ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Κ.
ΠΕΡΡΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ <ΔΟΞΑ>
ΔΟΞΑ,
αρ. 1, Απρ. 1942
[…]Κι’ όταν τελειώσει η πρώτη φάσι του
αγώνα μας με την απόκτηση της λευτεριάς μας, θα αρχίσουμε τη δεύτερη με την
ίδια πίστι, με τον ίδιο φανατισμό, με το ίδιο πάθος για να βάλουμε οριστικά
τάξι στον τόπο μας, βγάζοντας απ’ τη μέση ότι είναι ηθικά και βιολογικά σάπιο,
τερματίζοντας έτσι και την αμαρτωλή εποχή της γ ε ρ ο ν τ ο κ ρ α τ ί α ς.
ΔΟΞΑ,
αρ. 3, Μάιος 1942
[…] Το καθήκον όλων μας είναι [.. ]
αφίνωντας κατά μέρος τα μίση και τις διχόνιες να τραβήξουμε το δρόμο των
πεπρωμένων μας, να συνεργασθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα
που μας προβάλλουν αμείλικτα, και να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για μια καινούργια Ελλάδα, μια Ελλάδα αντάξια των
μεγάλων της παραδόσεων.
ΔΟΞΑ, αρ. 4, Μάιος 1942
[…] Δεν είναι η ώρα τούτη πρόσφορη για
κουβέντες, για λόγια, για συστήματα κοινωνικά ή πολιτικά. Θάρθη η στιγμή και
γι’ αυτά. Μα για νάρθη η στιγμή αυτή πρέπει μονοιασμένοι, πειθαρχημένοι,
κρατημένοι χέρι με χέρι όλοι μας ν’ αγωνιστούμε για το ξεσκλάβωμά μας, για τη
θέση που μας αξίζει μέσα στο μεταπολεμικό κόσμο. Επαναλαμβάνουμε πως δεν είναι
καιρός για Κόμματα και πολιτικούς αγώνες. Ας κλείσουμε τ’ αυτιά μας στα
κηρύγματα μερικών άσεμνων και αργόσχολων γέρων που ζητούν να μας διχάσουν
μιλώντας τη στιγμή τούτη που η μάχη βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της για το
πώς θα ξαναπάρουν στα παράλυτα χέρια τους τη σφραγίδα της εξουσίας .
ΔΟΞΑ,
αρ. 5, Ιούνιος 1942
[..] Στα σωθικά του παλιού κόσμου,
συνταράζεται το έμβρυο μιας καινούργιας
Ανθρωπότητας! Ναι είναι τρομερή η στιγμή. Η δυστυχία, η πείνα, η ερήμωση, ο
θάνατος, όλα τα κακά και όλες οι τραγικές υφές που παρακολουθούν την ανθρώπινη
ύπαρξη, συσσωρεύτηκαν σ’ αυτό τον ιστορικό χρόνο που ζούμε όλοι μας. Κι όμως αν
θελήσουμε να τον ζήσουμε έντονα και δημιουργικά θ’ ανακαλύψουμε μέσα στον πόνο
του αυτό το απέραντο που θα μας δυναμώση.
Ζούμε την οδύ[ί]νη της ιστορίας, που κοιλοπονάει την καινούρια Ζωή.
Υποφέρουμε
για να ζήσωμε αληθινά
Υποφέρουμε,
αλλά μέσα απ’ το μαρτύριό μας ξεπηδά ο νέος Αιώνας.
