ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ '' ΔΟΞΑ '' - ΛΟΓΙΑ ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΡΙΚΟΥ

  

ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ <ΔΟΞΑ>

ΔΟΞΑ, αρ. 1, Απρ. 1942

 

[…]Κι’ όταν τελειώσει η πρώτη φάσι του αγώνα μας με την απόκτηση της λευτεριάς μας, θα αρχίσουμε τη δεύτερη με την ίδια πίστι, με τον ίδιο φανατισμό, με το ίδιο πάθος για να βάλουμε οριστικά τάξι στον τόπο μας, βγάζοντας απ’ τη μέση ότι είναι ηθικά και βιολογικά σάπιο, τερματίζοντας έτσι και την αμαρτωλή εποχή της γ ε ρ ο ν τ ο κ ρ α τ ί α ς.

 

ΔΟΞΑ, αρ. 3, Μάιος 1942

[…] Το καθήκον όλων μας είναι [.. ] αφίνωντας κατά μέρος τα μίση και τις διχόνιες να τραβήξουμε το δρόμο των πεπρωμένων μας, να συνεργασθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα που μας προβάλλουν αμείλικτα, και να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για μια  καινούργια Ελλάδα, μια Ελλάδα αντάξια των μεγάλων της παραδόσεων.

 

ΔΟΞΑ, αρ. 4, Μάιος 1942

[…] Δεν είναι η ώρα τούτη πρόσφορη για κουβέντες, για λόγια, για συστήματα κοινωνικά ή πολιτικά. Θάρθη η στιγμή και γι’ αυτά. Μα για νάρθη η στιγμή αυτή πρέπει μονοιασμένοι, πειθαρχημένοι, κρατημένοι χέρι με χέρι όλοι μας ν’ αγωνιστούμε για το ξεσκλάβωμά μας, για τη θέση που μας αξίζει μέσα στο μεταπολεμικό κόσμο. Επαναλαμβάνουμε πως δεν είναι καιρός για Κόμματα και πολιτικούς αγώνες. Ας κλείσουμε τ’ αυτιά μας στα κηρύγματα μερικών άσεμνων και αργόσχολων γέρων που ζητούν να μας διχάσουν μιλώντας τη στιγμή τούτη που η μάχη βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της για το πώς θα ξαναπάρουν στα παράλυτα χέρια τους τη σφραγίδα της εξουσίας .

 

ΔΟΞΑ, αρ. 5, Ιούνιος 1942

[..] Στα σωθικά του παλιού κόσμου, συνταράζεται  το έμβρυο μιας καινούργιας Ανθρωπότητας! Ναι είναι τρομερή η στιγμή. Η δυστυχία, η πείνα, η ερήμωση, ο θάνατος, όλα τα κακά και όλες οι τραγικές υφές που παρακολουθούν την ανθρώπινη ύπαρξη, συσσωρεύτηκαν σ’ αυτό τον ιστορικό χρόνο που ζούμε όλοι μας. Κι όμως αν θελήσουμε να τον ζήσουμε έντονα και δημιουργικά θ’ ανακαλύψουμε μέσα στον πόνο του αυτό το απέραντο που θα μας δυναμώση. Ζούμε την οδύ[ί]νη της ιστορίας, που κοιλοπονάει την καινούρια Ζωή.

Υποφέρουμε για να ζήσωμε αληθινά

Υποφέρουμε, αλλά μέσα απ’ το μαρτύριό μας ξεπηδά ο νέος Αιώνας.

Σ’ αυτή τη μεγάλη στιγμή, νοιώθομε το καθήκον να ξαναμιλήσουμε, να ξανασημάνουμε το προσκλητήριο, να κηρύξουμε και πάλι την εθνική επιστράτευση όλων όσοι έχουν ψυχή και αίμα μέσα τους, όλων όσοι έχουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια…

