ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Στο παχνί του νεογέννητου Χριστού

Ψάξε όσο μπορείς

για να βρεις τα δώρα

σμύρνα χρυσό και  λίβανον

 

να πας την νύχτα που το αστέρι θα φωτίσει

μέσα στο νου και την καρδιά

Για να μπορέσει ο νους να συναντήσει την καρδιά σου

τα δώρα να αφήσει στο παχνί  ΤΟΥ  ΝΙΟΓΕΝΝΗΤΟΥ Χριστού.

 

Του αστεριού το φως το δάκρυ της ματιά σου να φωτίσει

έτσι να γεννηθεί  Η ΑΓΑΠΗ να γίνει αιώνιο σήμερα

να γίνει μια αγκαλιά μεγάλη για κάθε πονεμένο

 

Η μοναξιά να γίνει παραμύθι γλυκό και θαλπωρή

Ευχή και προσευχή στου κάθε πόνου το κρεβάτι ...

 

Εμμανουήλ. Γ. Φύσσας

«ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ»

 

ΠΑΛΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΥΛΙΚΩΝ ΤΟΥΣ.

 

          Μετά από 39 χρόνια στην α/μια  εκπαίδευση και παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα με την απεργοσπαστική στάση «πρωτοκλασάτων» μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, στην απεργία της ΑΔΕΔΥ, αλλά και τα μαθήματα περί νόμιμου και ηθικού-φευ- από τους ίδιους με αφορμή τους μόνιμους διορισμούς  , περνά καλειδοσκοπικά  από τα μάτια μου, όλη αυτή η διασπαστική λογική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ μαζί και χώρια, του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και τη σημερινή  του κ. Μητσοτάκη και της λοιπής αριστείας.

Στο ίδιο μήκος κύματος περνά και ό ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, του νεροκουβαλητή δηλαδή της συστημικής λογικής, να αλλάζουμε τον αγωγιάτη αλλά όχι το αγώι, με το αζημίωτο φυσικά. Οι πάλαι ποτέ συνδικαλιστές που βγαίνουν στα κάγκελα στην αντιπολίτευση , να γίνονται υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες , στελέχη υπουργείων κλπ, στην κυβέρνηση και το ανάποδο πάλι στην αντιπολίτευση. Αρκεί , όπως έλεγε ο Φουκώ, το σώμα, δηλ.  όλοι εμείς, να είναι παραγωγικό και υποταγμένο. Θα συμπλήρωνα ότι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να συμβαίνουν τα άλλα δυο είναι να είναι και διασπασμένο, ως προς την πλευρά που ανήκει, των παριών ή των πατρικίων.

Έτσι λοιπόν, ο «αλληλοσκοτωμός» στο χώρο μας ,  ξεκινούσε με το δάσκαλοι από μια , καθηγητές από την άλλη, συνέχισε με το δάσκαλοι Παιδαγωγικών ακαδημιών, δάσκαλοι παιδαγωγικών τμημάτων,  με μετεκπαίδευση δίχρονη, και  χωρίς ,  της ειδικής αγωγής από τη μετεκπαίδευση, δάσκαλοι στα τμήματα ένταξης με τριετία και μήλο της έριδος το όχι ευκαταφρόνητο τότε επίδομα ειδικής αγωγής, δάσκαλοι ελεύθεροι και δάσκαλοι παντρεμένοι,  με σύμφωνο συμβίωσης και δάσκαλοι με παπά και με κουμπάρο,  της ειδικής αγωγής με δασκάλους με μεταπτυχιακά στην ειδική αγωγή, αναπληρωτές και μόνιμοι,  δάσκαλοι μόνιμοι και δάσκαλοι ειδικοτήτων,αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου με δασκάλους πλήρους ωραρίου, δάσκαλοι του χ σχολείου με δασκάλους του ψ σχολείου, όλοι εναντίον όλων για τις αποσπάσεις , για τις μεταθέσεις, για τις τοποθετήσεις…