Σ’ αυτή τη μεγάλη στιγμή, νοιώθομε το
καθήκον να ξαναμιλήσουμε, να ξανασημάνουμε το προσκλητήριο, να κηρύξουμε και
πάλι την εθνική επιστράτευση όλων όσοι έχουν ψυχή και αίμα μέσα τους, όλων όσοι
έχουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια…
Όσοι ζήτε όχι απλώς γιατί γεννηθήκατε
κάποτε, όσοι ζήτε όχι απλώς για να νοιώσετε τον εαυτό σας τοποθετημένο βολικά
στα μαλακά μαξιλάρια του κρεβατιού σας, όσοι ζώντας τραντάζεστε από τη
συνείδηση της ανάγκης κάποιας αλλοιώτικης ελεύθερης ζωής για ΟΛΟΥΣ κι’ όχι μόνο
για το άτομό σας ξεσηκωθήτε κι ελάτε μαζί μας. Ο σημερινός στίβος θα
δικαιολογήση την ύπαρξη του καθενός στο μέλλον. Το παρελθόν έσβυσε. Κι εκείνα
που σβύνουν δεν μπορούν να στηρίξουν αυτά που έρχονται. ¨όσοι νομίζετε πως θα
σταθήτε επειδή άλλοτε κάματε το καθήκον σας, μάθετε, πως το καθήκον δεν ολοκληρώνεται
ποτέ. Είναι ατέλειωτο.[*] Γιατί
ατέλειωτη είναι και η ιστορία…Και σήμερα η ιστορική επιταγή μας οδηγεί σε
αγώνες κι’ όχι σε εύκολους ρητορισμούς ή καλογραμμένες συγγραφές. Όταν
βασιλεύει ο πόνος, κι αν ακόμη είναι ο πόνος της δημιουργίας, δεν έχουν θέση
παρηγοριές και κουβέντες. Χρειάζεται ο κασμάς και το πιλοφόρι [..] Γι’ αυτό σας
καλούμε άλλη μια φορά. [...] Θέλουμε να
είμαστε όλοι μαζί στο δρόμο που μας ξανοίγει ο θάνατος του παρελθόντος. Θέλουμε
να θεμελιώσωμε όλοι μαζί το Αύριο. Μπροστά σ’ αυτό το Αύριο δεν αποτελεί
θυσία η άρνηση και του εαυτού μας ακόμα. Γιατί μέσα σ’ Αυτό θα βρήτε τον
αληθινό εαυτό σας, τον πραγματικό Άνθρωπο. Ελάτε όλοι. Δεν μισούμε κανένα. Ο
αγώνας μας στηρίζεται στην πίστη της ενότητας όλων των δυνάμεων του καλού. Ας
ρίξωμε τα συμβατικά σχήματα κι’ ας αντικρύσωμε την Ελλάδα. Αυτή μας προστάζει
για μια ειλικρινή ένωση κάτω απ’ τον ματωμένο της χιτώνα. Όσοι είσαστε τίμιοι,
κατεβήτε στο στίβο. Σας περιμένουν πολλά αδέρφια. Όσοι φοβάστε καθήστε πάνω
στις φυλλάδες σας και στα συμφέροντά σας… Όταν όμως έρθη η ώρα να μας
αντικρύσετε τρομερούς μπροστά σας, μη παραξενευτήτε…Γιατί, τις στιγμές που η
τρομοκρατία των κατακτητών αραιώνει τις δικές μας τις γραμμές και νειάτα γεμάτα
ορμή και ζωή σβύνουν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, εμείς σας
προσκαλέσαμε, σας προειδοποιήσαμε.
(*) Το ίδιο επανέλαβε στις υποθήκες προς το
γιο του, περιμένοντας το γκαζοζέν για το
σκοπευτήριο της Καισαριανής, τα χαράματα της 4 Φεβρ. 1943.
Αγαπητέ Μιχάλη θα ήθελα να προτείνω για τους Φίλους του Κώστα Περρίκου να μπει και χωρίς πηλίκιο με το συνημμένο για να μαθαίνουν περισσότερα οι επισκέπτες. Τα αποσπάσματα στα Λόγια είναι από το βιβλίο Μυστικός Τύπος της Κατοχής των Φίλων της ΠΕΑΝ
Καλή δύναμη
Δημήτρης Μελαχροινούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου