ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΛΟΥΡΗ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ

Οι βαθύτερες και ανομολόγητες σκέψεις και αξίες του Νίκου Γιαλούρη

Νίκος Γιαλούρης

Γνώρισα τον Νίκο Γιαλούρη τον Ιούνιο του 1970.Μου τον σύστησε κάποιος γνωστός μου από τα Καρδάμυλα για να μου κάνει φροντιστήριο αγγλικά, προκειμένου να αντιμετωπίσω τις εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή μηχανικών της Χίου

Όταν έφτασα πρωί - πρωί στο σπίτι του έξω στην πόρτα βλέπω κάποιον με ντουκερί παντελόνι να προετοιμάζει τον τοίχο της πρόσοψης για βάψιμο. Τον ρωτάω ψαρωμένος "ρε φίλε το σπίτι του καθηγητή Γιαλουρη ψάχνω". Μου απάντησε "εδώ είναι μπες μέσα και κάθισε να τον περιμένεις όπου νάναι θάρθει". Μπαίνω στο δωμάτιο, όπου στην εσωτερική πόρτα αριστερά δέσποζε μια μεγάλη ολόσωμη φιγούρα καραγκιόζη του μπάρμπα Γιώργου, παραδίπλα στον τοίχο άλλη μια μεγάλη ολόσωμη φιγούρα παλικαριού με το... γιαταγάνι.

Έκατσα στον καναπέ σαστισμένος βλέποντας γύρω μου ζωγραφιές, χαρακτικά μαυρόασπρα και τρεις πολύ ωραίες κλασσικές κιθάρες. Πήρα μια από τις κιθάρες και γρατσούνισα απαλά μερικές συγχορδίες οπότε ο εργάτης απέξω μου λέει "φίλε μη πειράζεις τις κιθάρες γιατί άμα έρθει ο Γιαλούρης και σε δει θα μπλέξει ... δε θέλει να σκαλίζουν τις κιθάρες του".

Τι να κάνω, ακούμπησα ευλαβικά την κιθάρα πίσω στη θέση της και κάθισα να περιμένω κοιτάζοντας αδιάκοπα το ασυνήθιστο για μένα περιβάλλον με τις ζωγραφιές και τους καραγκιόζηδες, και μετά από αρκετή ώρα ξαναρωτάω τον εργάτη απ' έξω "Ρε φίλε, τι γίνεται θα αργήσει πολύ αυτός ο Γιαλουρης;"                                                 " 

Ήρθε" …. μου απαντάει  
                                                                   
 "που είναι" λέω    
                                                                            
"Εγώ... είμαι" μου απαντά με το γνωστό του σαρκαστικό μειδίαμα   

Κάγκελο εγώ ...

Ο Γιαλούρης ήταν ένας άνθρωπος που αν συμφωνούσες σε όλα μαζί του σε υποψιαζότανε …. Δεν του άρεσε καθόλου. Ήθελε την δική σου διαφορετική άποψη, να συζητήσει κι αν δεν συμφωνούσε να λογομαχήσει … και έτσι ξεκινούσαν και κάτι ιστορικοί καυγάδες ... με την καλή έννοια ... απείρου κάλλους

Για το έργο του Νίκου έχουν γράψει πολλοί διαπρεπείς κριτικοί της τέχνης, άνθρωποι του πνεύματος αλλά και άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ήδη στο λεύκωμα που εκδόθηκε από το ίδρυμα Φαφαλιού έχουν συγκεντρωθεί πολλά μικρά και μεγάλα αφιερώματα. Επίσης πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες γνώρισαν εκτίμησαν κι αγάπησαν το έργο του. Όμως όλες αυτές οι προσεγγίσεις, ακόμα και αυτές που γράφει ο ίδιος για το έργο του, μένουν κατά κάποιο τρόπο στο φρόνημα και στη λογική της τεχνοτροπίας και της καταξίωσης του έργου του, του ιδιαίτερου τρόπου της γραφής του και των αισθητικών του αντιλήψεων, αλλά και των επιρροών, που είχε στα χρόνια της ζωής του από μικρά και μεγαλύτερα συγκλονιστικά γεγονότα και προσωπικές περιπέτειες

Σίγουρα αυτές οι προσεγγίσεις είναι σημαντικές και καθοριστικής αξίας και φυσικά έχουν όλα εκείνα τα ζεστά ανθρωπινά στοιχεία. Όμως έχει μεγάλη αξία να αποκαλύψουμε και να βγάλουμε στο φως τα βαθύτερα του φιλοσοφικά του κίνητρα και αξίες. Πράγματα δηλαδή που δεν τα εξωτερίκευε γιατί φοβότανε και όχι άδικα.

Έλεγε χαρακτηριστικά "Αν είναι να με κατηγορήσουν για κάτι που πραγματικά πιστεύω, …. θα δεχτώ ακόμα και να με σταυρώσουν γι' αυτό που πραγματικά πιστεύω και υποστηρίζω, δεν θα άντεχα με τίποτα να κατηγορηθώ για κάτι που κάποιος βλάκας ή κακοήθης μου καταλόγισε με το μυαλό του και το οποίο θα αξιοποιήσει με μεγάλη χαρά και προθυμία η κοινωνική υποκρισία".

Να αποκαλύψουμε με ένα λόγο το δυναμικό εκείνο στοιχείο που τον κρατούσε επίμονο και ακάματο εργάτη της τέχνης, ευαίσθητο κοινωνικό μαχητή αλλά και χαρισματικό δάσκαλο. Γι' αυτό τον σκοπό καταφεύγω σε ένα περιστατικό, που από τότε και πέρα όσα χρόνια ήμασταν φίλοι, ήταν σημείο αναφοράς στις συζητήσεις μας αλλά και καθοριστικής σημασίας και επιρροής στις προσωπικές μου ιδέες (ήταν κάτι σαν εμβόλιο ας πούμε )

Όταν γνώρισα το Γιαλούρη καλά, και του κέρδισα την εμπιστοσύνη, επηρεασμένος από την αριστερή τότε κοσμοθεωρία, ούτε λίγο ούτε πολύ σε μια έντονη συζήτηση - ας πούμε καυγά - τον επέπληξα ως κοινωνικά απολίτικο αλλά και αδιάφορο. Συγκεκριμένα του είπα ότι παριστάνει τον Ηράκλειτο εδώ στο κελί του κλεισμένος προσπαθώντας να μάθει τον εαυτό του και τον κόσμο.

