Ιερά Μονή, Αγ. Αναργύρων Λαγκάδας
Μια παλιά ιερή απόδοση ευγνωμοσύνης στους Άγιους Αναργύρους, υλοποιήθηκε, με πρωινό ξύπνημα και προσφυγή στο πανέμορφο απέριττο μοναστήρι
Η αυγή ντροπαλή ξέβαφε τρυφερά τα μικρασιατικά παράλια, που μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων μας χαμογελούσαν με το φως του Ήλιου
Τα
μεγάλα κυπαρίσσια, δείχνουν με σταθερή
ευλάβεια, τον ουρανό και εμπνέουν
την άδολη προσευχή των
άσπρων κτισμάτων και του λιτού ναού ... !
Στην
υποδοχή σαν δακρυσμένο χαμόγελο της
γαλήνης το νερό της πηγής
που
κελαρύζει τρυφερά ...
Η αγάπη ταπεινή κι απαρατήρητη, αβίαστα εδώ γίνεται ποίηση, ευχαριστία, παράκληση κι
απόθεμα παρηγοριάς κι ελπίδας Δόξα νάχει Ο Θεός
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ότι αυτός τα πάντα ρεί …….. ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ (ουδείς πιστεύω εν λαίλαπα θαλάσσης …., δεν τον επικαλείται και ας μην το δηλώνει ….), ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ του ΘΕΟΥ την δύναμη …. Είναι ΕΝ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΗ (η εργάτες αυτής) και οι Νοσούντες ….. και όπως έγραψε ο Καζαντζάκης …., όταν γερνάμε Αντιλαμβανόμεθα ότι ΘΕΟΣ υπάρχει μέσα μας, αλλά είναι αργά …γιατί κολλάμε στον βούρκο, (στα ΕΓΩ, ΕΣΥ, και το Γιατι Εσύ και όχι ΕΓΩ, πανάθεμά μας), …
Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον· Κύριε ο Θεός μου, εμεγαλύνθης σφόδρα. Εξομολόγησιν και μεγαλοπρέπειαν ενεδύσω, αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον. Εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν, ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού. Ο τιθείς νέφη την επίβασιν αυτού, ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων. Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα. Ο θεμελίων την γην επί την ασφάλειαν αυτής, ου κλιθήσεται εις τον αιώνα του αιώνος. Αβυσσος ως ιμάτιον το περιβόλαιον αυτού, επί των ορέων στήσονται ύδατα. Από επιτιμήσεώς σου φεύξονται, από φωνής βροντής σου δειλιάσουσιν. Αναβαίνουσιν όρη και καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπον, ον εθεμελίωσας αυτά. Όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην. Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, ανά μέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα. Ποτιούουσι πάντα τα θηρία του αγρού, προσδέξονται όναγροι εις δίψαν αυτών. Επ' αυτά τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσει, εκ μέσου των πετρών δώσουσι φωνήν. Ποτίζων όρη εκ των υπερώων αυτού· από καρπού των έργων σου χορτασθήσεται η γη. Ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων. Του εξαγαγείν άρτον εκ της γης, και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Tου ιλαρύναι πρόσωπον εν ελαίω, και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει. Χορτασθήσονται τα ξύλα του πεδίου, αι κέδροι του Λιβάνου, ας εφύτευσας. Εκεί στρουθία εννοσεύσουσι, του ερωδιού η κατοικία ηγείται αυτών. Όρη τα υψηλά ταις ελάφοις, πέτρα καταφυγή τοις λαγωοίς. Εποίησε σελήνην εις καιρούς, ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού. Έθου σκότος, και εγένετο νυξ· εν αυτή διελεύσονται πάντα τα θηρία του δρυμού. Σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά τω Θεώ βρώσιν αυτοίς. Ανέτειλεν ο ήλιος και συνήχθησαν, και εις τας μάνδρας αυτών κοιτασθήσονται. Εξελεύσεται άνθρωπος επί το έργον αυτού και επί την εργασίαν αυτού έως εσπέρας. Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας· επληρώθη η γη της κτίσεώς σου. Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων. Εκεί πλοία διαπορεύονται, δράκων ούτος, ον έπλασας εμπαίζειν αυτή. Πάντα προς σε προσδοκώσι, δούναι την τροφήν αυτών εις εύκαιρον· δόντος σου αυτοίς συλλέξουσιν. Ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται. Αντανελείς το πνεύμα αυτών και εκλείψουσι, και εις τον χουν αυτών έπιστρέψουσιν. Εξαποστελείς το πνεύμα σου και κτισθήσονται, καί ανακαινιείς το πρόσωπον της γης. Ήτω η δόξα Κυρίου εις τους αιώνας· ευφρανθήσεται Κύριος επί τοις έργοις αυτού. Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται. Άσω τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω. Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω. Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον.
Καμάρης Μιχάλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα καπτεν υπεροχο ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΈΗΣΟΝ ΕΙΜΑΣ ΒΟΩΘΕΙΑ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ
Mairi Sotiraki
ΑπάντησηΔιαγραφή.!..τι ομορφιά ,...δοξασμενο το Όνομα Του.! - Eugenia Evangelinos