Όσοι ζήτε όχι απλώς γιατί γεννηθήκατε κάποτε, όσοι ζήτε όχι απλώς για να νοιώσετε τον εαυτό σας τοποθετημένο βολικά στα μαλακά μαξιλάρια του κρεβατιού σας, όσοι ζώντας τραντάζεστε από τη συνείδηση της ανάγκης κάποιας αλλοιώτικης ελεύθερης ζωής για ΟΛΟΥΣ κι’ όχι μόνο για το άτομό σας ξεσηκωθήτε κι ελάτε μαζί μας. Ο σημερινός στίβος θα δικαιολογήση την ύπαρξη του καθενός στο μέλλον. Το παρελθόν έσβυσε. Κι εκείνα που σβύνουν δεν μπορούν να στηρίξουν αυτά που έρχονται. ¨όσοι νομίζετε πως θα σταθήτε επειδή άλλοτε κάματε το καθήκον σας, μάθετε, πως το καθήκον δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Είναι ατέλειωτο.[*] Γιατί ατέλειωτη είναι και η ιστορία…Και σήμερα η ιστορική επιταγή μας οδηγεί σε αγώνες κι’ όχι σε εύκολους ρητορισμούς ή καλογραμμένες συγγραφές. Όταν βασιλεύει ο πόνος, κι αν ακόμη είναι ο πόνος της δημιουργίας, δεν έχουν θέση παρηγοριές και κουβέντες. Χρειάζεται ο κασμάς και το πιλοφόρι [..] Γι’ αυτό σας καλούμε άλλη μια φορά. [...] Θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί στο δρόμο που μας ξανοίγει ο θάνατος του παρελθόντος. Θέλουμε να θεμελιώσωμε όλοι μαζί το Αύριο. Μπροστά σ’ αυτό το Αύριο δεν αποτελεί θυσία η άρνηση και του εαυτού μας ακόμα. Γιατί μέσα σ’ Αυτό θα βρήτε τον αληθινό εαυτό σας, τον πραγματικό Άνθρωπο. Ελάτε όλοι. Δεν μισούμε κανένα. Ο αγώνας μας στηρίζεται στην πίστη της ενότητας όλων των δυνάμεων του καλού. Ας ρίξωμε τα συμβατικά σχήματα κι’ ας αντικρύσωμε την Ελλάδα. Αυτή μας προστάζει για μια ειλικρινή ένωση κάτω απ’ τον ματωμένο της χιτώνα. Όσοι είσαστε τίμιοι, κατεβήτε στο στίβο. Σας περιμένουν πολλά αδέρφια. Όσοι φοβάστε καθήστε πάνω στις φυλλάδες σας και στα συμφέροντά σας… Όταν όμως έρθη η ώρα να μας αντικρύσετε τρομερούς μπροστά σας, μη παραξενευτήτε…Γιατί, τις στιγμές που η τρομοκρατία των κατακτητών αραιώνει τις δικές μας τις γραμμές και νειάτα γεμάτα ορμή και ζωή σβύνουν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, εμείς σας προσκαλέσαμε, σας προειδοποιήσαμε.

 

(*) Το ίδιο επανέλαβε στις υποθήκες προς το γιο του, περιμένοντας το γκαζοζέν  για το σκοπευτήριο της Καισαριανής, τα χαράματα της 4 Φεβρ. 1943.

 

Αγαπητέ Μιχάλη θα ήθελα να προτείνω για τους Φίλους του Κώστα Περρίκου να μπει και χωρίς πηλίκιο με το συνημμένο για να μαθαίνουν περισσότερα οι επισκέπτες. Τα αποσπάσματα στα Λόγια είναι από το βιβλίο Μυστικός Τύπος της Κατοχής των Φίλων της ΠΕΑΝ

Καλή δύναμη

Δημήτρης Μελαχροινούδης

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΙΑΣ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΧΟΡΔΗΣ

 

Ο κιθαρωδός Μανώλης Φύσσας - Αος Μη/ν/κος Ε.Ν

Το Μπαντάρ Αμπάς είναι το πιο νότιο λιμάνι της Περσίας στην είσοδο του Περσικού κόλπου αμέσως μετά το στενό του Ορμούζ.   Και δεν ήταν στην εμπόλεμη ζώνη, την εποχή του πολέμου με το Ιράκ. (1980 – 1988)

Εκεί ο Χομεϊνί ανεφοδιαζόταν με τα απαραίτητα και γιαυτό ο κόλπος, ο προστατευμένος από  τα γύρω νησιά  έξω από τα λιμάνια, (το παλιό  και το καινούργιο τότε), ήταν γεμάτος από πλοία που ήταν φορτωμένα με γενικά φορτία  αλλά το πλείστο  με σιτηρά  περιμένοντας  μήνες τη σειρά τους να ξεφορτώσουν στο ένα από τα δυο λιμάνια. Η παραμονή των φορτωμένων  πλοίων με  φορτίο σιτηρά ήταν στρατηγικό τέχνασμα των Ιρανών που έτσι κρατούσαν ασφαλή τα αποθέματά τους  σε πλοία που εύκολα και γρήγορα μπορούσαν να καταφύγουν σε διεθνή ύδατα αν ο εχθρός έπληττε την περιοχή