Ο Γιαλούρης δε θύμωσε ιδιαίτερα (περίεργο) αν εξαιρέσουμε μια μούντζα που μούριξε… μάλλον χαλαρά. Όμως μου εξήγησε πως έχω μεγάλο λάθος. "Οι έννοιες δεξιός και αριστερός είναι ανυπόστατες, μου είπε, γιατί χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία κοινωνικής διαίρεσης.

Νίκος Γιαλούρης

Η αντίθεση πρακτικά είναι ανάμεσα στον αριστοτελικό ορθολογισμό και την Πλατωνική άποψη της μη αντικειμενοποίησης των φαινομένων αλλά και των πραγμάτων. Ο ορθολογισμός πάντοτε ανακαλύπτει και εμπεδώνει κάτι το οποίο μοιραία θα αναιρέσει μετά από λίγο η πολύ χρόνο και πάει λέγοντας.

Η Πλατωνική άποψη χρησιμοποιεί τον μύθο για να μπορεί να βλέπει τα πράγματα από μέσα προς τα έξω. Ο μύθος είναι το πανό ή ο τοίχος αν θέλεις που θα στήσει επάνω ο άνθρωπος τα σύμβολα και τις αξίες του. Δεν ανταγωνίζεται ο άνθρωπος παρά τον μέσα εαυτό του τον εσωτερικό εαυτό του καλλιεργώντας συνεχώς αυτοκριτική αυτογνωσία και κτίζοντας αυτοεκτίμηση. Ο μύθος του κάθε ανθρώπου η η προσωπική αλήθεια ( το ίδιο είναι) είναι μοναδικός και προσωπικός

Ο κάθε άνθρωπος εντοπίζει τον ρόλο, που του έχει δώσει η ζωή μέσα από τον προσωπικό του μύθο ή ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ. Έτσι όταν ο άνθρωπος λέει ψέματα στον εαυτό του γίνεται κενόδοξος και χάνει το παιχνίδι της δικαίωσης του αγώνα του, παραμένει ασυμφιλίωτος με τον εαυτό του και εν τέλει αλύτρωτος. Τον παρασέρνει η λογική του εξωτερικού ανταγωνισμού και κυνηγάει τα πρωτεία τον πλούτο και την εξουσία (Αγενής άμιλλα ). Αρχίζει να εξαρτάται από τις διάφορες μόδες για να περνάει καλά, δηλαδή επιδιώκει την εξωτερική ευδαιμονία, με αποτέλεσμα να παραβλέπει την πραγματική ψυχαγωγία (αγωγή ψυχής ) την πραγματική χαρά της δημιουργικότητας και της τεκμηρίωσης. Έτσι χάνει τον αυτοσεβασμό του και καταντά παρεμβατικός και καταστροφικός στο περιβάλλον αλλά και στον εαυτό του (αυτοκαταστροφικός ). Θέλει με ένα λόγο τον άνθρωπο να είναι ο ύψιστος φύλακας της φύσης και όχι ο μεταμορφωτής, ο οποίος με τις παρεμβάσεις του ανατρέπει διαρκώς τις ισορροπίες της φύσης. Η φύση μετά από τις ανατροπές, αναπροσαρμόζεται κάνοντας νέες ισορροπίες, που πάλι ο άνθρωπος τις... ανατρέπει. Μοιραία όταν η φύση εξαντλήσει τις ισορροπίες της τότε κάτι θα εξαφανιστεί χωρίς επιστροφή.

Ο ορθολογισμός από τη στιγμή που ο πολιτισμός μας τον έκανε σημαία, καλλιεργεί τον εξωτερικό ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να φυτεύεται και να καλλιεργείται το σπέρμα του πολέμου παντού στην κοινωνία στο σχολείο αλλά και στην οικογένεια. Πόσες φορές ακούμε τις προτροπές γιατί να μην είσαι εσύ η πρώτη μαθήτρια και άλλα πολλά. Και με αυτό τον τρόπο χρήση του ορθολογισμού καλλιεργεί κατά συνέπεια τη διαίρεση και ευνοεί το αιώνιο διαίρει και βασίλευε.

Νίκος Γιαλούρης

Ο Αριστοτέλης βέβαια δεν είχε τέτοια πρόθεση. Απλά ήθελε ο ορθολογισμός του να γίνει το δεύτερο πάτωμα του ιδεαλιστικού φιλοσοφικού οικοδομήματος και να βάλει νοικοκυριό σειρά και αράδα. Να μπει το κάθε πράγμα στη θέση του".

Έτσι μου τα εξήγησε τότε ο ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΛΟΥΡΗΣ

Ο Γιαλούρης πάνω σε αυτό το ζήτημα ήταν σε διαρκή αγωνία και κουβαλούσε ένα πένθος μόνιμο, που του προκαλούσαν οι φωτιές, η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι πόλεμοι, η ανθρωπινή δυστυχία, η ασύστολη παρέμβαση από τον άνθρωπο στον άνθρωπο και στο φυσικό περιβάλλον, η κακογουστιά και η ξιπασιά του νεοπλουτισμού, και άλλα πολλά. Βλέποντας τον εξωτερικό ανταγωνισμό να φυτρώνει παντού τον εκφυλισμό της κοινωνίας από τον τυφλό και χωρίς αξίες ευδαιμονισμό ανησυχούσε. Ανησυχούσε βλέποντας τις τυφλές ψυχώσεις των διαφημίσεων και της προπαγάνδας, που μετατρέπουν τους σκεπτόμενους ανθρώπους σε ...

