EL CONEJO ΕΛ ΚΟΝΈΧΟ ( Ο Κούνελος )

Ήταν παραμονές Χριστουγέννων στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας  εορταστική ατμόσφαιρα έντονη  ειδικά στην γειτονιά του  SAN BENITO  του μαύρου αγίου  τού προστάτη των μαύρων που γιορτάζεται σε διάφορες ημερομηνίες σε όλη την λατινική Αμερική….

Στην Βενεζουέλα η μνήμη του αγίου Μπενίτο του προστάτη των μαύρων γιορτάζεται  27 του Δεκέμβρη

Μάλιστα  τουλάχιστο 10 μέρες πριν ομάδες νεαρών με ταμπούρλα τριγυρίζουν στις γειτονιές σπίτι -  σπίτι και τραγουδούν τραγούδια,  κάλαντα  του αγίου Μπενίτο …

Πολλά από αυτά τα τραγούδια έκτος των ευχών  και των αναφορών στον Άγιο   είναι και σκωπτικού περιεχομένου ….και με επευφημίες κάθε είδους

Viva Santo negro !!!  Viva las mujeres !!!

Επίσης στήναμε  στις γειτονιές πολλά λαϊκά παιχνίδια  με χρηματικό έπαθλο ….

Το  δημοφιλέστερο από αυτά ήταν  η αναρρίχηση σε έναν στύλο  ύψους  περ.  2,5 -3 μέτρα όπου στην κορυφή του  είχε ένα χαρτονόμισμα…….   Και δεν ήταν μόνο η δυσκολία να σκαρφαλώσει κάποιος αλλά είχε να αντιμετωπίσει και τα πειράγματα των ανταγωνιστών  που με αυτό τον τρόπο δυσκόλευαν την αναρρίχηση …..Μόλις  για παράδειγμα  σκαρφάλωνε κάποιος και δεν ήταν το παντελόνι του καλά στερεωμένο  τον  ξεβράκωναν και αμέσως εγκατέλειπε την αναρρίχηση ντροπιασμένος μέχρι την επόμενη του προσπάθεια ..

Την ημέρα της γιορτής  γίνεται περιφορά του ξύλινου αγάλματος του άγιου με τραγούδια στον αφρικάνικο ρυθμό που στην Βενεζουέλα τον αποκαλούν φουλία  ( fulia)

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να βρεθεί κανείς στην περιφορά όπου όλα χορεύουν μαζί με τον άγιο και υπάρχει μια απερίγραπτη ατμόσφαιρα ευφορίας  και χαρούμενης διάθεσης (Tον ρυθμό αυτό τον συνάντησα και σε παραδοσιακό γάμο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου)

Μια από αυτές τις μέρες λοιπόν , θέλοντας να ζήσω από κοντά   αυτόν τον εορταστικό αναβρασμό  ντύθηκα φτωχικά  με ένα σορτς  παλιό,  ένα μπλουζάκι  αξύριστος και με παντόφλες  χωρίς ρολόι και χρυσό σταυρουδάκι δηλ. μια αμφίεση που να μην προκαλεί  σε μέρη επικίνδυνα

Έβαλα κάποια χρήματα σε κάποιο κρυφό μέρος του σορτς  και κάποια λίγα στη τσέπη μου και πήρα σβάρνα τις φτωχογειτονιές έχοντας σαν οδηγούς δυο κεντρικές  λεωφόρους  την Μιλάγρο που ήταν παραλιακή και την Μπέλλα βίστα που ήταν ενδότερη…

Έφτασα σε μιαν αλάνα όπου είχαν στημένο το παιχνίδι με τον στύλο και παρακολουθούσα με εύθυμη διάθεση και πολύ γέλιο τις προσπάθειες των διαγωνιζομένων για το έπαθλο .