Στον ήδη μακρύ κατάλογο, μπορεί κανείς να κάνει τις δικές του προσθέσεις, ωστόσο, πριν αφήσει το συναίσθημα να τον οδηγήσει, ας σκεφτεί ορθολογικά και με βάση την πλευρά που ανήκουμε ως εργαζόμενοι:ποιος ωφελείται από όλα τα παραπάνω διασπαστικά διώνυμαμέσα στον κλάδο των εκπαιδευτικών;

Εμείς ή τα αφεντικά μας; Εμείς ή η κυβέρνηση και γενικά οι κυβερνήσεις; Πού εδώ και μέρες με βαριές ευθύνες των απεργοσπαστών του ΔΣ , γίνεται προσπάθεια να στραφεί η συζήτηση;Στο νόμο Γαβρόγλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που διατηρεί ατόφιο η ΝΔ, γιατί ακριβώς προάγει τον ταξικό διαχωρισμό, την κατηγοριοποίηση  και την ανισοτιμία των δασκάλων ή στις παραπάνω διασπαστικές και καταστροφικές  λογικές;

Και αν όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους ως επισπεύδοντες της μιας ή της άλλης κυβέρνησης , εμείς δεν οφείλουμε να δούμε το παρασκήνιο;

Είναι δυνατόν, όποιος δεν διορίζεται εξ αιτίας των άθλιων νόμων τους , που συντηρούν και επιδιώκουν  την εργασιακή εφεδρεία και ομηρεία , για να πιέζουν όσους εργάζονται, να τα βάζει με αυτούς που διορίζονται;

Είναι δυνατόν την αδικία του νόμου να την χρεώνονται όσοι την αντιπάλεψαν, γιατί διορίστηκαν; Είναι δυνατόν να τα βάλουμε με αυτούς, πουαγωνίζονταν στην πράξη με απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις για άμεσο μόνιμο διορισμό όλων των αναπληρωτών με προσόν μόνο το βασικό πτυχίο, όταν οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις νεροκουβαλητές των κυβερνήσεων, μιλούσαν και μιλούν για σύστημα διορισμού και ουτοπικά αιτήματα;

Να τα βάλουμε τότε και με αυτούς που διορίστηκαν μέσω των εξετάσεων του ΑΣΕΠ, που αντικατέστησε την  κατάργηση της επετηρίδας, από τον εξ ίσου άθλιο νόμο του Αρσένη επί ΠΑΣΟΚ. Να στοχοποιήσουμε και του επόμενους της γενικής αγωγής, όσοι αγωνιζόμαστε ακριβώς για μόνιμο διορισμό μόνο με το βασικό πτυχίο και να τους εγκαλέσουμε για το ήθος τους.

Να τους θεωρήσουμε apriori , ότι είναι μειωμένης επαγγελματικής ηθικής και να τους κουνάμε το δάκτυλο για να σέβονται τους μαθητές τους και το λειτούργημά τους, να σέβονται αυτούς που θα παραμείνουν άνεργοι, γιατί εξ αιτίας τους θα είναι σε αυτή την κατάσταση, (!!!) να τους εγκαλέσουμε για την όποια εξέλιξη στην καριέρα τους και να τους υποδείξουμε εμείς , πότε και πώς θα μετατίθενται και πότε και πώς θα  υποβάλλουν  αιτήματα υπηρεσιακών μεταβολών, πότε και πώς θα ζητάνε βελτίωση θέσης από απομακρυσμένο σχολείο, από το ειδικό σχολείο κλπ.

Να τους  θεωρήσουμε apriori υπολειπόμενης επαγγελματικής ευαισθησίας απέναντι στα παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού θα είναι και της γενικής αγωγής, κι ας   τα έχουν στην τάξη τους αυτά τα παιδιά τουλάχιστον στις 20 από τις 24 διδακτικές  ώρες σε ιδανικές συνθήκες βέβαια, ας  τους δώσουμε εν τέλει και  τον ορισμό της ανθρωπιάς, αφού υπολείπονται και σ΄αυτό!