αμνούς.

Πολλές φορές τον άκουγα να λέει "το να τα έχει όλα κάποιος είναι ευχή αλλά και κατάρα". Την ίδια ώρα έβλεπε αυτό που λέμε παράδοση να εκφυλίζεται με πολλούς τρόπους και αυτό τον τρόμαζε γιατί ήξερε καλά την αξία της παράδοσης. Και συχνά πυκνά ανέφερε το τρίπτυχο παράδοση, αυθεντικότητα, ταυτότητα λέγοντας πως αυτά τα τρία στοιχεία αλληλοκαθοριζονται απόλυτα, δηλαδή αν αφαιρέσεις ένα από αυτά καταργούνται και τα άλλα δύο. Έτσι και η σχέση του μεταξύ άλλων, με τις φιγούρες του καραγκιόζη.

Κατά βάση υποστηρίζει την εξασφάλιση της συνέχειας της παράδοσης μας, την κατοχύρωση της αυθεντικότητας μας και της ταυτότητας μας. Εδώ βέβαια οι φιγούρες του δεν είναι να χρησιμοποιηθούν για να παίξουν σε παράσταση καραγκιόζη. Είναι αυτοτελή έργα τέχνης, τα οποία καθορίζουν αυθεντικούς χαρακτήρες με τα χαρακτηριστικά τους μεγενθυμένα σχεδιαστικά και χρωματικά. Η σοφή διαφορετικότητα των χαρακτήρων και οι αντιθέσεις που αναδύονται μάς ζωγραφίζουν το αλατοπίπερο των κοινωνικών αντιθέσεων αλλά και της ίδιας της ζωής.

Οι αυθεντικοί χαραχτήρες είναι εκείνοι που κουβαλούν την προσωπική τους αλήθεια ή τον προσωπικό τους μύθο ατόφιους, άρα δεν λένε ψέματα στον εαυτό τους. Δεν περιμένουν να διαβάσουν τις κριτικές π.χ. ενός έργου για να το επαινέσουν ή να το απορρίψουν. Μέσα από την αυθεντικότητα αναχαιτίζεται, όπως θα έλεγε και ο Ελύτης, η "ψευδοφάνεια" ένα από τα πιο διαδεδομένα κουσούρια της κοινωνίας μας και η βιτρίνα της κενοδοξίας μας.

Ο κεντρικός ήρωας, ο καραγκιόζης, όποια κι αν είναι η προέλευση του. ελληνοποιήθηκε κι έγινε σύμβολο ή καλύτερα ένας αριστοφανικός τύπος, που αγαπήθηκε πολύ από τον Νίκο αλλά και από τόσες γενιές παιδιών μικρών και μεγάλων, χαρίζοντας μας αξέχαστες στιγμές γέλιου και θεραπευτικής κοινωνικής σάτιρας.

Μανώλης Φύσσας

ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ

Καλέ μου Ευαγόρα

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ

ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΜΙΛΙΑ

και ακολουθεί

μεθυσμένος ο χρόνος

με ένα μπρούσκο κρασί

που το αίμα θυμίζει

διαχρονική θυσία

τού χορού… τού Ζαλόγγου……….

Που Την ύστατη στιγμή

τη σύμφυτη τη λευτεριά στον άνθρωπο

που χάρισε Ο Θεός……

κατοχυρώνει

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Μα εσύ Ευαγόρα

τη δροσιά σου άφησες

χορεύοντας

το χορό .. χωρίς να πεις

ουτ’ ένα … έχε γεια …….

Ήξερες …

τα αντίο είναι εφήμερα

Ήξερες ………..

ότι θα μείνεις

για πάντα παρών

στις καρδιές μας ……………..

ήξερες !!!!!!!!!!!!!!!!!

ΜΑΝΩΛΗΣ  ΦΥΣΣΑΣ 

13/3/2018 

Σαν σήμερα εκτελέστηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης

ΠΑΛΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΤΗ

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΤΗ       ΠΟΥ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΨΕΙΣ  ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Αξιότιμε κύριε Μ.

Είναι τρομερά δύσκολο να πεις σήμερα τι είναι η Ελλάδα. Είναι μια ευρωπαϊκή χώρα;                                  

Είναι βαλκανική-μεσογειακή;                         

Τριτοκοσμική;          

Και ποιο εν πάση περιπτώσει είναι το γενικότερο όραμα των ελλήνων αν υπάρχει τέτοιο. Γιατί από πάντα όπως πολλές φορές έχω πει ό έλληνας έχει μεγάλο περίσσεμα εξυπνάδας αλλά δυστυχώς και μεγάλο έλλειμμα ήθους.

Αυτό είχε και έχει σαν αποτέλεσμα να λειτουργεί εγωκεντρικά χωρίς κοινωνική υπευθυνότητα, άρα καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά. Ποτέ, από τότε που ιδρύθηκε το Ελλαδικό κράτος, δεν μπόρεσε να ξεπερασθεί μέχρι τώρα η εναλλαγή Κωλέττη - Μαυροκορδάτου.

Και οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάτι διαφορετικό η εξοντώθηκαν η σταυρώθηκαν η εξορίστηκαν η συμβιβάστηκαν. Αν ξεφυλλίσουμε τον Σουρή η τον Λασκαράτο θα πιστοποιήσουμε ότι το σκηνικό παραμένει το ίδιο από τον περασμένο αιώνα.

