ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΣΤΗ ΡΙΕΚΑ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ

 (ΑΝΟΙΚΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΙΑΜΗ)  

             ΜΚαριάμης  και ΜΦύσσας στο m/v ''ANANGEL SUCCESS''στη Rijeka

 

Αδελφοφίλε μου Μιχάλη

Πριν από 20 χρόνια (1994 Νοέμβρης), με εσένα καπετάνιο περάσαμε τα στενά του Οτράντο με το αρσενικό από κάθε άποψη καράβι μας M/V ''ANANGEL SUCCESS'' … και φτάσαμε στην κορυφή της Αδριατικής θάλασσας στη Ριέκα… Μια όμορφη πόλη με πολυπολιτισμικό χαρακτήρα και υπέροχη μεσογειακή ομορφιά..

Εκεί μείναμε πάνω από δυο μήνες αφού τότε ο πόλεμος μπλόκαρε το ουγγαρέζικο σιτάρι που θα φορτώναμε. Ο πόλεμος … το πρόσωπο του ήταν τότε μαχαίρι στην καρδιά των περισσότερων απλών ανθρώπων που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ανεξάρτητα αν ήταν Κροάτες, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και άλλοι…

Κι η παρέα μας ήταν πλούσια όμορφη και ζεστή .

Σταμ. Πύρρος  -  Ανθ/ρχος

Με τη συντρόφισσα σου τη Φωτεινή, με τον Κωστή και την Υρώ νιόπαντρους, τον Σταμάτη τον Σπύρο, τον Παναγιώτη, τον Τάσο, τον μαστρό Βασίλη, τον Βασίλη, τον άλλο Σπύρο (ο ναύτης). Κι πόλεμος τότε, μας έκανε να πλησιάσουμε πολύ τους ανθρώπους σε καθημερινή βάση. Ανοίγοντας πάντα διακριτικά την πίσω πόρτα της αξιοπρέπειας τους μπαίνοντας κατευθείαν στην καθημερινότητα των αισθημάτων τους

                         

 m/v ''ANENGEL SUCCESS'' στο λιμάνι Rijeka,στην περιοχή  Karlovačka, Croatia.

Αδελφοποιήσεις κανονικές,.. με διάρκειες από δυο λεπτών έως και δυο μηνών … Που ω του θαύματος έγιναν 20 χρονών και παραμένουν ζωντανές και φρέσκιες λες και ήταν χθεσινές

Αυτές οι συναντήσεις των ματιών … ναι, … έγιναν 20 χρονών και ζουν ακόμη. Θυμάσαι εκείνα τα παιδάκια που τους χαρίσαμε τις σοκολατίνες που αγοράσαμε για μας, ρεφενέ, με τα τελευταία μας ψιλά σε τοπικό νόμισμα. Δεν έχω ξεχάσει ακόμα τη λαχτάρα και την λάμψη που πήραν τα ματάκια τους και τη χαρά τους…

Πόσα πολλά ανθρώπινα βιβλία διαβάσαμε τότε φίλε μου…

Rijeka - ο Πύργος του Ρολογιού 

Και να ύστερα από 20 χρόνια βρέθηκα πάλι σε αυτή την πόλη κουβαλώντας στη ψυχή μου το δράμα και την αγωνία του σημερινού δικού μου κοινωνικού πολέμου

Για λίγο περαστικός, μόλις για 2 μέρες στην όμορφη τούτη πόλη … περιπατητής νοσταλγικός με μια φωτογραφική μηχανή ψηφιακή τώρα πια …                                                                                        Με σημάδι το μπαρόκ ρολόι της Ριέκα, βρήκα στη θέση του, τον ορθόδοξο ναό του Άγιου Νικόλα …των Σέρβων

ο Ορθόδοξος Ναός του Αγίου Νικολάου στη Rijeka της Κροατίας

Ήταν Κυριακή πρωί ο πρώτος μου περίπατος. Ο ναός ήταν ανοικτός αλλά ο παπάς Mico Kostic ….Protojerei-stavrofor…. ήταν σε άλλο ναό σε γειτονικό προάστιο για να καλύψει το κενό κάποιου συναδέλφου του.

Μια κυρία ήταν επί της υποδοχής για τους περαστικούς προσκυνητές που περνούσαν να ανάψουν ένα κερί και να ψιθυρίσουν μια σύντομη προσευχή… Ρώτησα για τον κύριο Αλέξανδρο και τον κύριο Γιώργο και στο άκουσμα των ονομάτων η κυρία κοίταξε τον ουρανό μελαγχολικά

Άναψα δυο κεριά και περιδιάβηκα την όμορφη εκκλησιά φωτογραφίζοντας την.

Χαιρέτισα την κυρία και βγήκα έξω προχωρώντας πάλι προς το ρολόι μπήκα κάτω από τις καμάρες του κι ανηφόρησα προς την όμορφη ροτόντα του Άγιου Γεωργίου την στρόγγυλη μεγάλη εκκλησιά με το περίφημο εκκλησιαστικό όργανο. Θυμάσαι που είχαμε πάει και ακούσαμε ένα κοντσέρτο με εκκλησιαστική μουσική του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ;  Έπαιξε τότε ένας Γερμανός δε θυμάμαι το όνομα του όμως θυμάμαι έντονα το εξαιρετικό παίξιμο του, που μάλιστα σε είχε εντυπωσιάσει.