Να  κρίνουμε, στο τέλος,  εμείς τα μεταπτυχιακά και τις ειδικεύσεις κατά τη δική μας πικρή ή λιγότερο πικρή εμπειρία, αποφεύγοντας τη μεγάλη εικόνα του ταξικού πολέμου, ανάμεσα στη δική μας ζωή και στη ζωή μιας δράκας εκμεταλλευτών μας και του πολιτικού της προσωπικού.

Κατανοώ απόλυτα τον πόνο κάθε συναδέλφου, ειδικά των αναπληρωτών, αφού γιατο δράμα της αδιοριστίας , έχω πικρή πείρα που συνεχίζεται, αλλά είναι κατανοητό σε ποιον  κύκλο ανθρωποφαγίας μπαίνουμε, τη στιγμή , που όλοι είμαστε τα θύματα των πολιτικών των κυβερνήσεων και των νόμων τους; Είναι κατανοητό σε ποιο τρυπάκι μας βάζουν συνδικαλιστικά στελέχη, νεροκουβαλητές των παραπάνω;

Μπροστά λοιπόν σε αυτά που περνάμε και μπροστά σε αυτά που έρχονται χρειάζεται αναστοχασμός και σωστό κριτήριο , σωστό μετράρι της ζωής μας και των προβλημάτων μας.

Είμαστε με το «διαίρει και βασίλευε», μιας και όπου φτώχεια και γκρίνια ή συντασσόμαστε με την ενότητα της τάξης μας ως εκμεταλλευόμενοι που είμαστε, σε ένα αραγές μέτωπο απέναντι στην αιτία των προβλημάτων μας, το κράτος της εργοδοσίας και των συμφερόντων που εκπροσωπεί;

Ξεμπερδεύουμε με ηγεσίες Πέμπτη φάλαγγα μέσα στους συλλόγους μας, στη ΔΟΕ,  και στα άλλα  συνδικάτα ή τις ακολουθούμε στο βούρκο της ανθρωποφαγίας;

Μην περιμένετε απαντήσεις πέρα από τις δικές μας  , όπως και μην περιμένετε να αλλάξουν τα πράγματα, όσο λείπουν αυτές οι απαντήσεις με σωστό στη βάση της θέσης μας  κριτήριο από το κίνημα, όχι μόνο το εκπαιδευτικό , αλλά συνολικά το εργατικό και δημοσιοϋπαλληλικό.

 

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

ΑΙΡΕΤΟΣ ΑΠΥΣΠΕ Β ΑΓΑΙΟΥ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΓ ΑΔΕΔΥ ΧΙΟΥ

 

 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

 

Έργο  της Χιώτισσας Γλύπτριας Μ. Παπακωνσταντινου

Όταν ο ήλιος πλησιάζει να δύσει, πριχού η σιωπή της νύχτας μας αγκαλιάσει, καιρός την κλεψύδρα να σταματήσομε και να κοιτάξουμε πίσω, το δρόμο που διανύσαμε. Καιρός περισυλλογής για αυτοέλεγχο και απολογισμό.

 Δεν είναι η στιγμή των αποφάσεων, γιατί το Ρουβίκωνα προ πολλού έχομε περάσει. «Το μεροκάματο τελειώνει και τα μέλη βαρέθηκαν να κουβαλούν του αγώνα τα σύνεργα». Πολλοί κιόλας πίσω μείναν …

Μαζί είχαμε ξεκινήσει – θυμάσαι ; - την αυγή, θαμπωμένοι από τη μετουσίωση της ηλιαχτίδας σε τόσα χρώματα στο πέρασμά της από μια σταγόνα νερού, πριν πέσει στη γη για να βλαστήσομε.

Ήταν η πιο γεμάτη εποχή. Ο κόσμος, γεμάτος ομορφιά, λουλούδια, πεταλούδες και όνειρα, που μόνο στον ύπνο του αθώου έρχονται.