Αλέξ. Μαυροκορδάτος

Ο ραγιαδισμός είναι πάντα το μόνιμο σύμπλεγμα μας (κόμπλεξ κατωτερότητας) που δυστυχώς καλλιεργείται και μας ακολουθεί . Και τις στιγμές τις ιερές, που η καρδιά μας ταυτίσθηκε με τις καρδιές των ποιητών μας, αυτές τις στιγμές τις διαπραγματευτήκαμε οι πιο πολλοί από μας στη συνέχεια, για ψίχουλα αλλά και για αργύρια βολέματος. Ενώ εξοντώθηκαν, εξορίστηκαν, αυτοεξορίστηκαν, η παραμένουν κρυμμένοι και φιμωμένοι στην αφάνεια της καθημερινότητας όσοι δεν δέχτηκαν να διαπραγματευτούν τις αξίες και τα συναισθήματα τους.

Σας πληροφορώ πως αυτού του είδους οι Έλληνες, «οι ασυμβίβαστοι», είναι ΑΥΤΟΙ που διαπρέπουν στο εξωτερικό και μας κάνουν υπερήφανους,.. και στα 42 χρόνια της ναυτικής μου καριέρας έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς.

Σήμερα λοιπόν βιώνουμε με ένα λόγο την χειρότερη ίσως παρακμή του Ελλαδικού κράτους που έτσι κι αλλιώς από την ίδρυσή του παρά τις προσπάθειες δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα μόνιμα παλαιοπολιτικάντικα κουσούρια του, για να μπορέσει επιτέλους μια φορά στην Ιστορία του να ταυτίσει το «σήμερα» με το «σύγχρονο».  Και αυτή είναι και η αιτία που η πατρίδα μας δεν έχει ελπίδα να πετύχει την ευρωπαϊκή σύγκλιση.

Η πνευματοκτονία έγινε παράδοση με κατάληξη, τα χάλια της εκπαίδευσης, την ισοπέδωση της παιδείας αλλά και το πιο επικίνδυνο, την αλλοίωση της ταυτότητας μας. Όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουμε και με επιστημονικά κριτήρια πως το μέλλον μας στηρίζεται και πρέπει να στηρίζεται στην ποιότητα του ανθρώπου (έλληνα) που είναι και φορέας διαχρονικών εμπειριών και σπάνιου βιωματικού πολιτισμού.

Με ένα λόγο το ελλαδικό μας κράτος βρίσκεται σε μόνιμη διάσταση με τον ανθρώπινο παράγοντα , τον πολιτισμό και την επιστήμη. Γιατί αν τους αναγνωρίσει θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να εφαρμόσει την αρχή της αξιοκρατίας και των προτεραιοτήτων, δηλαδή θα αναγκασθεί να μοιραστεί την εξουσία με τους ανθρώπους της επιστήμης και τους ανθρώπους του πνεύματος.

Ιωάννης Κωλέττης

Κύριε Μ. Το προχθεσινό σας κείμενο στην Αλήθεια πιστεύω ειλικρινά είναι κατάθεση ψυχής και σας τιμά. Συμφωνώ όμως με το σχόλιο της Ε. Α. ότι εσείς αποτελείτε τρανταχτή εξαίρεση μεταξύ των συναδέλφων σας βουλευτών και πολιτευτών όλων των κομμάτων. Βάλατε εύστοχα ως σημείο αναφοράς στο κείμενό σας τον υπέροχο στίχο του Καβάφη « Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ναι η το μεγάλο όχι να πούνε» Όμως τις βασικές προϋποθέσεις για το μεγάλο ΝΑΙ η το μεγάλο ΟΧΙ δεν τις έχουμε και δεν θα τις αποκτήσουμε ποτέ όσο υπάρχουν Κωλέττηδες και Μαυροκορδάτοι άνθρωποι δηλαδή ιδιοτελείς αλλά και τοποτηρητές ξένων συμφερόντων (με το αζημίωτο) Και αν συνεχίσει να υπάρχει έτσι το οξύμωρο μόρφωμα εξουσίας που λέγεται ελλαδικό κράτος το πιο πιθανό να σας απορροφήσει και εσάς αλλά και ανθρώπους σαν και εσάς.

Δεν σας κρύβω πως από τα νεανικά μου χρόνια πολλοί νέοι γνωστοί μου απορροφήθηκαν και αφομοιώθηκαν από το σύστημα η εγκατέλειψαν απογοητευμένοι. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να σας αποκαρδιώσω και συμμερίζομαι την άποψη σας ότι οι κρίσεις υποχρεώνουν τις κοινωνίες να αλλάξουν αυτά που άλλοτε δεν τολμούσαν. Μαζί λοιπόν με την αγάπη μου για τα παιδιά μας και την ελπίδα να τους παραδώσουμε μια κοινωνία που να σέβεται και να στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σας εύχομαι καλή δύναμη και επιτυχία στο έργο σας.

Το παρακάτω ποίημα του Καβάφη το αφιερώνω σε όλους εκείνους του ΕΛΛΗΝΕΣ που κρυφά η φανερά δεν διαπραγματευτήκανε και δεν ξεπούλησαν τα συναισθήματα τους και τις αξίες τους για τίποτα στον κόσμο. Δεν ξέρω πια πόσοι μείνανε από δαύτους. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ήρθε η ώρα να ταυτίσουν το νου και την καρδιά τους με το νου και την καρδιά των μεγάλων μας ποιητών και να υψώσουν το ανάστημα τους να τους δούμε, για να ακολουθήσουμε και οι υπόλοιποι

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•

δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία•

γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Σας χαιρετώ με τιμή

Μανώλης Φύσσας

ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

Με αφορμή τον διάλογο για την μελέτη ανάπλασης του δημοτικού Κήπου

ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟ Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Η ΔΟΛΕΡΗ 

…

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Δήμαρχος Γιάννης Μπουμπάρης (1983-1994) ανακοίνωσε την πεζοδρόμηση των ανατολικών παρόδων της οδού Απλωταριάς (στα ΄΄μαυροπαπουτσίδικα΄΄), μόνο ΄΄σφαγή΄΄ δεν έγινε…

Είχε προηγηθεί η καθαίρεση των παραπηγμάτων πέριξ του σημερινού Ομηρείου, επί θητείας Στεφάνου Τσουρή (1975-1978) και Δημήτρη (Τάκη) Πατελίδα (1979-1982), αλλά και παλαιότερα επί Δημητρίου Τσαμπλάκου (1971-1974).