Rijeka - Ροτόντα Αγ. Γεωργίου  

Μετά τον Άγιο Γιώργη πήρα το δρόμο τον περιφερειακό που συναντά το γάργαρο ποτάμι της Ριέκα με τα θολωτά γεφυρώματα για τις γραμμές των τραίνων που ανάμεσα τους φωτογραφιζόταν μέσα στο πράσινο το καστράκι του Τρσατ,

που ανεβαίναμε τα 178 σκαλοπάτια και πίναμε καφέ μετά την επίσκεψη στο φημισμένο καθολικό μοναστήρι.

Δεν πήγα μέχρι επάνω γιατί δεν είχα χρόνο… Αλλά θυμήθηκα εκείνο το παλικάρι που συναντούσαμε συνέχεια προσευχόμενο σε όλες τις τελετές και στον ορθόδοξο Άγιο Νικόλα και στο καθολικό μοναστήρι κι είχαμε πει τότε ότι ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Θεό σαν τον Άγιο Φραγκίσκο.

Θυμάσαι το πρωτότυπο άγαλμα στην πλατειούλα πάνω από την εκβολή του ποταμού ενός άνδρα που καθόταν στα κάγκελα και ρέμβαζε; Από μακριά δεν καταλάβαινες ότι ήταν γλυπτό αλλά άνθρωπος που ρεμβάζει ειδικά άμα ήτανε σούρουπο.

Rijeka - το κεκλιμένο  καμπαναριό του ναού της Αναλήψεως

Γύρισα προς τα κάτω και βρέθηκα στον πεζόδρομο του εμπορικού κέντρου όπου δεξιά δεσπόζει το καμπαναριό του ναού της αναλήψεως που έχει πιο μεγάλη κλίση από τον πύργο της Πίζας αλλά ακόμη στέκει εκεί …!

Άρχισα να περιδιαβαίνω τους πεζόδρομους εν τω μεταξύ άρχισαν να γεμίζουν ιδιαίτερα με νεαρόκοσμο και σκαφτόμουν πως τούτα τα παιδιά με τις ταμπλέτες και τα κινητά ήταν ακόμα αγέννητα πριν 20 χρόνια

                         

Rijeka, Trsat Castle

Πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος … αλλά και πόσο αργά …για τους προσωπικούς μας αγώνες και προσδοκίες

Οι γωνιές του κόσμου που ταξιδέψαμε τόσα χρόνια στοιχειώνουν τα βαθύτερα όνειρα μας και τα ανακατεύουν με πρόσωπα που διαβάσαμε … ζωντανά βιβλία …!

Την άλλη μέρα το απόγευμα λίγο πριν την αναχώρηση του πλοίου βγήκα πάλι μια βόλτα.  Το λιόγερμα ήταν πλούσιο σε φως,  χρώματα και αποχρώσεις στην πιο ζωντανή τους αλήθεια. Περνώντας από τον Άγιο Νικόλα συνάντησα τον Παπά ΜΙCO με την παππαδιά του. Δεν με θυμήθηκε … Άρχισα να του ψάλλω το Σέρβικο τροπάριο του Άγιου Νικόλα… Χαρούμενα ακλούθησε το ψάλσιμο που καταλήγει στην τρυφερή επίκληση του ονόματος του Αγίου … «Νικολαγιεεεέ….. Νικολαγιεεεεεεεέ…»

Ο παπά- Mico με κοιτάει συγκινημένος μα πάλι δε με θυμήθηκε…!

Εγώ συνεχίζω με το Ελληνικό τροπάριο  «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος …Εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξε σε τη ποίμνη σου…»

Έλαμψε το πρόσωπο του σαν κάτι να θυμήθηκε αλλά πάλι δεν τα κατάφερε.

Όμως έγινε εξαιρετικά εγκάρδιος ...μου έδωσε το χέρι και μου κτύπησε την πλάτη με τον χαρακτηριστικό λεβέντικο τρόπο που διακρίνει την περήφανη ράτσα του…!

ο Σεβαστός Σέρβος πατέρας Mico Kostic 

Τον αποχαιρέτισα και συνέχισα τον περίπατο μου μέσα στην απογευματινή κοσμοπλημμύρα του ζεστού απογεύματος … Παρατηρούσα τους ανθρώπους κάθε είδους Στη μέση του πεζόδρομου ένα μοντέρνο αφηρημένο γλυπτό παριστάνει μια ανθρώπινη φιγούρα να περιπατεί. Έμεινα ώρα και παρατηρούσα το ανακάτεμα της φόρμας των περαστικών με το γλυπτό έτσι ήρθε σιγά - σιγά το σούρουπο σαν ένα μελαγχολικό αντίο στην όμορφη πόλη.   

Πήρα το δρόμο της επιστροφής φωτογραφίζοντας ανθρώπινες φόρμες και κτίρια χωρίς φλας … Δεν ήθελα να δεσμεύσω τη μνήμη μου και την ανάμνηση μου άλλο με πρόσωπα !  

Το αντίο αυτό ήταν όπως θάλεγες κι εσύ Φίλε μου, για το πριν, το τώρα και το αιώνιο μετά … Σαν μια νοσταλγία που διαιωνίζεται γενόμενη στίχος ποίημα που κλείνει την ανθρώπινη σοφία στο συρτάρι της … γιατί όπως και να το κάνουμε η ΠΟΙΗΣΗ είναι τουλάχιστον ένα κεφάλι πιο ψηλή από την ΣΟΦΙΑ

Πάντα φίλος σου

 

 

 

Μανώλης Φύσσας

Α’  Μηχανικός Ε.Ν.