---ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ---
ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ
ΑΓΑΘΟΥ ΚΗΡΥΚΑ ΤΟΥ
ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ
Του Γεωργίου
Φ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του
Θείου Λόγου- Αντιδημάρχου Χίου
Τις
ημέρες αυτές συμπληρώνονται οκτώ (8)
χρόνια από την
προς Κύριον εκδημία
του μακαριστού θεολόγου
και Ιεροκήρυκα της
Ιεράς Μητροπόλεως Χίου,
της Αδελφότητος ΄΄ΖΩΗ΄΄
και της Πνευματικής
Εστίας Χίου <<Αλέξανδρος
Γκιάλας>>, αδελφού Ευάγγελου
Αλιβάνογλου. Στη μνήμη
του, παραθέτουμε το
κατωτέρω κείμενο το
οποίο συγγράψαμε και
δημοσιεύσαμε λίγο μετά
την εκδημία του.
Οι ευχές και
προσευχές μας τον
συνοδεύουν πάντοτε στην
Βασιλεία των Ουρανών
όπου είμαστε βέβαιοι
ότι χαίρει, ομού
μετά των μακαρίων
πιστών, κηρύττοντας κι
εκεί τον λόγο
του Θεού. Γ.Φ.Π.
Τον –
αείμνηστο πλέον σήμερα – Θεολόγο Ευάγγελο
Αλιβάνογλου γνώρισα το
1988 όταν ως
μαθητής της Δ΄ Δημοτικού
γράφτηκα στο Κατηχητικό
της ΄΄Ζωής΄΄ στη
Χίο που αποτελούσε
μια εκ των
πολλών δραστηριοτήτων της, υπό
την επωνυμία, ΄΄Πνευματικής
Εστίας Χίου <<Αλέξανδρος Γκιάλας>>΄΄ που με
τη σειρά της
στεγάζεται στο κτίριο
της οδού Βενιζέλου
70 και ανήκει στην
΄΄Ορθόδοξο Χριστιανική Ένωση
Κυριών και Νεανίδων΄΄.
Εκεί,
υπό την καθοδήγηση
του ΄΄Κυρ Ευάγγελου΄΄
όπως τον αποκαλούσαμε
τα κατηχητόπουλα, βρίσκαμε
θαλπωρή και πνευματική
ζεστασιά ενώ λύναμε
αρκετές από τις
παιδικές μας απορίες
και στη συνέχεια
εφηβικές μας αναζητήσεις
και προβληματισμούς. Στην
ευγενική μας αυτή
προσπάθεια πρωτοστατούσε ο
αείμνηστος Θεολόγος μαζί
με τον αγαπητό
μας Δάσκαλο Ευάγγελο Ζύμαρη,
τον –μακαριστό ήδη–
Αιδεσιμολογιώτατο
Πρωτοπρεσβύτερο π. Εμμανουήλ Τζιώτη, τον –επίσης μακαριστό ήδη– Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη
(τότε Πρωτοπρεσβύτερο) π.
Γεώργιο Λιαδή, άλλους
δασκάλους, εκπαιδευτές , ιατρούς,
κλπ. που συμμετείχαν
στις συνάξεις αυτές
της μελέτης της
Αγίας Γραφής και τους κύκλους των
λοιπών νεανικών δραστηριοτήτων της
Εστίας. Ομολογουμένως, ωφελήθηκα
τα μέγιστα από
την διατριβή μου
στο χώρο της
Εστίας.
Η
Εστία φρόντιζε να
μας διδάσκει τον
λόγο του Θεού μα
δεν παρέλειπε να
μεριμνά και για
την ψυχαγωγία μας:
Θεατράκια, Ποιήματα, συγγραφές,
αθλοπαιδιές, εκδρομές, Κατασκηνώσεις το καλοκαίρι στον
Προφήτη Ηλία των
Θυμιανών ήσαν ορισμένες
εκ των δράσεων
μας.
