογραφή του και στο πίσω μέρος χάραξε την αφιέρωση με την ποιητική έκφραση « Αντίδωρο φιλίας».  Με συγκίνησε η χειρονομία του η οποία σφράγισε ανεξίτηλα και τη φιλία μας.

Αυθόρμητα εκείνο το βράδυ σκάρωσα κι εγώ ένα μικρό ποιηματάκι με τον τίτλο ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΦΙΛΙΑΣ που όμως περιγράφει κατά κάποιο τρόπο το σκάλισμα του γλυπτού,.. και του το αφιέρωσα.

ΑΝΤΙΔΩΡΟ  ΦΙΛΙΑΣ

Στη ταπεινή αφή της ρόγας των δακτύλων

Αφή μιας ματιάς

Ξύλινος ήχος ,αφ΄ το ούτι 
το λαγούτο και το σάζι

(λυρικά χωρίς υπερβολές)

ταξιδεύει ασταμάτητα 
μα και με χάρη,

το σχήμα του δελφινιού ,
που πάντα παίζει

κόντρα στην έννοια 
της φθοράς και του θανάτου.

Γεννιέται πεθαίνει 
και πάλι γεννιέται.

Αντίδωρο ζωής 
ξύλινο φιλί, φωνή,

ορίζεται, αφ΄ τα νερά του ξύλου.

Στην ταπεινή αφή 
της ρόγας των δακτύλων,

Η υπομονή, χαϊδεύει 
τις ματιές με το μαχαίρι

Όταν τέλειωσε το δελφίνι πήρε σειρά ο καβαλάρης Άγιος Δημήτρης, όπου σαν τελείωσε κι αυτός έγινε η αφορμή για ένα ακόμα ποιηματάκι. Κι εγώ κατάλαβα ότι εδώ τα πράγματα ξεπερνούν κατά πολύ το χόμπι και τη λογική του εργόχειρου.

Ο Μιχάλης είναι χαρισματικός σχεδιαστής. Έχει το χάρισμα της οικονομίας και μπορεί από πριν να ξέρει τι είναι απαραίτητο και τι περιττό. Ο μύθος, της κάθε παράστασης του στο θέμα του είναι λιτός… αλλά… φορτωμένος με συναισθήματα και κατάλληλους υπαινιγμούς που σε συμπαρασύρουν και σε ταξιδεύουν .

Τα ξυλόγλυπτά του είναι διαρκώς σε κίνηση, αεικίνητα δηλαδή. Είναι γλυπτά υψηλής αισθητικής . και ενώ το πάχος τους είναι ένα με ενάμιση εκατοστό πάχος απορείς γιατί οι παραστάσεις του δίνουν την εντύπωση πολύ μεγαλύτερου προοπτικού βάθους.

Όταν ξαναβρεθήκαμε στην Ελλάδα τον επισκέφθηκα στο σπίτι του και είχα τη χαρά να απολαύσω τα περισσότερα κομμάτια της δουλειάς του από κοντά

Πέρα από τα ανάγλυφα εικονίσματα υπάρχουν καταπληκτικές συνθέσεις ολοζώντανες και αεικίνητες που δεν τις χορταίνει το μάτι η κάθε μια μοναδική σαν σύνθεση αλλά φτιαγμένες με το ίδιο αλφάβητο και το ζωντανό και αεικίνητο συναίσθημα του φίλου μου. Και τι δεν εξιστορούν από ερωτικούς υπαινιγμούς, δράκοντες, νοσταλγία ,κύματα ,γοργόνες σειρήνες πηδάλια έλικες

Καθαρή κατάθεση ψυχής και θαλασσινών βιωμάτων Αυτές που με γοήτευσαν και με συγκίνησαν ιδιαίτερα είναι. :

1) Ο ΛΑΓΚΑΔΟΥΣΗΣ ΝΑΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Ο Λαγκαδούσης Ναύτης των Αιώνων

2) ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΌ ΠΝΕΎΜΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Το Θαλασσινό πνεύμα της Χίου

3) ΘΑΛΑΣΣΙΟΙ ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ

   Θαλάσσιοι Δράκοντες 

4) ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΎΜΑΤΑ

Παιχνίδια ε τα Κύματα

5) ΛΑΔΗ

Ναυμαχία της Λάδης

6) ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΓΙΟ

Στο Καρνάγιο

7) ΣΑΛΑΜΙΝΑ

Ναυμαχία Σαλαμίνας 

Επίσης είχα τη χαρά να θαυμάσω μια σειρά από εκπληκτικές βακτηρίες (μπαστούνια, κατσούνες) σκαλισμένες περίτεχνα στο κεφάλι αλλά και τον κορμό. Στην περίπτωση αυτή ο Μιχάλης εκμεταλλεύεται τις ιδιομορφίες του ξύλου και τις αξιοποιεί μοναδικά.

                                     Τμήμα κορμού ''Κατσούνας'' 

Πιάνεις την Κατούνα στο χέρι περπατάς και κάθεσαι να ξαποστάσεις η να κάνεις περισυλλογή.Τότε η Κατσούνα γίνεται ένας αφηγητής που σε παρασύρει στο χώρο της φαντασίας καθώς το μάτι περιδιαβαίνει την συνακολουθία των σκαλισμάτων και ευφραίνεται.

Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο για τα γλυπτά του φίλου μου. Ξέρω πως δεν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που του αρέσουν οι έπαινοι και τα πολλά λόγια. Ξέρω πως του αρέσει ο λιτός απλός και ειλικρινής λόγος.

Γι’ αυτό ότι γράφτηκε στηρίζεται στην ιερότητα της φιλίας μας και στην αλήθεια της που και οι δυο μας πιστεύουμε ακράδαντα. Εγώ πιστεύω πως αυτά που έγραψα για την τέχνη του φίλου μου είναι λίγα και ίσως και λειψά. Δεν ανησυχώ όμως γιατί έχω για μάρτυρες υπεράσπισης τα υπέροχα ξυλόγλυπτα αφηγήματα του. Αλλά και αν ακόμα σαν άνθρωπος μπήκα πιθανόν στο χώρο της υπερβολής λόγω βαθιάς φιλίας και εκτίμησης ξέρω πως η φιλία συγχωρεί γιατί δεν υπάρχει ψέμα αλλά αγνή πρόθεση

Μανώλης Φύσσας