Πολύ αργότερα, όταν ο Γιώργης Βαρκάρης (1995-1998) κατεδάφισε τα λιγοστά εναπομείναντα προσφυγικά παραπήγματα στην οδό Λάδης, μια από τα ίδια… Ενστάσεις επί ενστάσεων για να περατωθεί η διαδικασία.    

Όταν εξωραΐστηκε η περιοχή του ΄΄Μπαλουχανά΄΄ (οδοί Βουπάλου και Αρχέρμου) μια απ΄τα ίδια…

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ο Δήμαρχος Μάρκος Μεννής (2003-2006) μελέτησε την πεζοδρόμηση της Απλωταριάς και επέκτεινε κατά πλάτος τα πεζοδρόμια στις οδούς Βενιζέλου και Ροδοκανάκη μόνο ΄΄ξύλο δεν φάγαμε΄΄ οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου ! Όλη η αγορά βοούσε ότι, θα είναι η αιτία να κλείσουν τα μαγαζιά στις εν λόγω οδούς ! Θυμάμαι την μήνιν –τότε– στελεχών του Επιμελητηρίου. Μάταια προσπαθούσαμε, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι, να εξηγήσουμε ότι, τα μαγαζιά θα τα κλείσουν οι ίδιοι οι καταστηματάρχες που είχαν την απαίτηση να παρκάρουν τα δικά τους αυτοκίνητα έξω από το μαγαζί τους από το πρωί μέχρι το βράδυ (ή το μεσημέρι) που έφευγαν. Έτσι και δεν άφηναν χώρο για κάποιον τυχόν διερχόμενο πελάτη να σταθμεύσει για 5 λεπτά να πάρει κάτι και να φύγει, αλλά και από την άλλη τα πεζοδρόμια ήταν τόσο στενά που δεν μπορούσε να περάσει μια μητέρα με ένα καροτσάκι πεζή. Πέρασαν τα χρόνια, εμείς ΄΄φάγαμε το μαύρο΄΄ στις εκλογές διότι η αντίληψη πολλών θέλει ωρίμανση και χρόνο για να αντιληφθεί κάποια πράγματα και κυρίως να μην χάσει αυτό που στη Χίο λέμε ΄΄βολή μας΄΄. Άλλους, πάλι, ανεγκέφαλους πείραζε η ελεγχόμενη στάθμευση και δεν αντιλαμβάνονταν ότι, πριν την ελεγχόμενη στάθμευση, όλες τις θέσεις παρκαρίσματος τις καταλάμβαναν οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονταν πέριξ του Κήπου από τις 7 το πρωί και ο μέσος πολίτης και επισκέπτης της πόλης (δηλαδή ο πελάτης) δεν έβρισκε θέση να παρκάρει μετά τις 9 το πρωί. Και απέφευγε να κατεβεί στην αγορά. Πέρασαν, λοιπόν, τα χρόνια και έπειτα από 5-6 χρόνια με ικεσίες και κοπετούς οι ίδιοι καταστηματάρχες (που πριν φώναζαν…) μαζί με άλλους εκ των παρακειμένων οδών, χιλιοπαρακαλούσαν να επεκταθούν τα πεζοδρόμια και στις δικές τους οδούς και να επανέλθει η ελεγχόμενη πέριξ του Κήπου.

Τα ίδια έγιναν με την Μυκκιαδών, πίσω από τα δημοτικά λουτρά (νυν δημοτική Πινακοθήκη), με την οδό Καλαμπόκα, με τις οδούς Αλεξ. Παχνού και Καλοπλύτου, με τις οδούς Ζολώτα, Δημογεροντίας, Βαρβάκη, Βλαστού, κ.α.

Τα ίδια –πρόσφατα– και με την Αδ. Κοραή και την Φιλ. Αργέντη, κοντά στη Μητρόπολη.

Σήμερα, πλέον, το φαινόμενο είναι σύνηθες. Ότι θες να κάνεις πρέπει να το λες τουλάχιστον 4-8 χρόνια πριν, να το κατανοήσει ο κόσμος και να συρθεί από τις εξελίξεις της καθημερινής λειτουργικότητας, για να γίνει πράξη με τη θέληση (ή έστω κατανόηση) του λαού !

Τα αυτοκίνητα ήταν ίδια το 1970, το 1980, το 1990 ή το 2000 με σήμερα; Όχι. Σήμερα μια τετραμελής οικογένεια στη Χίο μπορεί να έχει 2 ή και 3 αυτοκίνητα και θέλει να τα έχει μπροστά στο σπίτι της !  Μα δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό, διότι τότε κάθε πολυκατοικία πρέπει να κατέχει και ολόκληρη την προβαλλόμενη οδό του οικοδομικού τετραγώνου που βρίσκεται για να είναι όλοι οι κάτοικοί της ευχαριστημένοι…

Πρέπει να μπει μπροστά η κοινή λογική και κυρίως η σκέψη και η βούληση για το τι θέλουμε στη ζωή μας. Θέλουμε ο κόσμος να μπορεί να μετακινείται εντός της πόλης με τα πόδια και να μπορεί να κινηθεί ελεύθερα ή θέλουμε 2-3 σειρές διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων γύρω από τον Κήπο, όπου κάθε ΄΄όνος΄΄-οδηγός αράζει όπου του γουστάρει προκειμένου να κάνει τη δουλειά του, αδιαφορώντας εάν προκαλεί, έτσι, κυκλοφοριακό κομφούζιο στο κέντρο της πόλης;