Αρχίσαμε το δρόμο τον ατέλειωτο. Που έβγαινε δε ξέραμε, μα ούτε και μας ένοιαζε. Μεθυσμένοι από τη μυρωδιά του αρκόβατου και της βιορέτας, νοιώθαμε τόσο δυνατοί, παρασυρμένοι από το παιχνίδι της φύσης και την έκρηξη της νιότης, που δεν σκεπτόμαστε πως ο ήλιος ποτέ στη δύση θάφτανε.

Κάποτε ο άνθρωπος μας άγγιξε. Μάθαμε πως είμαστε αμαρτωλοί πριν γεννηθούμε, μάθαμε το καλό, το κακό και την κόλαση. Μάθαμε πως στην απέναντι στεριά υπήρχαν άνθρωποι σαν και μας, που ήταν εχθροί μας και έπρεπε να τους μισούμε.

Για το καλό μας μάθαμε πώς να σκοτώνομε τους άλλους συνανθρώπους. Φυσικά των κτισμάτων την ταυτόχρονη καταστροφή την αποφεύγομε. Γιατί είναι κρίμα, λένε. Μάθαμε στα μεγάλα σκολειά πως τους άλλους να εκμεταλλευόμαστε με επιστημονικές μεθόδους για να γίνομε αναπτυγμένοι.

Αρκόβατος 

Κουβαληθήκαμε στις πόλεις, εκεί που το μεροκάματο συχνά δεν τελειώνει  με τον ερχομό της νύχτας. Πολλά τα «μη», τα «όχι», τα «ἀπαγορεύεται», ή καλλίτερα μόνον αυτά. Εδώ δεν φτάνει η μυρωδιά του αρκόβατου και της βιορέτας. Δεν συνταιριάζουν με την ανθρώπινη τη μπόχα. Μα και ούτε στη μόδα των σαλονιών παγαίνουν. Άλλες μυρωδιές μας φτιάχνουν ν’ αναπνέομε, γιατ’ είμαστε πολιτισμένοι. Και μια πολιτισμένη ατμόσφαιρα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε πολλή δουλειά να έχουν οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι παπάδες, τα κοράκια.

Κόρακες & Κοράκια

 Όμως θαρρώ πως η περισυλλογή μέσα σε «ανθρώπινο» περιβάλλον ανέφικτη είναι και ουτοπία ο αυτοέλεγχος.  Η κλεψύδρα το έργο τ’ αδυσώπητο ξανάρχισε με συνοδό το φόβο. Ο ρόγχος δεν είναι που φοβίζει, μηδέ η παγωνιά της νύχτας, σαν η άμμος στην κλεψύδρα τελειώσει.

Εναγώνιο περιφέρω το βλέμμα στη ζωή, που ανάμεσα στ’ αγκάθια μεταφύτεψα και τα ζιζάνια. Στη ζωή που θα μεγαλώσει – αν προφτάσει – μέσα στο καβάφειό της τείχος, ασυντρόφευτη και έρμαιο των επιτηδείων, «αντικείμενον προς εκμετάλλευσιν».

 

Βιάζομαι αφ’ τους αθρώπους για να φύγω

 – όχι ρίψασπις δεν είμαι

– μη πιότερο μ’ αγγίξουν, για να προφτάσω το ηλιοβασίλεμα, πριχού και τούτο καταστρέψουν.

 

 

Δημ. Μελχροινούδης

 

«Καλλιμασιώτικα» και «Νέα του Ανέμωνα»

Αύγουστος 1991, Αρ. Φύλ. 19

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

 

 

(Νο 26/03-12-2020)

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

 

          *Πολλές φορές γκρινιάζουμε για τα τεκταινόμενα των ημερών στον τόπο μας, αλλά –για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι– πρέπει να λέμε και όσα διορθώνονται με αφορμή τις δημόσιες παρεμβάσεις και επισημάνσεις μας, μέσα από αυτή τη στήλη.