Η πόλη ήταν γεμάτη εκείνη την εποχή με πρόσφυγες κυρίως μέσης και πάνω ηλικίας  από  τα βόρεια που  κτύπησε ο πόλεμος και είχαν καταφύγει στο Μπαντάρ - Αμπάς  (Μπαντάρ = λιμάνι) για να προστατευθούν να βρουν κάποια δουλειά και να επιβιώσουν.   Ακόμα θυμάμαι,.. τα μελαγχολικά τους πρόσωπα και τα θλιμμένα τους,…. μεγάλα  μάτια, ..  γεμάτα αξιοπρέπεια και ευγένεια ανατολίτικη.

Οι πιο πολλοί από αυτούς εκτός από τα σπίτια και τις περιουσίες τους είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους αλλά και παιδιά τους στον πόλεμο. Η πιο συνηθισμένη τους  δουλειά ήταν να μεταφέρουν επιβάτες με τα φορτηγάκια τους στην καρότσα που ήταν τότε αποκλειστικό μέσο μαζικής μεταφοράς.  Και τις νύκτες κοιμόντουσαν  στα αυτοκίνητα τους. Δεν είχαν σπίτι η κατάλυμα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια νύκτα κατά τις 11  παγιδεύτηκα εξ’ αιτίας  μιας ένοπλης συμπλοκής  μαρτύρων του Ισλάμ και βρέθηκα κάτω από ένα τέτοιο φορτηγάκι για να προστατευθώ.

Μόλις νόμισα ότι ηρέμισε η κατάσταση γύρω στις 2 από τα μεσάνυκτα ξετρύπωσα και ξύπνησα  τον ιδιοκτήτη που κοιμόταν στην καρότσα ,  ζητώντας του  να με πάει στο καινούργιο λιμάνι,25 χιλιόμετρα απόσταση. Ο καημένος σηκώθηκε αγόγγυστα και με πήγε στον προορισμό μου .

Στο δρόμο  μου είπε πως έχασε  δυο παιδιά του  στον πόλεμο. Ήταν πρόσφυγας  και κατάγονταν από τα σύνορα κοντά στη  Βασόρα. Όταν μάλιστα φτάσαμε δεν δέχθηκε ούτε πληρωμή ούτε ένα πακέτο τσιγάρα, τίποτα.

Μανώλης Φύσσας Α΄Μηχ/κος - Οργανοπαίχτης 

Καλοκαίρι του 1983 λοιπόν και ήμουν  ναυτολογημένος  με το Ανταίος, φορτηγό με φορτίο 25,000 τόνους καλαμπόκι. Άρχισε η εκφόρτωση στο καινούργιο λιμάνι. Οι εργάτες που δούλευαν στα αμπάρια και τσουβάλιαζαν το φορτίο ήταν Αφγανοί εργάτες μετανάστες, που σε όλη τη διάρκεια της εκφόρτωσης  μένανε στο κατάστρωμα του πλοίου. Η μόνη ευκολία που τους προσφέραμε ήταν μερικά βαρέλια με γλυκό νερό για να πίνουν και θάλασσα για να καθαρίζουν το κατάστρωμα και να πλένονται. Δούλευαν με βάρδιες . Αυτοί που δεν είχαν βάρδια κοιμόντουσαν ανάμεσα  στα στόμια των αμπαριών (κουβούσια) πάνω σε χαρτόνια και τσουβάλια  η όπου αλλού μπορούσαν να βρουν λίγη δροσιά. Πάρα πολλοί από αυτούς ήταν αλύτρωτοι χωρίς επίσημα χαρτιά και δούλευαν για ένα πιάτο φαΐ.  Κάτω στην προβλήτα οι φορτηγατζήδες  με μεγάλα φορτηγά έπαιρναν το φορτίο και το πήγαιναν σε διάφορους προορισμούς. Είχαν  κι αυτοί σπίτι τους το φορτηγό και μερικοί από αυτούς είχαν μαζί  για παρέα και παρηγοριά  ένα η δύο παιδιά τους αγόρια ηλικίας 8 έως 12 χρονών.

