Χρόνια ταξιδεύανε, απ’ άλλους γαλαξίες και να που τώρα φτάνουνε στο άστρο Γη ακολουθώντας των σοφών ορμήνιες για αξίες ανώτερες, μιανού ασύλληπτου πολιτισμού.
Σ’ αυτούς το πνεύμα πάντοτε την ύλη κυβερνά νικώντας του αδάμαστου του χρόνου τη φθορά. γαλήνιοι και αμέριμνοι περνούν αρμονικά παράδειγμα για μίμηση στους άλλους κόσμους.
Και σαν εδιαλύθηκε το σύννεφο η σκόνη. βγήκαν και σκορπίστηκαν στα πέρατα της γης. Ίσκιοι αέρινοι, γλιστρούν στην οικουμένη στοχαστικοί, περίεργοι, ανθρώπους για να δουν.
Λάθος μην εκάμανε; Είναι οφθαλμαπάτη; Θάλασσα κι αγέρας συνεχώς μολύνονται, οι τὀποι ερημώνονται , καταστροφή και στάχτη, όπου παν, ολούθε συναντούν απ’ άκρη σ’ άκρη.
Εδώ ένας σακάτης σέρνεται όσο που ζει, εκεί ένα δάσος καίγεται, έργο παραφροσύνης, μωρά αναζητούν στης πεθαμένης μάνας το βυζί να συνεχίσουν μια ζωή. Ανέλπιδη, που σβήνει.
Απορημένοι, έκπληκτοι, μαζί και οργισμένοι, Βιαστικά μαζεύονται να φύγουνε από τη Γη αφ’ τις εκρήξεις της μεγαβόμβας ουρανίου δίκαια σκεπτόμενοι πως κάνουν λάθη κι οι σοφοί.
Συνεισφορά μου στην προσπάθεια διάσωσης του πλανήτη μας
Δημήτρης
Διον. Μελαχροινούδης
Ατλαντικός, Φλεβάρη
7, 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου