Πέρασαν 7 χρόνια από εκείνη την Κυριακή το σούρουπο στις μια του Ιούλη 2003. Eκείνο το σούρουπο στις οκτώμισι, η ψυχή του Νίκου Γιαλούρη, έπαιξε νοερά με τη κιθάρα και τραγούδησε, ένα δικό του αγαπημένο τραγούδι, το «άστρο του Μαγιού»
«Τότε που εν ’άστρο του μαγιού σ’ ένα περιβόλι στο βουνό
σούλεγε ψηλά αφ’τον ουρανό
τραγούδι αλαργινό»
Όμως το άστρο του Μαγιού τον μάγεψε και τον πήρε για πάντα στον ουρανό. Κι από τότε το ίδιο τραγούδι σαν απαισιόδοξη προφητεία μου κεντά τη σκέψη τραγουδιστά :
« Τα χρυσά πουλιά , τις πούλιες τις ασημιές , που μάζεψα για σε , κάθε αστροφεγγιά, τα σκόρπισες αλλού, και τώρα λησμονάς»
Είναι πικρή αλήθεια. Τα χρυσά πουλιά κι οι πούλιες οι ασημιές που μάζευε κάθε αστροφεγγιά ο Νίκος, άλλα σκόρπισαν κι άλλα φυλακίστηκαν σε υγρά υπόγεια αδιαφορίας. Και γιατί αυτό? Την απάντηση δίνει ο Γιάννης Τσαρούχης. « Δεν μπορεί να διατηρηθεί πολιτισμός έξω από το μυαλό αν πρώτα δεν υπάρχει μέσα στο μυαλό».
Η ζωή παρόλα αυτά έστειλε κατά καιρούς κάποιους «καλούς αγγέλους» που άλλοι φρόντισαν το έργο του, άλλοι με δυναμική παρέμβαση το έσωσαν από την διάβρωση και καταστροφή και άλλοι συνεχίζουν ακόμη ευλαβικά τη διατήρηση του, να είναι διαθέσιμο στο πολιτιστικό φαρμακείο της κοινωνίας, όταν ζητηθεί για θεραπεία.
Βέβαια δεν έλειψαν δυστυχώς κι οι απώλειες αλλά και η πικρία γι’ αυτές.
Όμως τούτη η αναφορά είναι για τα τραγούδια του. που αγγίζουν μια ακόμη πλευρά του Νίκου. Αυτή του μουσικού και του κιθαριστή.
Ο Νίκος ήταν καλός κιθαριστής. Έπαιζε κιθάρα με δικό του προσωπικό στυλ. Αυτό το στυλ τον έκανε να διαλέξει την κιθάρα του. Μια κιθάρα με λαμπερό βελουδένιο ήχο. Έτσι την ήθελε γιατί δεν μπορούσε λόγω δουλειάς (ούτε και του άρεσε ) να αφήσει νύχια για να αρπίζει τις χορδές της. Έπαιζε με τις ψίχες των δακτύλων του. Γιαυτό ίσως το παίξιμό του ήταν τόσο γλυκό μα και τόσο ξεχωριστό. Αυτή τη κιθάρα του την καλή του όπως την έλεγε (γιατί είχε κι άλλες κατά καιρούς ) την είχε παραγγείλει στους ονομαστούς και πολύ σπουδαίους κατασκευαστές Αδελφούς Παναγή γύρω στο 1972. Την αγαπούσε ιδιαίτερα. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα δεν την έδινε σε άλλον να παίξει. (Εγώ ήμουν από τους προνομιούχους που μου την εμπιστευόταν, που και που,….. να παίξω).
Όταν το έργο του μεταβιβάστηκε στο δήμο, μέσα σ τα προσωπικά του αντικείμενα ήταν κι η κιθάρα του. Με λύπη διατυπώνω πως το εξαίρετο αυτό τεχνούργημα δεν αντιμετωπίσθηκε ούτε σαν τέτοιο, αλλά ούτε συναισθηματικά σαν η κιθάρα του Νίκου Γιαλούρη. Γιατί?.. Ο λόγος πάλι στον Γιάννη Τσαρούχη . « Δεν μπορεί να διατηρηθεί πολιτισμός έξω από το μυαλό αν πρώτα δεν υπάρχει μέσα στο μυαλό».