Χίος (Κέντρο)

Την τρέχουσα περίοδο, η σημερινή δημοτική Αρχή Μανώλη Βουρνού έφερε στο φως της δημοσιότητας μια μελέτη από επιφανές και καταξιωμένο (πανελλαδικά) Αρχιτεκτονικό γραφείο, μάλιστα δίχως να διαθέσει ο Δήμος ούτε ένα Ευρώ, προκειμένου να μελετηθεί η ανάπλαση του κέντρου της πόλης και του Δημοτικού κήπου. Δόθηκε στη δημοσιότητα για διαβούλευση και έγιναν παρουσιάσεις στο Επιμελητήριο και στο Ομήρειο. Θρήνος και οδυρμός, για μια ακόμη φορά, από κάποιους: Ποιος έκανε τη μελέτη, γιατί την πήρε αυτός, γιατί δεν έγινε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός. Τα πράγματα είναι απλά: Διαγωνισμός δεν έγινε διότι η μελέτη είναι προϊόν απευθείας δωρεάς του ιδιώτη χρηματοδότη με το μελετητικό γραφείο που επέλεξε και η μελέτη ολοκληρώθηκε με υποδείξεις και έκφραση γνώμης για το τι θα περιλαμβάνει και από τη Δ/νση Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου. Ήταν κακό αυτό; Απεναντίας, νομίζω ήταν πολύ καλό. Από την άλλη, ήθελα να ρωτήσω κι εγώ τους όποιους φωνασκούντες, να μας πουν, εάν έγινε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός όταν φτιάχτηκε η κεντρική πλατεία (Νικ. Πλαστήρα  ή ΄΄Βουνάκι΄΄) της πόλης, όταν φτιάχτηκε η Απλωταριά, όταν φτιάχτηκαν σχολεία, κ.α. Ο Νόμος ή θα τηρείται πάντοτε ή δεν θα τηρείται ! Όχι, όταν πρόκειται κάποιοι να ευνοηθούν να σιωπούν και όταν ΄΄άλλος παίρνει τη δουλειά΄΄ να ζητούν την ΄΄κεφαλή επί πίνακι΄΄ όποιου εκείνοι θεωρούν υπαίτιο που ΄΄έχασαν το ψωμί΄΄, λες και στον δωρητή (που χιλιοπαρακαλούν όλοι -οι εκάστοτε ασκούντες την εξουσία- να γίνει κάτι, εκτός Κρατικής δαπάνης, μέσα στην οικονομική κρίση και τον Αρμαγεδδώνα της κρατικής μηχανής) θα κουνήσουμε και το δάκτυλο γιατί δεν πήγε τη δωρεά εκεί που ήθελαν οι υποψήφιοι μνηστήρες της δουλειάς…

Επίσης, καλό θα ήταν να μας πουν, πόσα χρόνια πριν πρέπει να ξεκινήσει ένας τέτοιος διαγωνισμός και πότε θα περατωθεί. Διότι, πολύ φοβούμαι ότι, θα έχει περάσει όχι μόνο αυτό το ΕΣΠΑ (που μπορεί να χρηματοδοτήσει τέτοια έργα), αλλά άλλα 2-3 ΕΣΠΑ και ακόμη άκρη δεν θα έχει βρεθεί…!

Θεωρώ, μια πολύ καλή λύση, τον εξωραϊσμό του χώρου του ΕΥΟΔΟΥ στην οδό Αλλατίου, με παράλληλη σύνδεσή του με την οδό Αρτεμιδώρου-Ανθεστηρίων (Φραγκομαχαλά). Επίσης, τον εξωραϊσμό του πάρκινγκ του Ναυτικού Ομίλου, του χώρου έναντι του Λιμεναρχείου, της Βορειοδυτικής πλευράς της Σούδας, των 4 πάρκινγκ στα Ταμπάκικα (Πανεπιστημίου, Ιχθυόσκαλας (2) & έναντι παλιάς Ηλεκτρικής), της οδού Ράμνης, της οδού Αγ. Αποστόλων, της Φάρκαινας, ακόμη και του Ι. Ναού Αγ. Ιωάννου Προδρόμου (που, ήδη, έχει ζητήσει ο Δήμαρχος από το αντίστοιχο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο για χρήση και κατάλληλη διαμόρφωση-εξωραϊσμό, με ενοικίαση. Μιλάμε συνολικά για δώδεκα (12) χώρους στάθμευσης πέριξ της πόλεως, από τους οποίους μπορούν να μεταφέρονται δωρεάν οι πολίτες στο κέντρο, ανά είκοσι λεπτά της ώρας (20΄) και να δημιουργηθεί μια ανθρώπινη και λειτουργική πόλη. Επίσης, άλλον έναν ακόμη τεράστιο χώρο στάθμευσης, πλησίον του Α΄ τμήματος του περιφερειακού της πόλης (Βαρβάσι) που, όταν τελειώσει, θα μπορεί και από εκεί να μεταφέρεται στο κέντρο αρκετός κόσμος δωρεάν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ακόμη, μπορούν να εξασφαλιστούν άλλοι δυο χώροι σε Καμμένο Πύργο και Ευαγγελίστρια, όπως και στις οδούς Σκύμνου, Φαβιέρου και Ι. Σόδη.

Πλατεία Ν. Πλαστήρα (Βουνάκι)

Νομίζω ότι, οι καιροί είναι τόσο δύσκολοι, που δεν επιτρέπουν καμία προσπάθεια και κανένας αγώνας να πάνε χαμένα.