          Έτσι, δεν μπορώ παρά να επαινέσω και να εκφράσω την ικανοποίησή μου, για μια σειρά ζητημάτων που, ως φαίνεται διευθετήθηκαν (κυρίως από τον Δήμο) και ειδικότερα:

          1) Χαλασμένα φωτιστικά σώματα σε δυο σημεία του περιφερειακού δρόμου παράκαμψης της πόλης. Το έγραψα και σε 5 ημέρες αποκαταστάθηκαν.

          2) Φραγμένη έξοδος (΄΄μπούκα΄΄) ποταμού Παρθένη με στάσιμα νερά που προξενούσαν έντονη δυσοσμία στην περιοχή. Μετά από 15 ημέρες άνοιξε και έγινε ανανέωση του νερού.

          3) Ζήτησα πριν από 3-4 μήνες να δοθεί στη δημοσιότητα κατάσταση με την κατανομή των ποσών που επιχορηγήθηκε ο Δήμος από το Υπουργείο Μετανάστευσης για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Μετά από μια εβδομάδα παραχωρήθηκε συνέντευξη Τύπου από τη δημοτική Αρχή και γνωστοποιήθηκε η κατάσταση.

          4) Ζήτησα να δοθεί στη δημοσιότητα πίνακας με τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη από την προηγούμενη δημοτική Αρχή, ώστε να γνωρίζει ο κόσμος τι ακριβώς γίνεται. Με χαρά διαπίστωσα ότι, τις προηγούμενες ημέρες δόθηκε (έστω με καθυστέρηση).

          5) Ζήτησα να τηρήσει ο Δήμος τα ψηφισθέντα και συμφωνηθέντα στο Δημοτικό Συμβούλιο, περί αγοράς μικρών φορητών υπολογιστών (tablets) στους μαθητές που στερούνται τούτων, προκειμένου να συμμετέχουν απρόσκοπτα στα διαδικτυακά μαθήματα, για την εξ αποστάσεως διδασκαλία των σχολείων. Έστω και αργά, ο Δήμος ΄΄ξύπνησε΄΄ και προχώρησε. Μάλιστα, είχα τονίσει ότι, πρέπει να καθίσουν μαζί με την Περιφέρεια και να επιλύσουν το όλο ζήτημα που προέκυψε. Φαίνεται ότι, λύθηκε άμεσα, μετά την ευρύτερη δημοσιότητα που έλαβε το όλο θέμα. Μάλιστα, η Περιφέρεια ενήργησε με ταχύτατα αντανακλαστικά, με τη συνδρομή των δυο Αντιπεριφερειαρχών Χίου και Παιδείας.

          6) Ζήτησα να προστατευθούν οι διερχόμενοι πολίτες κάτω και πλάι από το κτίριο του παλιού ΄΄Κοκκάλειου΄΄ Μαιευτηρίου (οδός Μιχ. Λιβανού 47) που κατέρρεε και μέρος των επιχρισμάτων έπιπτε επί του πεζοδρομίου. Μέσα σε 2 ημέρες είχε τοποθετηθεί  περίφραξη προς αποκλεισμό του χώρου.

          7) Ζήτησα, πριν 2-3 μήνες, με δημόσια πρόταση, να προβεί η διοίκηση του Νοσοκομείου σε δημόσια γνωστοποίηση πολυετούς μίσθωσης των κτιρίων ιδιοκτησίας του, που καταρρέουν επί δεκαετίες, με αντιπαροχή την επισκευή αντί της καταβολής ενοικίου, μήπως και αξιοποιηθούν. Το αυτό είχε πράξει επιτυχώς και προγενέστερη διοίκηση για κτίριο των οδών Βενιζέλου & Ψυχάρη. Με μεγάλη χαρά είδα ότι, η σημερινή διοίκηση του Νοσοκομείου προέβη σε δημόσια γνωστοποίηση και δέχεται τέτοιες προτάσεις από ενδιαφερόμενους επιχειρηματίες και επενδυτές μέχρι τέλος Δεκεμβρίου 2020. Πολύ θετική προσπάθεια, μακάρι να ευδοκιμήσει ! 

