Η κιθάρα μου
ξέχασε την φωνή της
λουλούδι μοναχό στην έρημο
τραγούδι ξεχασμένο στην κρύα νύχτα
αγάπη που ξεχείλισε κι άδειασε
σε δρόμο άδειο από βήματα
λουλούδι μοναχό στην έρημο
τραγούδι ξεχασμένο στην κρύα νύχτα
αγάπη που ξεχείλισε κι άδειασε
σε δρόμο άδειο από βήματα
Που πας χωρίς να ξέρεις ...
πως θα σε βρω χωρίς προορισμό
Που θα με βρεις χωρίς μάτια
κι εγώ που θέλω κάπου κάπου
να σταθώ ν' αγγίξω κάτι, κάτι
τρυφερό κάτω από έναν ουρανό
μικρό κρυφό με τον δικό μου ήλιο
πως θα σε βρω χωρίς προορισμό
Που θα με βρεις χωρίς μάτια
κι εγώ που θέλω κάπου κάπου
να σταθώ ν' αγγίξω κάτι, κάτι
τρυφερό κάτω από έναν ουρανό
μικρό κρυφό με τον δικό μου ήλιο
η κιθάρα μου έχασε τη φωνή της
μέσα σε μια νύχτα της θάλασσας
των πνιγμένων παιδιών χωρίς
προορισμό αφού η πατρίδα
έγινε η παγίδα και τάφος των πουλιών...
μέσα σε μια νύχτα της θάλασσας
των πνιγμένων παιδιών χωρίς
προορισμό αφού η πατρίδα
έγινε η παγίδα και τάφος των πουλιών...
Των πουλιών που κουβαλούσαν
τα φιλιά ανάκατα με όνειρα
σε ένα ταξίδι κλεισμένων ματιών
με το αγέρα λιγοστό και την ανάσα
δανεική από την ελπίδα μιας αυγής
που πάντα αναχωρεί να βρει το φως
τα φιλιά ανάκατα με όνειρα
σε ένα ταξίδι κλεισμένων ματιών
με το αγέρα λιγοστό και την ανάσα
δανεική από την ελπίδα μιας αυγής
που πάντα αναχωρεί να βρει το φως
ΜΑΝΩΛΗΣ Γ. ΦΥΣΣΑΣ
αγγελικη ρεβη - - - Πολύ συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ...
ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ...
ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ...!!!!
Μιχάλης Καριάμης
αγγελικη ρεβη Από το περίσσευμα της καρδιάς μιλεί και το στόμα!!!!!!!!
ΔιαγραφήΜέσα από την Ψυχή του μιλάει πάντα ο ΜΑΝΩΛΗΣ μας
ΔιαγραφήΜΚαριάμης