Μια νύκτα κατά τις τρείς τα ξημερώματα μια ασυνήθιστη φασαρία στην προβλήτα με ξύπνησε Νόμισα  ότι κάποιο πρόβλημα εμφανίστηκε στις μπίγες που ξεφόρτωναν. Κατέβηκα στο κατάστρωμα και βλέπω τον υποπλοίαρχο ανάστατο  μαζί με τον στοιβαδόρο και ένα οδηγό φορτηγού ο οποίος έκλαιγε γοερά σα μωρό.

Τι έγινε, τον ρώτησα. « Τούτος ο δύστυχος ο οδηγός ψάχνει το παιδί του ένα αγόρι 11 χρονώ από το μεσημέρι και δεν το βρίσκει» μου απάντησε. Σε λίγο ένα τζιπ της στρατιωτικής αστυνομίας έφθασε με επικεφαλής έναν αξιωματικό και η νύκτα πέρασε με ανακρίσεις και τα σχετικά.

Το γραφείο του πλοίου άνοιξε και με την παρουσία και του πλοιάρχου και του λιμενάρχη  που ήρθε λίγο αργότερα  με τη συνοδεία του, έγιναν, από την πλευρά μας, όλες οι τυπικές διαδικασίες , σχετικές ανακρίσεις και έρευνες.

Το πρωί ήρθαν τα φρικτά και τραγικά νέα. Το παιδί,.. βρέθηκε νεκρό και κακοποιημένο  σεξουαλικά,.. μερικά χιλιόμετρα  προς την έρημη πλευρά του λιμανιού.

Κατά τις 10 το πρωί μια ομάδα στρατιωτικών αστυνομικών εμφανίστηκε  ανέβηκε στο κατάστρωμα  και διάλεξαν στην τύχη δυο Αφγανούς από κάθε αμπάρι. Τους κατέβασαν από το πλοίο και μπροστά στα μάτια μας τους σκότωσαν με τα όπλα τους πίσω από τις αποθήκες του φορτίου . Στη συνέχεια τους φόρτωσαν σα τσουβάλια πάνω σε ένα καμιόνι και φύγανε.

Το κλίμα βάρυνε αφόρητα. Όλοι οι οδηγοί ήταν απαρηγόρητοι  και έκαναν ότι μπορούσαν να συμπαρασταθούν τον τραγικό πατέρα  που παρά την απώλεια του παιδιού του δεν είχε καμιά άλλη επιλογή εκτός  από το να πάρει το φορτηγό του και να φύγει για τον προορισμό του.  Με τι καρδιά ο δύστυχος.

Στιγμές μουσικής έπαρσης του Μανώλη Φύσσα με το μπαγλαμαδάκι του. 

Οι Αφγανοί είχαν τα κεφάλια σκυμμένα και περπατούσαν βαριά, λες και ήταν φορτωμένοι με δυο τσουβάλια καλαμπόκι . Αν κατάφερνες να δεις τα μάτια τους είχες την εντύπωση πως έβλεπες γυαλιστερή πορσελάνη που προσπαθεί να γίνει ανθρώπινο μάτι που έχει ανάγκη να δακρύσει.  Μα δεν το αφήνει να δακρύσει,.. μια αδυσώπητη αξιοπρέπεια.

Κατά τις δέκα το βράδυ σταμάτησε η εκφόρτωση γιατί δεν ήρθαν άλλα  φορτηγά. Και όπως έπεσε ησυχία άκουσα μέσα στη νύκτα από την πλώρη μεριά μια γλυκιά ανατολίτικη  μουσική και τραγούδι. Διακριτικά πλησίασα στο σκοτάδι χωρίς να γίνω αντιληπτός μέχρι που το αυτί μου εστίασε καθαρά τη μουσική και το τραγούδι. Το όργανο που άκουγα έπαιζε πολύ γλυκά, σα να κράταγε απ’ το χέρι έναν βαρύ καημό.   Ήταν σα να έπαιζε ένα είδος βιολιού μόνο που είχε πιο αδύνατο ήχο και έπαιρνε χαραχτήρα από το συναίσθημα και τον καημό  αυτουνού που έπαιζε.

Ήταν κι η ψυχή μου βαριά, που ο παραπονιάρικος και νοσταλγικός ήχος του οργάνου και των τραγουδιών με έκανε να δακρύσω και να κλάψω στο σκοτάδι.

Δε θυμάμαι πόση ώρα έμεινα  εκεί ακούγοντας πριν πάω στην καμπίνα μου για ύπνο.