          Πρέπει, λοιπόν, να τονίσω ότι, είμαι ικανοποιημένος που έστω μια κάποια (από μια μεγαλύτερη) σειρά προτάσεων, που έθεσα δημόσια τον τελευταίο 1,5 χρόνο, λαμβάνουν χώρα. Φαίνεται ότι, κάποιοι ακούν και αντιλαμβάνονται τον παλμό του κόσμου !  Από την άλλη, πρέπει να αποδεικνύουμε καθημερινά, με τις πράξεις και τα λεγόμενά μας ότι, ενεργός και παραγωγικός πολίτης μπορεί να είναι κάθε συμπολίτης μας, άσχετα εάν κατέχει ή όχι επιτελικό ρόλο (προς στιγμήν- δηλαδή την τρέχουσα περίοδο) στην τοπική Αυτοδιοίκηση. Οφείλω για τη δημοτική Αρχή αυτό να το πω !

 

          * Να πάμε, τώρα και στις σημερινές, ειδικότερες επισημάνσεις μας, για ζητήματα που η αντιμετώπισή τους δεν μας άρεσε και που μας προβλημάτισαν, όπως και άλλους συμπολίτες μας:

          1) Κλαδεύτηκαν πολλά δέντρα (κυρίως ευκάλυπτοι) σε δημοτικούς χώρους (δρόμους, πάρκα, κοιμητήρια, κ.α.). Το ερώτημα είναι: Κλαδεύτηκαν ή κουτσουρεύτηκαν-΄΄κατακρεουργήθηκαν΄΄; Διότι πολύ σωστό και απαραίτητο το κλάδεμα, και για την ανάπτυξη του δέντρου αλλά και την προστασία των πολιτών εν αρχή του χειμώνος, αλλά το να μην αφήσουν ούτε ένα κλαδί επάνω στο δέντρο (αλλά μόνο τον κυρίως κορμό) λέγεται κλάδεμα; Επιφυλασσόμαστε, εάν χρειαστεί, να δημοσιεύσουμε σχετικές φωτογραφίες !

          2) Πληροφορηθήκαμε ότι, γνωστή ΜΚΟ ζητά να ενοικιάσει χώρο στη Χίο για τη φιλοξενία ανήλικων και ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων και μεταναστών. Θεωρώ ότι, η γνωστοποίηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα λεγόμενα των κύκλων του Υπουργείου Μετανάστευσης ότι, στη Χίο έχουν απομακρυνθεί, ως ευάλωτοι και χρήζοντες προστασίας άνθρωποι, τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά. Τι συμβαίνει; Γιατί, εφόσον εδώ δεν παραμένουν, αλλά προωθούνται στο εσωτερικό της χώρας, ζητείται χώρος φιλοξενίας και μάλιστα όχι από Κρατικό φορέα αλλά από ΜΚΟ; Απλή ερώτηση !

          3) Είναι γνωστό ότι, οι γείτονές μας, Σάμιοι, επλήγησαν σφόδρα από τον καταστροφικό σεισμό πριν ένα μήνα. Περάσαμε κι εμείς ΄΄ξώφαλτσα΄΄ με αρκετές κτιριακές ζημιές, αλλά όχι σε τέτοια έκταση με τη Σάμο όπου υπάρχουν πολλοί άστεγοι, γκρεμισμένα κτίρια και –κυρίως– έχασαν τη ζωή τους δυο νέα παιδιά. Θα περιμέναμε η δημοτική Πρόνοια, σε συνεργασία με την Περιφέρεια, να αναλάβει μια πρωτοβουλία για την αποστολή ανθρωπιστικού υλικού και τροφίμων-ενδυμάτων-υποδημάτων στη γειτονική Σάμο. Πολύ σωστά το έπραξαν πριν λίγο καιρό για την Καρδίτσα. Η δημοτική Πρόνοια, τα τελευταία 20 χρόνια έχει πάντοτε βοηθήσει εμπερίστατες πόλεις και περιοχές από φωτιές, σεισμούς, πλημμύρες, κλπ. Επί 17 χρόνια, που υπηρέτησα στην δημοτική πρόνοια, πάντοτε στεκόμασταν συμπαραστάτες και αρωγοί. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είδα να έχει αναληφθεί μια πρωτοβουλία για τη Σάμο. Πέρασε ήδη ένας μήνας. Έστω και τώρα ας γίνει μια προσπάθεια συγκέντρωσης και αποστολής τροφίμων, ειδών ατομικής προσωπικής υγιεινής, ενδυμάτων, υποδημάτων. Ο Δήμος Χίου, οφείλει να σταθεί αλληλέγγυος στους πληττόμενους Δήμους της γειτονικής Σάμου. Εξάλλου, ανήκουμε στην ίδια περιφερειακή ένωση Δήμων και η αλληλεγγύη θα έπρεπε να είναι εκτός από αυτονόητη και έμπρακτη ταχύτατα. Αναμένουμε !!!   

