ΟΥΤΕ ΚΛΕΦΤΗΣ ΝΑ' ΣΟΥΝΑ

Τα κατάφερα πάλι, να μπω με το νου νύχτα στο σπίτι μας και να φύγω πριν ξημερώσει … Η μάννα, εκεί, στη θέση της πάντα, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας με κοιτάζει και δεν καταλαβαίνει ... Δεν σε ξέρει κανείς γιούκα μου πια, λέει. Κι όσοι μας ξέρανε, έχουνε πεθάνει ... Αααχου γιέ μου, ούτε κλέφτης να ‘σουνα, κάτσε να πιούμε ένα καφέ μαζί.....

Ρε μάννα ... Κάπου εκεί πρέπει να έκλαψα. Πάντα στη θύμηση της μάνας μου κλαίω ...

Ένα καφέ μαζί σου ξανά ρε μάννα και τι στο κόσμο. Είχα μια τάση από μικρός να κρύβω πράγματα. Απαγορευμένα περιοδικά, παρέες, έρωτες, ιδέες. Προπαντός ιδέες και που και που κανένα κλεμμένο τσιγάρο. Η πιο μακρινή μου βόλτα μέχρι το σχολείο ... και πάντα να έχω πίσω μου το βλέμμα της ...

Μικροαπαγορεύσεις του τύπου, από κει δεν θα πηγαίνεις, δεν θα ξαναμιλήσεις μ’ αυτόν, δεν, δεν, δεν... Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάποια στιγμή λες ψέματα για να ξεφύγεις, καθώς η ζωή μέσα σου παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις ...

Να φύγω, να φύγω, ν’ ανοίξω τα φτερά μου....

Μάννα θα φύγω.....

Μετά το Λύκειο εξαφανίστηκα. Συμμαθητές δεν αναγνωρίζω πια, ούτε συγγενείς. Καμιά φορά περνώντας με το αυτοκίνητο δείχνω με το δάκτυλο τοποθεσίες. Να το σχολείο μου ...

Να η εκκλησία που με βάπτισαν.

Εκεί ήταν τα μπιλιάρδα του Βασίλη ...

Η καφετέρια που αράζαμε....

Δεν σε ξέρει κανείς γιούκα μου πια ... Κι όσοι μας ξέρανε, έχουνε πεθάνει ...

Αααχου γιέ μου, ούτε κλέφτης να ‘σουνα.....

Ρε μάννα ...

Είναι τέσσερις το πρωί. Αχνοφέγγει. Πίνω μόνος καφέ και κοιτάζω τη βροχή. Στο τόπο που με έριξε η τύχη βρέχει συνέχεια. Δεν παραπονιέμαι όμως. Κάπου – κάπου βραδάκι, πετάγομαι στο πατρικό μου και φεύγω αξημέρωτα...

Αααχου γιέ μου, ούτε κλέφτης να ‘σουνα.....

Ρε μάννα.....

Νίκος Χατζημανώλης