Εκεί  προσευχήθηκα με δάκρυα για το αδικοχαμένο παιδί  για τον πονεμένο  κι απαρηγόρητο πατέρα για τους αδικοσκοτωμένους  χωρίς δίκη μετανάστες  όλοι τους προϊόντα και θύματα της τυφλής ανθρώπινης σκοπιμότητας και  σκληρότητας.

Το πρωί έκανα μια βόλτα στο κατάστρωμα και σε ένα σημείο βλέπω κάποιον που κοιμόταν.. και δίπλα του,.. ένα,.. αυτοσχέδιο όργανο… μονόχορδο.

Το ηχείο του ήταν από έναν γκαζοτενεκέ του γαλονιού  του ελαιόλαδου. Το μπράτσο του  ήταν από ένα κομμάτι σκουπόξυλο.  Το δοξάρι ήταν ένα κομμάτι εύκαμπτο  ξύλο  από καφάσι και η τρίχα του ήταν από σουλάτσο κάβου (ψιλό σχοινάκι). Η  χορδή του ήταν μια  από τις παλιές χορδές που πέταξα,.. όταν άλλαξα πριν μέρες  χορδές στο μπουζούκι μου.

Μανώλης Φύσσας

 

 

Ευχαριστώ τον αγαπητό κ. Παπαδόπουλο για τα κολακευτικά σχόλιά του, όσον αφορά την ανάδειξη του Κώστα Περρίκου. Φυσικά στο πρόσωπό μου περιλαμβάνεται όλη η άτυπη ομάδα που συνέβαλε με τον τρόπο της καθένας και καθεμιά στην κάτω από αντίξοες συνθήκες συγγραφή και οικονομικές δυσκολίες έκδοση. 

                            Γεώργ. Φωτ. Παπαδόπουλος                             της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

                                    

Ο κ. Παπαδόπουλος, μεταξύ των άλλων πρότεινε ο Περρίκος να διδάσκεται στα σχολεία, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους εκπαιδευτικούς (τους μόνους κατάλληλους) να παρουσιάσουν στους μελλοντικούς πολίτες το πρότυπο που αναζητούν μέσα στα σημερινά αδιέξοδα. Πρότυπο που "μάχεται τους βαρβάρους για να επικρατήσει η Ελληνική Ιδέα", εκλέγει τους ηγήτορές του μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και μεταξύ των άλλων,πιστεύει στην ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία. Την πολιτεία να διασφαλίζει σε όλους ελεύθερη πρόσβαση στην παιδεία και αξιοπρεπή εργασία στους πολίτες. Απέναντι σε αυτά "το χρέος προς την πατρίδα δεν τελειώνει ποτέ"

Δημήτρ. Διον. Μελαχροινούδης

Νέες Χιακές Εκδόσεις

 

Νέες Χιακές Εκδόσεις

Δημήτρη Δ. Μελαχροινούδη

<<ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΡΡΙΚΟΣ: Ο αγνοημένος οραματιστής που δεν πρόφθασε και η ανάδειξή του>>

Γεώργ. Φ. Παπαδόπουλος

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου – Τακτικού Μέλους της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

 

      Η προσωπικότητα του γενναίου ήρωα και μεγάλου οραματιστή Κώστα Περρίκου είναι γνωστή.

      Τούτο, φρόντισε επί σειρά ετών να γίνει πράξη ο συμπολίτης μας και ακάματος σκαπανέας του πνεύματος κ. Δημήτρης Μελαχροινούδης που, από την Καλλιμασιά της Χίου – όπου και το ορμητήριό του – επιδίδεται σε έργα πολιτισμού και των γραμμάτων.

     

