Ο εορτασμός των 110 χρόνων ελευθερίας της Χίου στο Χαιδάρι

 

 

Η παρουσία μου στον εορτασμό για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Χίου, που συντελέστηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Χαιδαρίου με διοργανωτή τον σύλλογο Πυργούσων Αττικής «Το Πυργί Χίου», ήταν μία πολύ ευεργετική συμμετοχή αφού όλη η διοργάνωση είχε μουσική, χαρά, γνώση, καθηλωτικές παρουσίες ομιλητών και προπάντων η πολύ πετυχημένη κύρια ομιλία του Χιώτη ιστορικού Μιχάλη Βαρλά μας γέμισε περηφάνια όλους τους παρόντες.

Είθισται σε επετειακές ομιλίες για την απελευθέρωση του νησιού που γιορτάζεται κάθε 11 του μηνός Νοεμβρίου, να γίνεται μία αναφορά στο στρατιωτικό και ηρωικό σκέλος των γεγονότων και μερικές αναφορές που δείχνουν την φιλοπατρία και προσμονή των Χιωτών να ενωθούν με την μητέρα Ελλάδα. Πάντα όμως αναρωτιόμουν από την καταστροφή μέχρι που εμφανίστηκε  ο στόλος με το αποβατικό στρατό έξω από το λιμάνι της Χώρας ποιους  ήρθε να απελευθερώσει, ποιους βρήκε εκεί, ποιοι επιφανείς Χιώτες έστελναν ευχαριστίες επιστολές για παράδειγμα στο Βενιζέλο οι Χίοι του Πειραιά για τους οποίους θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο.

 Αυτό το ιστορικό κενό, αυτή την αναζήτηση όχι κάποιων μαλθακών που το μόνο που ξέρουν είναι να βγάζουν χρήμα μας βοήθησε να βρούμε με την ομιλία του ο Μιχάλης Βαρλάς και της μουσικής συνοδείας τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη που μας χάρισε με την λυρικότητάς της η Χιώτισσα Αμαλία Αυγουστάκη, την παραστατικότητα του Πυργούση ηθοποιού Ιωάννη Τσική στην απόδοση εγγράφων όπως για την χρηματοδότηση της εκστρατείας Φαβιέρου το 1827 από τα λόγια του Λουκά Ράλλη[1] τον άνθρωπο που συνέδεσε την ζωή του με την ίδρυση δύο πόλεων και δύο λιμανιών την Ερμούπολη και τον Πειραιά, του Φιντέλ Ντε Κουλάνς, που μιλούσε για τα ταξίδια του στο νησί το καλοκαίρι του 1854 και την άνοιξη του 1855, για τους εργατικούς αγρότες Χιώτες φημισμένους μέχρι την Πόλη για την κηπουρική τέχνη, για την  χιώτικη Βολισσιανή κυρίως γειτονιά στο Βοτανικό και την δημιουργία της εκκλησίας Αγίας Μαρκέλλας, η πρώτη για τους ηθικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς με έντονη θρησκοληψία τις Κυριακές που αποφάσισε το γεροντοσυμβούλιο του Πυργίου την χρονιά του ¨Χαλασμού¨ τον θανατηφόρο σεισμό του 1881.

Η ομολογουμένως  ακάματη ομιλία  δεν θα μπορούσε να ολοκληρωνόταν πιο όμορφα χωρίς την παρέμβαση του αντιπροέδρου Κεφαληνίων και Ιθακησίων Περαιώς Ορέστη Καππάτο όπως μας μίλησε για τον δικό τους «Σουρή»  όπως φαίνεται εκδότη του περιοδικού «Ζιζάνιο»[2] τον Γεώργιο Μολφάτο και την καυστικότατη αλληλογραφία που αντάλλαξε με τον Ζιχνή Μπέη που όντας αιχμάλωτος και θαμώνας σε ξενοδοχείο της Κεφαλλονιάς έστειλε σε αυτόν επιστολή διαμαρτυρίας, ενώ η βραδιά τελείωσε με την εξαίρετη σε τεχνική και ενδυματολογική οργάνωση, χορευτική ομάδα του συλλόγου που με τους χιώτικους χορούς ήταν χάρμα οφθαλμών.