Όποιος θέλει, μπορεί να καταθέσει προτάσεις συγκεκριμένες επί της μελέτης, που μπορεί να συμβάλλουν στην όποια περαιτέρω βελτίωση και αποδοχή της. Όμως, το να λέμε έτσι απλά, εγώ δεν θέλω το Α΄ή το Β΄ γιατί με αυτό θα ΄΄χαλάσει η βολή μου΄΄, έ, συγγνώμη, τότε κι εμάς δεν μας ενδιαφέρει (δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της πόλης) που θα ΄΄χαλάσουν τη βολή τους΄΄ 10 άνθρωποι εάν είναι να κυκλοφορούν σαν άνθρωποι 1000 μέσα στην πόλη το πρωί ή τη θερινή περίοδο.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξασφαλιστούν οι μόνιμοι κάτοικοι με επαρκείς χώρους στάθμευσης αντιπροσωπευτικού αριθμού αυτοκινήτων (όπως π.χ. στο χώρο πλησίον του Εργατικού Κέντρου, στις οδούς Μαρτύρων, Χιόνης, κ.α), αλλά και οι επισκέπτες της πόλης μας να βρίσκουν κενό χώρο, ανά εύλογα χρονικά διαστήματα, ώστε η προσέγγιση στο κέντρο να είναι εφικτή και ρεαλιστική. Τούτο μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε συνάρτηση με την ελεγχόμενη στάθμευση.

Προσωπικά, πιστεύω ότι το εγχείρημα αυτό, της σημερινής δημοτικής Αρχής είναι εκείνο που θα την χαρακτηρίσει στις μετέπειτα δεκαετίες στην πόλη της Χίου.

Είμαι βέβαιος ότι, μπορεί να βρεθεί η ενδεδειγμένη πρόταση, μέσα από τον διάλογο που εύλογα ο Δήμος ξεκίνησε εδώ και καιρό.

Και ακόμη βεβαιότερος ότι, έπειτα από λίγα χρόνια, οι συμπολίτες μας, που έχουν κάποιες αντιρρήσεις, θα διαπιστώσουν, με την πάροδο του χρόνου, το ορθό του όλου εγχειρήματος και θα ανακρούσουν πρύμναν από τις αρχικές τους τοποθετήσεις, για το ευρύτερο καλό του τόπου.

Τέλος, ανεξάρτητα εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί, πολιτικά, με τις επιλογές του Δημάρχου Μανώλη Βουρνού (θεμιτό έως ένα σημείο τούτο), νομίζω ότι, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την άριστη επιστημονική επάρκεια και γνώση του, ως Αρχιτέκτονας, την ευαισθησία του για τα μνημεία του νησιού μας, αλλά και την αγαθή του προαίρεση στη συμβολή για το καλό της πόλης, μέσα σε μια δυσμενέστατη –οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά– συγκυρία που, στην καλύτερη των περιπτώσεων οποιοσδήποτε άλλος, προκειμένου να είναι απλά αρεστός, δεν θα έκανε …τίποτα !!!

Αλλά, όχι, τουλάχιστον προσωπικά, δεν θα δεχθώ τον οποιονδήποτε μηδενισμό από τον πρώτο τυχόντα –μηδενιστή– ολετήρα, σε πείσμα των καιρών και της εποχής.

Γνωρίζω ότι, θα στενοχωρήσω κάποιους με όσα λέω αλλά, στη ζωή μου έμαθα ότι, <<φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια>> !-

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ - ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα του θείου λόγου

      

  Η Α΄ Κυριακή των νηστειών (δηλαδή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής) ή Κυριακή της Ορθοδοξίας, είναι μια μεγάλη ημέρα.

        Κάθε Κυριακή του έτος είναι χαρμόσυνη, μιας και κατ΄αυτή τιμούμε την Ανάσταση του Χριστού, ένεκα της οποίας το ανθρώπινο γένος γνώρισε την αφθαρσία και την αιωνιότητα, τη σωτηρία δια Ιησού Χριστού Σταυρωθέντος και Αναστάντος.

        Όμως, η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν είναι μια συνηθισμένη Κυριακή ημέρα. Διότι, επιπλέον των άλλων, ο πιστός λαός τιμά και γεραίρει, λαμπρύνει και εορτάζει την Ορθόδοξη πίστη, το Ορθόδοξο Δόγμα, δηλαδή το Δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας.

        Είναι, λοιπόν, διπλή η χαρά και η τιμή διότι, την ημέρα αυτή εορτάζει η πίστη μας. Την ιερή αυτή ημέρα, η Αγία μας Εκκλησία και οι Άγιοι Πατέρες μας όρισαν (κατά τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, που τελείται τότε) να αναγιγνώσκεται μια Αποστολική περικοπή από την προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Η περικοπή αυτή είναι παραστατικότατη και μνημονεύει τους κόπους, τους αγώνες, τις διώξεις, τα μαρτύρια των πιστών, που υπέστησαν χάριν της πίστεώς των.

        Θαυμάζει κανείς, πραγματικά, και μένει έκθαμβος-εκστατικός ακούγοντας από τον Ιερό Απόστολο πόσα πέρασαν χάριν του αληθινού Θεού και της Ορθοδοξίας οι πιστοί, για να λάβουν τον στέφανο του μαρτυρίου στον ιερό και ηρωικό τους αυτό αγώνα. Τελειώθηκαν δε και αναδείχθηκαν, στο διάβα των αιώνων, μαζί με το νέφος των πιστών Χριστιανών, η δε δικαίωση επήλθε μετά την Ανάσταση του Χριστού.

        Συνιστώ σε όλους, να διαβάσετε το ΙΑ΄(11^ο) κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου. Είμαι βέβαιος ότι, θα αισθανθείτε ιερό ρίγος.