Γύρω τριγύρω είχαν στήσει τα μαγαζάκια τους λογής  λογής  πλανόδιοι έμποροι και μικροεστιάτορες  που πουλούσαν σούπες  διάφορα ντόπια εδέσματα τροπικά  φρούτα  σάντουιτς και…καφέδες…

Οι μυρουδιές  του φτηνού λαϊκού φαγητού αποπνικτικές  αλλά και δελεαστικές ..και καθώς παρατηρούσα τα εδέσματα ένα παλικάρι δίπλα μου  γύρω στα 30  μου λέει με χαριτωμένη αναίδεια ……… << Πεινώ >>…

<< Κι εγώ >> του απαντώ…. << κάτσε να φάμε  >>……

Και ποιος πληρώνει, … μου λέει

Εγώ  κερνώ ,…του απαντώ  γελώντας

Κάτσαμε και παραγγείλαμε

Κι ανοίξαμε συζήτηση όπου  σε μια στιγμή τον ρωτώ…  << Πόσα τραγούδια ξέρεις με θέμα την μοναξιά ;>> … Βρήκε πως ήξερε καμιά δεκαριά

ΟΙ μοναξιές είναι δυο ειδών,.. μου λέει σε μια στιγμή,.. οι άδειες και οι γεμάτες

Εγώ  ζω μια άδεια μοναξιά πολύ σκληρή

Κουβέντα στην κουβέντα και σχολιάζοντας αυτά που συμβαίνανε γύρω μας πέρασε πολλή ώρα και σηκωθήκαμε να φύγουμε  ενώ ακόμη δεν είχαμε συστηθεί….

Τι σε λένε μου λέει

Μανόλο τού απαντώ …… εσένα;;;;  ... Φρέντυ από το Φρανσίσκο

Μούτσο γούστο ……του απάντησα

Και με τι ασχολείσαι τον ρώτησα

Είμαι μάνατζερ σε καμιά δεκάρια κορίτσια μπαλαρίνες που χορεύουν  σε ένα καμπαρέ το <<ΕΛ ΚΟΝΕΧΟ>>    (EL CONEJO)

Ήταν δηλαδή κάτι  όπως θα λέγαμε  φτωχο-προαγωγός
Σε ευχαριστώ για το γεύμα,   μου είπε ….. αν θέλεις πάμε μια βόλτα  μέχρι το σπίτι μου κάτι ξέχασα εκεί  και μετά πάμε να σε κεράσω ένα ποτό στο καμπαρέ στο  <<EL CONEJO>> (μετάφραση = ο κούνελος )…..

Φθάσαμε σε ένα σπίτι παλιό κτίσμα παραδοσιακό  χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό δείγμα συνοικισμών του Μαρακαΐμπο μισο-ερειπωμένο….. για την ακρίβεια έλλειπε η σκεπή από την κουζίνα ενώ στο υπόλοιπο που είχε σκεπή ήταν χωρισμένο με παραβάν  και διανθισμένο με γυναικεία ρούχα παπούτσια καλλυντικά αρώματα ……

Πολύ ρομαντική κουζίνα έχεις του είπα κάθεσαι εδώ τις νύχτες και παρατηρείς τα αστέρια…

Αρκεί να μη βρέχει μου απάντησε γελώντας

Και όταν βρέχει πως το αντιμετωπίζεις;;

Υπάρχει ένα νάιλον τυλιγμένο και το απλώνουμε  με σχοινιά  όσο για να μην πλημμυρίσουμε τελείως…..

Πάμε….. μου είπε μόλις τελείωσε τη δουλειά του ….Πάμε στο καμπαρέ να σε κεράσω ένα ποτό και να δεις και τα κορίτσια

Φύγαμε …… του απάντησα…

Το καμπαρέ ήταν περ. στο πρώτο χιλιόμετρο  της λεωφόρου Μιλάγρο και μας πήρε περίπου 10 λεπτά  να φτάσουμε 

Η λεωφόρος αυτή είναι κοντά στο λιμάνι και παράλληλη με την θάλασσα

Στην  αρχή της είναι η είσοδος  του λιμανιού και δίπλα στην είσοδο δεσπόζει  το κτίριο του ινστιτούτου πλαστικών τεχνών και η  λαϊκή αγορά που κανείς μπορεί να βρει εξαιρετικά καλότεχνα σουβενίρ και τα φημισμένα   περίτεχνα πολύχρωμα  χαλιά     ( TAPICES ) των αυτοχθόνων ινδιάνων ,  των Γκουαχίρας…….