Για
όλα τούτα μεριμνούσε
και συντόνιζε ο
κύριος Ευάγγελος. Και
εκτός από αυτά
πόσα ακόμη είχε
να κάνει: Παρηγορητική
σε οικογένειες, Κηρύγματα
καθόλη τη διάρκεια
του έτους σε
Ιερούς Ναούς της Ιεράς
μας Μητροπόλεως (όπως
εξέδιδε σχετικό πρόγραμμα
ομιλιών στα χωριά
του νησιού μας),
την επιμέλεια του
Βιβλιοπωλείου της ΄΄Ζωής΄΄
στη Χίο, τις
συνδρομές της ΄΄Ζωής΄΄
και της ΄΄Ζωής
του Παιδιού΄΄, επισκέψεις
στο Γηροκομείο, το
Νοσοκομείο και τις
Φυλακές, κ.α.
Ποτέ
του δεν δέχθηκε
να πάρει ούτε μια
δραχμή. Κι αν κάποτε
κάποιος επέμεινε επί μακρόν
να διαθέσει κάποιο
ποσό εις μνήμην
των γονέων του
ή υπέρ υγείας
του, ο κύριος
Ευάγγελος αμέσως έκοβε
τη σχετική θεωρημένη
απόδειξη και τα χρήματα
διατίθεντο για την
Εστία, τις Κατασκηνώσεις
και την Αδελφότητα.
Ο
ίδιος ασκητικός, πράος,
με έντονο ζήλο
και φόβο Θεού,
άριστος γνώστης της
κηρυκτικής Θεολογίας. Πιστός
στις αρχές του
Ευαγγελίου και της
αδελφότητας, υπόδειγμα πιστού
χριστιανού και Κήρυκα
του Θείου λόγου.
Αρκείτο να ζεί
μέσα σε ένα
δωμάτιο δίχως θέρμανση,
με μια ξυλόσομπα η
οποία έπρεπε να
ζεστάνει έναν χώρο
άνω των 120
τ.μ. που ήταν
ολόκληρη η πελώρια
αίθουσα της Εστίας,
δίχως μισθό, μηνιάτικό,
δίχως επιδόματα και
δίχως να έχει
το παραμικρό περιουσιακό
στοιχείο, ούτε για
δείγμα. Θεολόγος που
έτρεχε απ΄ άκρη σ΄ άκρη
στο νησί να
κηρύξει το Ιερό
Ευαγγέλιο μη έχοντας
μεταφορικό μέσο γυρίζοντας
χειμώνα – καλοκαίρι από τα
άγρια χαράματα να
μεταβεί στα χωριά
<<ίνα ο λόγος
του Κυρίου τρέχη
και δοξάζηται>> (Β΄ Θεσσαλ.
Γ΄, 1).
Όχι
ότι δεν θα
μπορούσε να έχει
τις σύγχρονες ανέσεις
ή έστω όσα εμείς θεωρούμε
απαραίτητα αλλά για
άλλους είναι ανύπαρκτα.
Μπορούσε, αλλά δεν
ήθελε γιατί πίστευε
ότι έπρεπε να
ζει ασκητικά και
Αποστολικά όπως ο
Απόστολος Παύλος έλεγε
<<έχοντες διατροφάς και
σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα>> (Α΄ Τιμοθ. ΣΤ΄,
8).
Αυτός ήταν
ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ:
Χριστιανός Ορθόδοξος και
Θεολόγος με κεφαλαία
γράμματα, όπως ακριβώς
θέλει η Εκκλησία
και ο Χριστός
μας τους πραγματικούς
Θεολόγους.
Υπηρέτησε στη
Χίο πάνω από 35
χρόνια αφήνοντας τις
καλύτερες των εντυπώσεων
σε χιλιάδες πιστούς
που τον γνώρισαν.
Όσοι νέοι τον
γνώρισαν μέσα από
το Κατηχητικό και
την Εστία βρήκαν
στο πρόσωπό του
τον λαϊκό Ιεροκήρυκα
των πόλεων και
των χωριών που
υπέδειξε έμπρακτα με
την όλη βιωτή
του τον δρόμο
της εκπληρώσεως του
καθήκοντος.