Όταν στήθηκε το μουσείο Γιαλούρη πέρασα τυχαία μια μέρα να δω την έκθεση. Ανεβαίνοντας στην επάνω αίθουσα βλέπω δίπλα στον καναπέ την καλή κιθάρα του Νίκου όρθια ακουμπισμένη στο πάτωμα. Απόλυτα δηλ. εκτεθειμένη είτε να πέσει κάτω είτε να την κλωτσήσει κάποιος θεατής κατά λάθος.
Πήρα τηλέφωνο αμέσως τον Μπάμπη τον Κοιλιάρη διευθυντή τότε της πινακοθήκης του Δήμου Χίου και την απόσυρε στην πινακοθήκη για να την φυλάξει. Από τότε έγιναν πολλές άκαρπες προσπάθειες για να πάει το όργανο για επισκευή και συντήρηση. Αποφεύγω όμως τις λεπτομέρειες, για να φθάσω φέτος την άνοιξη.
Ύστερα από μια συνηθισμένη τηλεφωνική συνδιάλεξη με τον Χιώτη δημοσιογράφο εκδότη του περιοδικού ΝΕΜΕΣΙΣ και Χιολάτρη, φίλο του Γιαλούρη, Γιώργο Μπαχά,.. του έστειλα με ηλεκτρονική αλληλογραφία τους στίχους των τραγουδιών του Νίκου, που διέσωσα. Με την ίδια ευκαιρία αναφέρθηκα και στην κιθάρα του, στέλνοντας του ένα κείμενο δικό μου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αλήθεια» το Μάιο του 2007. Ο Γιώργος Μπαχάς ανταποκρίθηκε άμεσα για το θέμα της κιθάρας λέγοντάς πως αναλαμβάνει τα έξοδα της επισκευής και συντήρησης το περιοδικό ΝΕΜΕΣΙΣ και ο ίδιος. Μετά από διαβουλεύσεις με τον δήμαρχο και τυπικές δυσκολίες περ. 15 ημερών παραλήφθηκε η κιθάρα με όλους τους τύπους και δόθηκε στον εξαίρετο οργανοποιό Κώστα Κοτζαμπόπουλο για επισκευή και συντήρηση.
Πρόθεση του Γιώργου Μπαχά και των άλλων φίλων του Νίκου Γιαλούρη είναι η κιθάρα του να παίξει πάλι με τον λαμπερό και βελούδινο ήχο της
Να παίξει εκείνο το τραγούδι που είναι πρόσκληση και ραντεβού στη Χίο την αιώνια αγαπημένη του… και αγαπημένη μας….. που αλλού?
Μα « πλάι στο κύμα στο άδειο το κοχύλι που δέρνει ο πόνος της αυγής»………. Να παίξει για τα 7 χρόνια που μας λείπει .
ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ
Μην τρομάζεις τη βροχή
την λαμπρή θα σου τραγουδήσω
Φέρνει ο Μάρτης τα πουλιά,
γλάρους γέμισε η ακρογιαλιά.
Δέσε κόμπο το μαντήλι να θυμάσαι να με βρεις
Πλάι στο κύμα στο άδειο το κοχύλι
που δέρνει ο πόνος της αυγής
Σε τρομάζει η αντηλιά
λαχταράς τον θλιμμένο χειμώνα πάλι
Κι όμως δίχως τα πουλιά
θα ορφανέψει η ζεστή σου αγκαλιά.
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΛΟΥΡΗΣ (μουσική και στίχοι)
Μανώλης Φύσσας
Υ.Γ. Είναι ηθικό και πρέπον να αναφέρουμε ότι ο φίλος οργανοποιός Κώστας Κοτζαμπόπουλος , μαζί με την καλύτερη του διάθεση και προσπάθεια να διασώσει αυτούσιο το όργανο, (ατέλειωτες ώρες μελέτης και λεπτής εργασίας), έκανε και μια πολύ γενναία έκπτωση της τιμής για την επισκευή και συντήρηση της κιθάρας του Νίκου Γιαλούρη και τον ευχαριστούμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου