ΤΑ ΠΙΟΝΙΑ

Μανώλης Φύσσας

Το 1984 βρέθηκα με ένα φορτηγό πλοίο στο λιμάνι της Τσιταγκόνγκ (Chittagong),  πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές όπου ξεφορτώναμε σίδηρο σε χελώνες (Χυτά σιδηροτεμάχια σαν μεγάλα τούβλα).Σαν μερμήγκια οι εργάτες ήταν μέσα στα αμπάρια όπου γέμιζαν με το βαρύ φορτίο το συρμάτινο δίχτυ αμφίβολης ποιότητας και αντοχής και με τις μπίγες (γερανούς) του πλοίου το ξεφορτώνανε στον ντόκο στα φορτηγά. 

Αυτοί οι εργάτες νεαρά παιδιά τα πιο πολλά φορούσαν ένα κοντό παντελονάκι και γενικά ήταν τελείως απροστάτευτοι και ξυπόλητοι. Κάθε φορά που η μπίγα τραβούσε το δίχτυ επάνω κάποιες χελώνες ξέφευγαν και έπεφταν με δύναμη μέσα στο αμπάρι ανάμεσα στους εργάτες που όπως θυμάμαι αντιδρούσαν απελπισμένα μέσα στο σωρό με τα σιδερικά γιατί τους υποχρέωναν την ίδια ώρα να αρχίζουν να γεμίζουν το άδειο δίχτυ με φορτίο χωρίς να λογαριάζουν τον κίνδυνο.

Ο πλοίαρχος ένας λεβέντης κρητικός ο καπετάν Μανώλης μόλις αντιλήφθηκε αυτή τη κατάσταση αγρίεψε τόσο του πράκτορα των ναυλωτών, που και τα μουστάκια του βγάζανε φωτιές και κατάφερε να τους επιβάλλει, οι εργάτες να μη γεμίζουν το άδειο δίχτυ μέχρι να φύγει το γεμάτο έξω από το στόμιο του αμπαριού αλλά και άλλες προφυλάξεις. Μάλιστα ο υποπλοίαρχος και οι αξιωματικοί του καταστρώματος τους επιτηρούσαν πολύ αυστηρά

Ο κύριος Μιάμ ναυλωτής ο ίδιος και αντιπρόσωπος των παραληπτών, ένας τελείως κυνικός και ελεεινός τύπος, μας είπε ότι δεν είναι και τρομερό να σκοτωθούν και μερικά πιόνια. Συνήθως σε κάθε εκφόρτωση χάνουμε καμιά δεκαριά. Άλλωστε κανένας από αυτούς δεν έχει σπίτι ούτε συγγενείς ούτε οικογένεια. Αυτά τα παιδιά είναι τα ορφανά της μεγάλης θεομηνίας της δεκαετίας του 70 που τα θύματα είχαν ξεπεράσει τις 300.000 νεκρούς.

Ο καπετάν Μανώλης που δε ξαναδέχθηκε στο γραφείο του τον κύριο Μιάμ έβαλε τον καμαρότο τον Στέλιο και συγκέντρωσε όλα τα παιδιά που ήταν πάνω στο πλοίο άπραγα και χωρίς δουλειά . Στη συνέχεια μας μάζεψε και μας παρακάλεσε να μην πετάμε τίποτα από φαγητό και να τρώμε το απαραίτητο έτσι που να περισσεύει να ταΐζουμε όσους μπορούμε και βέβαια ενίσχυσε τη ποσότητα των φαγητών. Την ίδια ώρα τους αναθέταμε διάφορες δουλειές καθαρίσματα κ.λ.π. δίνοντάς τους και ένα μικρό χαρτζιλίκι ( από έρανο μεταξύ μας ) αλλά και ρούχα και παπούτσια που δεν χρειαζόμασταν.

Το κακό όμως παρόλα τα μέτρα του καπετάνιου δεν έκανε την εξαίρεση και σε μας. Ένα παλικαράκι γύρω στα 18 τραυματίστηκε θανάσιμα Για πρώτη φορά στα χρονικά ήρθε ένα ασθενοφόρο κι ο καπετάν Μανώλης (που τον τρέμανε οι πράκτορες) χειρίστηκε κλαίγοντας ο ίδιος με μαεστρία τη μπίγα για να βγάλουν το παλικάρι από το αμπάρι. Ο καμαρότος και τα καμαροτάκια βγήκανε στον ντόκο για να παραλάβουν το φορείο και γρήγορα να το μεταφέρουν στο ασθενοφόρο. Όμως μόλις το φορείο ακούμπησε στο έδαφος το παλικάρι ξεψύχησε. 

Σε λίγο ανέβηκαν στο πλοίο τα καμαροτάκια κι ο Στέλιος (ο καμαρότος) με τα μάτια μέσα στα δάκρυα.Τι έγινε ρε Στέλιο; τον ρώτησα Κι ο Στέλιος μου αποκρίθηκε σχεδόν κλαίγοντας «άνοιξε τα μάτια του κάτι είπε στη γλώσσα του μας είπε θενγκ γιού ( ευχαριστώ στα αγγλικά) και εξεψύχησε» .

Τούτο το περιστατικό είναι ένα ακόμη δείγμα της ανθρώπινης θηριωδίας των σκοτεινών ανθρώπων του χρήματος η της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου γενικότερα. Και είναι δυστυχώς επίκαιρο αν λάβουμε υπόψη μας το διαρκές ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που συντελείται γύρω μας με τους όλο και περισσότερο κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους ιδιαίτερα νέους. Καθώς και τις χιλιάδες αυτοκτονίες κάτω από το κράτος της απελπισίας της απόγνωσης και της απογοήτευσης

Ας μην αφήσουμε λοιπόν το κύμα της ανθρώπινης σκληρότητας και εκμετάλλευσης να ακολουθήσει τη φοβερή θεομηνία κατοχή που πλήττει την πατρίδα μας. Με όση γενναιότητα διαθέτουμε ας προσφέρουμε ότι μπορούμε στις αποστολές βοήθειας αλλά και με άλλους τρόπους πιο διακριτικούς της επίσκεψης της παρηγοριάς της συμπαράστασης.

Ίσως οι ευχές και τα ευχαριστώ κάποιων ανθρώπων αλλά και παιδιών που χαμογελούν και όχι ξεψυχούν νάρθουν σαν χελιδόνια να μας βρουν και ίσως να κτίσουν και φωλιά στο μπαλκόνι μας

Μανώλης Φύσσας