          4) Για το τέλος άφησα κάτι, που πολύ βασάνισα το εαυτό μου εάν έπρεπε να γράψω. Και τούτο διότι δεν έχω συνηθίσει να θίγω ζητήματα προσωπικής πολιτικής δημόσια. Αλλά θα το πράξω για τρεις λόγους. Πρώτον διότι μου το ζήτησαν και συμπολίτες μας, ωφελούμενοι της Πρόνοιας, διαμαρτυρόμενοι. Δεύτερον διότι, έχει άμεση σχέση με τα δημόσια ζητήματα, αφού όποιος δημόσια εκφράζεται-προβάλλεται, τυγχάνει και δημόσιας κριτικής. Και τρίτον διότι, θα εφαρμόσω το του Ιερού Χρυσοστόμου <<δέξαι εκούσια τραύματα φίλου, παρά ακούσια φιλήματα εχθρού>> (δέξου τα λόγια που σου λέει ο φίλος σου για να σε φέρει στο σωστό δρόμο κι ας σε πληγώνουν, παρά τους επαίνους που σου λένε οι εχθροί και δεν τους πιστεύουν μέσα τους).

          Τους τελευταίους μήνες διακρίνω μια υπέρμετρη αυτοπροβολή, μέσω δελτίων τύπου του Δήμου, του Αντιδημάρχου Πρόνοιας, φίλου Γιώργου Πατεριμού. Ο Γιώργος είναι καλό παιδί και προσπαθεί με ότι καταπιαστεί. Αλλά χάνει το μέτρο στην προβολή του. Το ότι εκδίδει δελτία τύπου διαρκώς είναι θετικό, γιατί γνωστοποιεί τις δράσεις της Πρόνοιας. Αλλά το να τα συνοδεύει με φωτογραφίες του ίδιου όπου δίνει τρόφιμα, όπου επισκέπτεται χώρους για φιλανθρωπική δράση, που μοιράζει… επιταγές… άλλων δωρητών, κλπ, νομίζω ότι και τον ίδιο δεν τιμά, αλλά και εκφυλίζει την αξιοπρέπεια των ωφελουμένων. Όσοι ασχολούνται με τον τομέα της πρόνοιας, κύριο μέλημά τους είναι η παραγωγή έργου, που θα το γνωρίζουν κυρίως οι ωφελούμενοι και δευτερευόντως σύμπας ο τοπικός πληθυσμός. Η προνοιακή πολιτική δεν είναι πολιτική αυτοπροβολής, αλλά γνωστοποίησης έργου, που πρέπει να γίνεται με απόλυτο σεβασμό στον άνθρωπο και στον θεσμό που υπηρετείται, από ανθρώπους που οφείλουν να είναι δυναμικοί στο χαρακτήρα και τη δράση, αλλά με χαμηλό προφίλ αυτοπροβολής. Προσωπικά, θήτευσα ως Αντιδήμαρχος Πρόνοιας 6,5 χρόνια σε τρεις περιόδους (2005-2007, 2014-2016, 2017-2019). Υπηρέτησα και ως υπάλληλος της Πρόνοιας, υπεύθυνος μέρους των αναπηρικών επιδομάτων (2011-2013). Επίσης θήτευσα στο ΔΣ του Δημοτικού Οργανισμού Πρόνοιας επί 8 χρόνια (2002-2010). Εξέδωσα εκατοντάδες δελτία τύπου. Παραχώρησα δεκάδες συνεντεύξεις όλα αυτά τα χρόνια. Όμως, ποτέ και πουθενά δεν θα δει κανένας δημοσίευμα ή φωτογραφία μου να είμαι σε διανομή τροφίμων στο