Το καμπαρέ ήταν λαϊκό   και απευθυνόταν  λιγότερο σε ναυτικούς  και περισσότερο στους ντόπιους

Καθίσαμε σε μια γωνιά  και ο Φρέντυ μου έφερε  μια κόπα- λίβρε  που είναι μείγμα από ρούμι και κόκα κόλα…..

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα τον καπνό και τον θόρυβο πέρασε η ώρα και μαζεύτηκαν τα κορίτσια του Φρέντυ οπότε ξεκινήσαμε για το σπίτι

Με σύστησε στα κορίτσια  και ευγενικά τους πρότεινα να πάμε να τους κεράσω  φαγητό και αναψυκτικό το οποίο δέχτηκαν με μεγάλη χαρά

Για την ακρίβεια πήγαμε σε ένα πλανόδιο εστιατόριο και πήραμε  σε πακέτα φαγητό αναψυκτικά  και φρούτα και πήγαμε σπίτι…..

Εκεί φάγαμε και ήπιαμε με πολύ κέφι και αστεία σαν να γνωριζόμασταν χρόνια

Τέλος όταν αποφάγαμε σηκώθηκα να φύγω για να τους αφήσω να ξεκουραστούν ευχαρίστησα μάλιστα τον Φρεντυ και τα κορίτσια για την χαρούμενη παρέα τους ενώ εκείνες με ευχαρίστησαν  για τα κεράσματα

Και πάνω στις χαιρετούρες μια από τις κοπέλες μου λέει …Μανόλο δεν θέλεις κανένα κορίτσι να κοιμηθείς  αφού είσαι ναυτικός

Όχι ……της απάντησα σταθερά

Γιατί  …… μου απάντησε

Γιατί φάγαμε και ήπιαμε μαζί σαν φίλοι,…  γίναμε φίλοι και δεν πάει  να γίνει τέτοιο πράγμα,… δεν είναι σωστό  …. Εγώ τουλάχιστο δεν μπορώ

Έπεσε σιωπή για ένα ολόκληρο λεπτό και  αντιλήφθηκα πως τα περισσότερα κορίτσια κλαίγαμε σιωπηρά ….. τα μάτια τους τρέχανε δάκρυα

Το κορίτσι που μου είχε κάνει την πρόταση ήρθε με αγκάλιασε σφικτά  και με φίλησε  με εμπιστοσύνη

Το ίδιο έκαναν ένα ένα και τα άλλα κορίτσια …μου χάρισαν και τους χάρισα  από μια  σφικτή αγκαλιά και ένα ζεστό  φιλί

Συγκινήθηκα ……είπα  καληνύχτα  και ξεκίνησα για το λιμάνι

Στο δρόμο σκέφτηκα πως τούτα τα κορίτσια μεγάλωσαν απότομα  αφού από 14ρων  χρονω τα μετατρέψανε σε δοχεία ηδονής

Δεν νοιώσαμε ποτέ πατρική αγκαλιά μητρικό φιλί και χάδι αλλά και έρωτα

Εγώ πάλι,….. σαν ναυτικός στερημένος…. λόγω  της οικογενειακής και κοινωνικής μου απουσίας….. μακριά από τον τόπο μου …ένοιωθα την βαθύτερη ανάγκη να αγγιχτώ με ανθρώπους  να ζεσταθώ

Έτσι ……… συντελέστηκε αυτή η ανεκτίμητη για μένα  ανταλλαγή αισθημάτων και τρυφερότητας

Δεν ξαναπήγα όμως άλλη φορά  στο ελ κονέχο……  Μάλλον φοβήθηκα τον κακο μου εαυτό

Δεν ξέρω ποια ήταν η μοίρα του Φρέντυ και των κοριτσιών του …. Δεν θέλω καν να υποψιαστώ……

Το ανθρώπινο υπαρξιακό δράμα, ….είναι   ένα ποτάμι  που <<  πάντα     ρει   >>

και καταλήγει  να  ενώνεται με την απέραντη θάλασσα

Τι συμβολίζει η  << ΘΑΛΑΣΣΑ >>…..  μέσα μας  όλοι ξέρουμε …..με βάση την δική μας προσωπική αλήθεια……………………………………………………….

Μανωλης  Φύσσας   
28/3/2017