ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

Αγαπητέ Μιχάλη,

Συμπτωματικά σκαλίζοντας για πειστήρια του παρελθόντος, ανακάλυψα το συνημμένο πρωτόλειο που έβλεπε τον εαυτό μου να αγωνιά για τον αμείλικτο και αδιάφορο χρόνο. 

Τελικά ποτέ ο χρόνος δεν μου έφτανε, πάντα ένοιωθα πως δεν ήταν αρκετός, βλαστημώντας γιατί σκοτείνιαζε

νωρίς. Και να που φτάνοντας στη δύση παρακαλώ το Θεό για λίγο ακόμη χρόνο, τη στιγμή που, όπως γράφει ο Καζαντζάκης, ξεμένω από της ζωής τα σύνεργα.

Όμως γρινιάρης από φυσικού μου, και με αυτόν τα έχω βάλει αφού γύρεψε ακόμα πέντε χρόνια για να τελειώσει τις δουλειές του. Έτσι με βασανίζει το ερώτημα: Αφού ο μεγάλος Κρητικός γύρεψε τόσα, εγώ ο μηδαμινός πόσα να του ζητιανέψω;

Παράκληση για οδηγίες από την ομάδα σου.

Δημ. Μελαχροινούδης

Καλλιμασιά, τέλος του Σεπτέμβρη 2016

*            *               *

Στον κοινό της ζωής μας το δρόμο

σαν διαβατάρικα φθινοπώρου παιδιά

περνούν γοργά-γοργά τα χρόνια.

Και περνούμε γρήγορα, συντροφιαστά,

με σφιχτά τα χέρια πάντα πιασμένα

και περνούν γοργά-γοργά τα χρόνια.

Και σαν φτάσομε εκεί πέρα στη δύσι,

στρέφοντας βλέπομε με έκπληξη

το δρόμο που γοργά ‘χομε περάσει.

Το κορμί ανυπάκουο στην πιθυμιά του νου,

παράμερα χωρίς της άνοιξης χυμούς

ριγμένο, το κορμί πούχενε ριχτεί

έντονα στης ζωής τον δύσκολον αγώνα.

Παράμερα, στη ζεστή γωνιά κοντά

αναθυμάται αυτά πούχουν περάσει.

Και περιμένει έτσι παράμερα ριγμένο,

μια θλιβερή και κρύα νύχτα του χειμώνα.

Δημ. Μελαχροινούδης

Γυμνάσιο Χίου, 

12 Μαϊου 1954