Στην εβδομαδιαία έκδοση του περιοδικού «Ζιζάνιο» ο Μολφέτας στο φύλλο της 17/11/1912 προφανώς μαθαίνοντας για την εκστρατεία απελευθέρωσης της Χίου γράφει στο πρωτοσέλιδο ποίημα του, αφού αρχικά ονοματίζει Νύφες του Αιγαίου την Χίο και την Μυτιλήνη, σε ένα σημείο του έγραψε «Πέστε ποια σκλάβα Χιώτισσα, ποια μάνα τιμημένη, δεν είναι ακόμα δύστυχη και μαυροφορεμένη», θέλοντας να υπερτονίσει την καταστροφή που υπέστησαν οι Χιώτες το 1822 αλλά και την προσμονή για την απελευθέρωση σαν μία εξιλέωση των αδικοχαμένων ψυχών της σκλάβας και της τιμημένης μάνας.

Η απελευθέρωση της Χίου δεν έγινε σε ένα κατεστραμμένο τόπο όπου ζούσαν άνθρωποι σαν τον ήρωα του Τσάρλς Ντίκενς που περίμεναν το πνεύμα των Χριστουγέννων να τους ωθήσει να ενωθούν με την μητέρα πατρίδα.

Η απελευθέρωση ήταν αποτέλεσμα μίας διαδικασίας που ξεκίνησε από την σφαγή της Χίου, μίας μνημειώδους ακατάπαυστης διαδικασίας των απανταχού Χιωτών να ξανακερδίσουν τον τόπο τους να τον κάνουν καλύτερο από πριν όπως είχε προτρέψει και ο Κοραής, με στόχο να διατηρήσουν την μνήμη της Χιώτικης ταυτότητας, μίας τοπικής ιδιαιτερότητας που οδήγησε και οδηγεί κατά τα λεγόμενα του Μιχάλη Βαρλά σε αριστεία πλούτου, επιστημόνων, αξιοπρεπών εργατικών ανθρώπων, επιφανών ευεργετών του τόπου διαμονής, του κράτους και προπάντων δεν ξεχνούσαν γενιές μετά[3] ακόμα και μεταθάνατον να προσφέρουν αλληλεγγύη, φιλανθρωπίες και ευεργεσίες στον τόπο τους.

Συγχαρητήρια στην Πρόεδρο κυρία Μαρία Μπρη Παπαμακάριου στους ομιλητές και χρόνια πολλά πατριώτες να γευόμαστε την ελευθερία της μυροβόλου νήσου.

 

Κυριάκος Τσιπούρας

Εκπροσωπόντας την  Χιακή Αδελφότητα Αττικοβοιωτίας «Ο ΚΟΡΑΗΣ»

 

 

 

 

 

 

 

 

Κυρ. ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ

[1] Ο Λουκάς Ράλλης στην αυτοβιογραφία του μιλάει και για την χρηματοδότηση Ψαριανών πλοίων που σώζουν τον τακτικό στρατό υπό τον Φαβιέρο από την Εύβοια αυτό που ονομάζω η «Δουνκέρκη της επανάστασης»

[2] Ψηφιακές εκδόσεις του περιοδικού «Ζιζάνιο» θα τις  βρείτε εδώ https://digitallib.parliament.gr/library.asp?item=46428

 

[3] Στο βιβλίο της Μαρίας Χριστίνας Χατζηαντωνίου «Στην δίνη της Χιακής Καταστροφής (1822) σελίδα 101 – 102 αναφέρει ότι ο Πίτερ Καλβοκορέσης, ιστορικός, νομικός,  αεροπόρος, μέλος της Βρετανικής  αντικατασκοπίας στο Β παγκόσμιο, που πήρε μέρος στην δίκη της Νυρεμβέργης, σε συνέντευξη του το 1993 σε Αμερικανό δημοσιογράφο δήλωνε Έλληνας Χιώτης από απόγονο θύματος της σφαγής .