Στη μνήμη του Σταμάτη Μανέ

                 Στη μνήμη του

Δ. Μελαχροινούδης - Μ.Καριάμης

Αγαπητέ Μιχάλη,

Φτωχό και αδύναμο θεώρησα κάτι δικό μου σαν αφιέρωμα στο φίλο μας που ταξιδεύει στην αιωνιότητα

Για τούτο κατάφυγα στη σκέψη του μεγάλου Κρητικού που θαρρώ ταιριάζει περισσότερο.

Να είσαι καλά

ΔΜ

 *                 *                    *                    

Σταμάτης Μανές

Αποστάγματα από τον Ν. Καζαντζάκη 

Τραγούδια, τέχνη, βιβλία. Όλα μου φαίνονται ανούσια, χάρτινα. Είναι σαν να πεινάς, κι αντίς να σου δώσουν κρέας και ψωμί και κρασί, σου δίνουν τον κατάλογο τα φαγιά, κι εσύ τον μασάς σαν κατσίκα. 

               

Όπως στον έρωτα όμοια και στη φιλοξενία, σίγουρα εκείνος που δίνει είναι πιο ευτυχής από κείνον που δέχεται.

Ο καιρός λευτερώνεται από τα μαθηματικά Προκρούστεια κρεβάτια όταν τον έχει στριμώξει κι εξευτελίσει η δυτική νηφάλια νοοτροπία. Εδώ, με το σκαμπανέβασμα ‘του πλοίου της ερήμου’, ο καιρός ξαναβρίσκει τον αρχέγονο ρυθμό του, γίνεται μια ουσία ρεούμενη κι αδιαίρετη, ένας αλαφρός μυστικός ίλιγγος που μετουσιώνει τη σκέψη σε ονειροπόλημα και μουσική.

Θεός είναι η σκοτεινή, άγνωστη, γιομάτη απ’ όλες τις πιθανότητες εκρηχτικιά δύναμη που ξεσπάει και στο πιο μικρό μόριο της ύλης.

Κάθε Σωτήρας κηρύχνει το λόγο ανάλογα με τη ράτσα του, με την εποχή που γεννήθηκε, με την ατομικιά του σύσταση.-- Κι ο πιο ασήμαντος γονιός συντελεί, χωρίς να το ξέρει, στη γέννηση του Ήρωα. Κάθε προσπάθεια της μάζας  τούτον τον απώτερο σκοπό, χωρίς να το ξέρει, ξαμώνει. Να δημιουργήσει τον Ήρωα, τον Μεσσία να σωθεί.

Η Σωτηρία έρχεται όχι από τον Μεσσία, παρά από την πράξη κάθε ατόμου χωριστά κι αλληλέγγυα όλης της ράτσας.

Πρέπει πάντα να θέτουμε το Αδύνατο ως σκοπό. Τα πλήθη πάντα θα βρουν το δρόμο τους – δηλαδή την προσαρμογή της ανάγκης και της δύναμής τους στο απροσπέλαστο τούτο ιδανικό. Μα όσο ψηλότερα λάμπει το ιδανικό, τόσο η ανάταση του πλήθους είναι μεγαλύτερη, τόσο οι μικροί πρόχειροι θεοί ζυγώνουν και πιο κοντά το φοβερό πρόσωπο του Αόρατου.

Ένα γεροντάκι δεν είχε πια τη δύναμη μήτε το καλό μήτε το κακό να πιθυμήσει.--Το χρέος μας είναι να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μην φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάξουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο.

Το σύγχρονο πρόσωπο του Θεού που οι σημερινές μάζες το πλάθουν μέσα στις φάμπρικες και στα χαμώγια τους και μέσα στις αδικημένες καρδιές τους, πρέπει για να μπορεί να τους συναρπάσει, να μοιάζει με το πρόσωπό τους. Να ‘ναι σαν ένας Αργάτης που πεινάει και δουλεύει και δε βαστάει πια το άδικο και σηκώνει κεφάλι.

Η μεταβατική στιγμή που περνούμε. Ένας κόσμος ιερός, αγαπημένος χάνεται, ΄΄Ενας άλλος κόσμος σκληρός, γιομάτος αίμα, λάσπη και φλόγα, όλος ζωή, ανεβαίνει από τα χώματακι από την καρδιά του ανθρώπου. Καβαλικεύει όλα τα καράβια και ταξειδεύει.

Να δώσει ο Θεός, να κατέβει το άγιο φως όχι πια στα κεριά σας, παρά μέσα στο αντίχριστο σκοτεινό μυαλό σας.-- Σίγουρα, αν δεν υπήρχαν οι παπάδες και οι πολιτισμένοι μεσ’ το ναό, οι φελάχοι θ’ ανασταίναν το Χριστό.

Για την επιλογή

Δημ. Μελαχροινούδης

Πλοίαρχος Ε.Ν