Τα
τελευταία χρόνια πληροφορήθηκα
ότι ο άνθρωπος
αυτός δεν είχε
ούτε ένα βιβλιάριο
υγείας, δεν ήταν
γραμμένος σε κανένα
ασφαλιστικό ταμείο και
δεν επεδίωξε ποτέ
να έχει την
παραμικρή απολαβή για
τα γεράματά του, π.χ.
μια μικρή σύνταξη.
Και όταν πλέον, σοβαρά
προβλήματα υγείας τον
κλόνισαν και οδηγήθηκε
από χριστιανούς εδώ
της Χίου (με
το ζόρι μάλιστα)
στο Νοσοκομείο, διαπιστώθηκε
τούτο και του
εκδόθηκε Βιβλιάριο υγείας
ανασφαλίστου υπερήλικα του
Ο.Γ.Α.
Τα προβλήματα έδειξαν
για λίγο να
μετριάζονται μα και
τα χρόνια πλέον
ήσαν αρκετά. Η
αδελφότητα έχασε έναν
λαμπρό Ιεροκήρυκα και εργάτη της
στη Θεσσαλονίκη και ο κύριος
Ευάγγελος επωμίσθηκε και
την ευθύνη της
συμπρωτεύουσας, ευρισκόμενος κατά
μήνα μια στη
Χίο και μια
στη Θεσσαλονίκη.
Όμως,
ύστερα από λίγο
ξαναήρθαν σε μεγαλύτερο
βαθμό και ο ζηλωτής Θεολόγος
δεν άντεξε περισσότερο.
Εύδιο λιμάνι βρήκε
στην Αγ. Παρασκευή
Αττικής όπου και
οι εγκαταστάσεις της
αγαπημένης του Αδελφότητας,
της ΄΄Ζωής΄΄ στην
οποία και παρέμεινε
για να βρίσκεται
σε διαρκή ιατρική
παρακολούθηση και νοσηλεία.
Η αδελφότητα τον
περιποιήθηκε όπως έπρεπε
και τον φρόντισε
με μεγάλη επιμέλεια.
Αλλά
οι βουλές του
Θεού τον αναζήτησαν
πλέον κοντά Του. Έτσι,
στις 26 Δεκεμβρίου
2007 η μακαρία
του ψυχή αναχώρησε
για το Δημιουργό
της, Αυτόν που
υπηρέτησε πιστά εκ
νεότητός του ο
λαμπρός σκαπανέας της
διάδοσης του Ευαγγελίου.
Εμείς
τα πνευματικά του παιδιά – αδέλφια έχουμε
την συνείδηση ήρεμη
γνωρίζοντας ότι ο
Κύριος της ζωής
και του θανάτου
έχει ήδη αναπαύσει
την ψυχή του
<<ένθα ουκ έστι πόνος,
ου λύπη, ου
στεναγμός, αλλά ζωή
ατελεύτητος>> (Ακολουθία
εις Κεκοιμημένους).
Ο
Ευάγγελος Αλιβάνογλου μετέστη
προς την αιωνιότητα,
αυτήν που κήρυττε
και πρέσβευε για τους ακροατές
και μαθητές του.
Ας
είναι η μνήμη
του αιωνία.
Θεωρώ
ότι εδώ στη
Χίο οι αδελφοί
της εστίας και
η τοπική Εκκλησία
θα πρέπει να
τιμήσουν τη μνήμη
του και να
τελούν κατ΄ έτος μνημόσυνο
την περίοδο της
μνήμης εξόδου του.
Επίσης,
θεωρώ ότι το
όνομά του πρέπει
να εγγραφεί στα
δίπτυχα τόσο της
Εστίας όσο και
της τοπικής Εκκλησίας
και να μνημονεύεται
εις το διηνεκές,
η δε δραστηριότητα
που ο ίδιος
ξεκίνησε να συνεχισθεί
από άξιους διαδόχους,
πολλοί των οποίων
μεριμνούν εδώ και
αρκετό καιρό για
την επιβίωση της
Εστίας και τη
συνέχιση των δραστηριοτήτων της.-