ο Ήρωας Οραματιστής Κ.Δ. Περρίκος

    Ο Κώστας Περρίκος γεννήθηκε το έτος 1905 στην Καλλιμασιά. Σε ηλικία 11 ετών ορφάνεψε από πατέρα. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές του, εργάστηκε στην Αίγυπτο. Το 1927 εισέρχεται ως σπουδαστής στη Σχολή Αεροπόρων. Το 1934 γνωρίζεται με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και εμπνέεται από το ήθος και την πολιτική του βιοτή. Το 1935, το φασιστικό καθεστώς Μεταξά θα τον αποτάξει από το Σώμα της Αεροπορίας, λόγω της διαφωνίας του με την τότε στρατιωτική ηγεσία. Το 1940, με το ξέσπασμα του πολέμου, θα παρουσιαστεί αυθόρμητα και αυτόβουλα, για να υπηρετήσει ως έφεδρος. Αγωνίζεται σθεναρά στην Εθνική Αντίσταση κατά των εχθρών της πατρίδας. Στις 20/09/1942, ως αρχηγός του <<ουλαμού καταστροφών>>, ανατινάζει το κέντρο της φασιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ. Πρόκειται για το πρώτο, μεγάλο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη. Στις 11/11/1942 συλλαμβάνεται έπειτα από προδοσία. Στις 31/12/1942 καταδικάζεται τρις εις θάνατον και 15ετη ειρκτή. Στις 04/02/1943 εκτελείται δια τουφεκισμού, παρά τις προσπάθειες του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού και των διπλωματικών εκπροσώπων ξένων χωρών να γλιτώσει. Αρκετά πριν την εκτέλεσή του στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, οραματίζεται την οργάνωση μιας βιώσιμης κοινωνίας και μια Ενωμένη Ευρώπη της συνεργασίας των λαών.  

      Τα ιδεώδη του Περρίκου, όπως και η θυσία του, έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία, όχι μόνο τα Ελληνικά, άλλα όλων των χωρών των Ευρωπαϊκών κρατών. Ο Περρίκος έδωσε νόημα στην έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζεται κυρίως στη συναδέλφωση, την αλληλεγγύη και την κοινή ανθρωπιστική αντίληψη και όχι μια στείρα οικονομική ένωση.

      Τα ιδεώδη αυτά του Περρίκου, προβλήθηκαν δεόντως και αρκούντως από τον κ. Μελαχροινούδη.

      Η τοπική Αυτοδιοίκηση της Χίου τίμησε και τον τιμά όπως του αξίζει. Το ίδιο και η γενέτειρά του, Καλλιμασιά. Η προτομή του δεσπόζει τόσο εντός του κεντρικού δημοτικού κήπου της πόλεως Χίου, όσο και σε περίοπτη θέση στην δημοτική κοινότητα Καλλιμασιάς. Επίσης, προτομή του έχει τοποθετηθεί και στην Αθήνα, στην οδό Γλάδστωνος (όπου και το κτίριο της ΕΣΠΟ που ανατίναξε ο Περρίκος).

Όμως, το μέγεθος της θυσίας του –αλλά κυριότερα– η ευρύτητα των ιδεωδών του, δεν έχουν υιοθετηθεί και ενστερνισθεί όπως θα έπρεπε από την κεντρική Πολιτεία και ακόμη -γιατί όχι;- από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και κοινωνία.

Και μόνο το μανιφέστο του <<Σταματήσετε …τους πολέμους – ΠΕΑΝ – ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ>> να μελετήσει κάποιος, διακρίνει το μέγεθος και την εμβέλεια των ιδεωδών αυτών.

Δημ. Δ. Μελαχροινούδης ο ακάματος σκαπανέας του πνεύματος

Ο φίλτατος κ. Δημήτριος Μελαχροινούδης εξέδωκε, μόλις, τον νέο αφιερωματικό –στον μεγάλο οραματιστή– τόμο του υπό τον τίτλο <<ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΡΡΙΚΟΣ – Ο αγνοημένος Οραματιστής που δεν πρόφθασε και η ανάδειξή του>>.

Σ΄ αυτόν, πέραν των βιογραφικών στοιχείων του τιμωμένου προσώπου, καταγράφονται όλες οι ενέργειες που έκαμε, ώστε να αναδειχθεί, όπως αρμόζει, η προσωπικότητα του. Ο τόμος απαρτίζεται από 270 σελίδες, με πλούσιο ιστορικό και φωτογραφικό υλικό και ανάλογο χρονολόγιο ενεργειών και δράσεων. Την καλλιτεχνική και εκδοτική επιμέλεια του έργου είχαν οι εκδόσεις <<Άλφα Πι>> του Γιάννη Παληού και των συνεργατών του.

Ευχαριστώ θερμά τον φιλότιμο σκαπανέα και δόκιμο χειριστή της γραφίδας κ. Δημήτριο Μελαχροινούδη, για την ευγενική διάθεση ενός αντιτύπου του νέου, περίφημου έργου του, με τιμητική αφιέρωση, συνοδευόμενο από αναθηματική επιστολή, ευχόμενος εγκάρδια να επιτύχει τον σκοπό της έκδοσής του και να προβληθεί η προσωπικότητα του ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΡΙΚΟΥ όπως –πραγματικά – πρέπει.-