παντοπωλείο, να μοιράζω τρόφιμα ή ρούχα σε κόσμο ή φορείς και να φωτογραφίζομαι με πολίτες ωφελούμενους της Πρόνοιας (κι ας μην φαίνεται ποιοι είναι). Επιταγές δε, δεν μοίρασα ποτέ. Τις μοίραζε ο Δήμαρχος και ο Δ/ντης της Πρόνοιας σε συνεννόηση μαζί μου. Και στο κοινωνικό παντοπωλείο δεν πήγα ποτέ μου την ημέρα της διανομής των διαφόρων ειδών στους πολίτες. Ειλικρινά, λυπήθηκα βλέποντας την τελευταία ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του Δήμου, με φωτογραφίες του Αντιδημάρχου να δίνει επιταγή σε συμπολίτισσά μας ή να δίνει ρούχα ή τρόφιμα σε συγκεκριμένη Υπηρεσία. Θεωρώ ότι, λόγω απειρίας, το σφάλμα πρέπει να έχει γίνει από το γραφείο Τύπου, που επιδεικνύει διαρκώς υπερβάλλοντα ζήλο να προβάλλει τα καθημερινά τετριμμένα (που πάντοτε γίνονταν και δεν συνεισφέρουν κάτι το νεότερο ή επιπλέον στα όσα γίνονταν στο παρελθόν) ως κάτι το μεγαλειώδες !!! Έλεος ! Οι άνθρωποι αυτοί, ωφελούμενοι της Πρόνοιας, χρειάζονται περισσότερο σεβασμό. Γιώργο, ξέρεις ότι σου μιλώ εντελώς φιλικά και δίχως σκοπιμότητα, μην το ξανακάνεις. Η Πρόνοια δεν είναι ιδιωτική εταιρία να πραγματοποιεί δράσεις κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, για να τις προβάλλει με τον τρόπο αυτό. Μην ξαναβγείς ο ίδιος φωτογραφία σε διανομή  ρούχων, τροφίμων και με πολίτες ωφελούμενους της Υπηρεσίας που πολιτικά προΐστασαι. Άσχετα εάν φαίνεται ή δεν φαίνεται το πρόσωπό τους. Στην ψυχή αυτών των ανθρώπων ήδη έβαλες τη βάσανο ενός συναισθήματος που προκαλεί κατωτερότητα και δυσαρέσκεια, όταν τους ζητάς να φωτογραφηθούν μαζί σου κατά την άσκηση των καθηκόντων σου. Δεν πρέπει ! Δεν ταιριάζουν αυτά στον χώρο της Πρόνοιας. Προέχει ο άνθρωπος, όχι η πολιτική αυτοπροβολή μας !

          Αλλά, για τον τομέα της Πρόνοιας, θα επανέλθω, διότι άλλα περίμενα πριν 1,5 χρόνο, από τη σημερινή δημοτική Αρχή και άλλα βλέπω ! Θα αναφερθώ αναλυτικά και με συγκεκριμένες προτάσεις. Προσωπικά, δεν ικανοποιούμαι, ούτε αρκούμαι στην προβολή δελτίων τύπου, που απλά μιλούν για τετριμμένες και παγιωμένες απ΄τα παλιά διανομές τροφίμων… Όπως και δεν με εμπνέει ο στείρος κριτικός λόγος. Πάντοτε καταθέτω προτάσεις, μελετημένες και υλοποιήσιμες. Αρκεί να υπάρχει θέληση και όρεξη για δουλειά και προσφορά στον τόπο. Εδώ είμαστε και θα τα λέμε !