        Ο Απόστολος αναφέρεται σε ιερές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης. Η Παλαιά Διαθήκη είναι πρόδρομος της Καινής. Ο Χριστός δεν την κατήργησε, αλλά τη συμπλήρωσε. Όποιος την εφάρμοζε ήταν Δίκαιος. Ο Χριστός τελειοποίησε τον ιερό Νόμο και χάρισε την αιώνια σωτηρία. Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι, η Ορθή πίστη, η Ορθοδοξία, ξεκίνησε με την Παλαιά Διαθήκη, συνέχισε με την Καινή και υφίσταται μέχρι σήμερα δια του Αγίου Πνεύματος (από την ημέρα της Πεντηκοστής), εκφραζόμενη –η πίστη μας αυτή– δια των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων, των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και της ιεράς παραδόσεώς μας.

Πηγή φωτό : Newsbomb

        Για να μην μακρηγορώ, θα αναφερθώ, επισταμένως, μόλις στους 2-3 πρώτους στίχους του ΙΑ΄κεφαλαίου της προς Εβραίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.

        Αναφέρει, χαρακτηριστικά, ο ι. Απόστολος: <<πίστει Μωυσής μέγας γενόμενος ηρνήσατο λέγεσθαι υιός θυγατρός Φαραώ, μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού ή πρόσκαιρον έχειν αμαρτίας απόλαυσιν, μείζονα πλούτον ηγησάμενος των Αιγύπτου θησαυρόν τον ονειδισμόν του Χριστού, απέβλεπε γάρ εις την μισθαποδοσίαν>> (Εβρ. ΙΑ΄, 24-26).

        Μεταφράζουμε: <<Χάρη στην πίστη του ο Μωυσής, όταν μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος της κόρης του Φαραώ, επειδή θεωρούσε πως είναι καλύτερο να κακοπαθεί μαζί με το λαό του Θεού, παρά να απολαμβάνει προσωρινά την αμαρτωλή ζωή. Διότι τον εξευτελισμό για χάρη του Χριστού θεωρούσε πλούτο πολυτιμότερο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου, επειδή απέβλεπε στην δικαίωση- ανταπόδοση από τον Θεό>>.

        Μέσα στους 2-3 αυτούς στίχους κατακλείεται όλο το νόημα της Ορθοδοξίας ως Ορθοπραξίας.

        Όποιος έχει Ορθή πίστη, ορθό φρόνημα, αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από ορθές πράξεις και ορθά έργα. Η Ορθοδοξία πρέπει να μαρτυρείται έμπρακτα μέσα από την Ορθοπραξία.

        Τι μας λένε οι στίχοι αυτοί; Ότι, ο Μωυσής, μόλις μεγάλωσε –δηλαδή μόλις άρχισε να έχει επίγνωση των πεποιθήσεων και πράξεών του– αρνήθηκε τα πλούτη και την χλιδή. Αρνήθηκε τις πρόσκαιρες, αμαρτωλές, εφήμερες απολαύσεις και επέλεξε να κακοπαθεί μαζί με το απλό λαό. Αυτή είναι η έμπρακτη Ορθοδοξία, αδελφοί μου.

        Ορθοδοξία μέσα στη χλιδή και υλική ευμάρεια δεν νοείται. Δεν μπορείς να είσαι Ορθόδοξος και ο διπλανός σου να πεινά, να διψά, να έχει άγνοια πίστεως κι εσύ να ζεις στον πλούτο, την εξουσία, στην εγωπάθεια, αδιαφορώντας για τον λαό, εάν πεινά, διψά και έχει ΄΄μαύρα μεσάνυχτα΄΄ για λόγο Χριστού, πίστη και πράξεις σωτηρίας, ηθική-πνευματική και υλική πείνα.

        Αυτοί που διατείνονται ότι είναι Ορθόδοξοι και αδιαφορούν για τον συνάνθρωπό τους, μη δείχνοντας έλεος, θα δώσουν λόγο εν ημέρα κρίσεως.

        Ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος αναφέρει: <<η κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος>>. Θα κριθούν ανελέητα όσοι δεν έδειξαν ευσπλαχνία στη ζωή τους.

        Και συνεχίζει ο Αποστ. Παύλος λέγοντας ότι, ο Μωυσής, τον εξευτελισμό (στα μάτια του κόσμου) για χάρη του Χριστού τον θεωρούσε πλούτο πολυτιμότερο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου.

        Ο Μωυσής πίστευε στην αιωνιότητα, πίστευε στην ύπαρξη ψυχής αθάνατης, πίστευε στην κρίση του Θεού και στη δικαίωση-ανταπόδοση από Εκείνον. Έτσι, παραμέριζε όλα τα γήινα και υλικά μπροστά στη δόξα και το έλεος του Θεού. Συνέπασχε με τον απλό λαό, που κακοπαθούσε και δεν εκμεταλλεύτηκε προς ίδιον υλικό όφελος το γεγονός ότι, μπορούσε να επικαλείται την ιδιότητά του ως <<υιός θυγατρός Φαραώ>>. Έπασχε μαζί με το λαό, για να βρει έλεος και να λουστεί μέσα στο έλεος του Παντοδύναμου Θεού.

        Αδελφοί μου,

        Την ιερή αυτή αποστολή, που οφείλει να μιμηθεί κάθε ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Χριστιανός, την έχουμε κατανοήσει πλήρως; Συμπάσχουμε με τον απλό λαό ή στεκόμαστε απόμακρα-αφ΄ υψηλού, κρίνοντας και κατακρίνοντας, παραμένοντας σε μια διαρκή απραξία;

        Ας αναλογιστούμε ότι, Ορθοδοξία σημαίνει Ορθοπραξία. Και ας μιμηθούμε τον θεόπτη Μωυσή, για να λάβουμε χάρη και να βρούμε έλεος από τον Θεό εν ημέρα κρίσεως της δικαίας και φοβεράς. Τότε, η πίστη μας και το έλεος που εμείς δείξαμε προς τον συνάνθρωπό μας, θα συμβάλλουν στο να κριθούμε κι εμείς με επιείκεια και ευσπλαχνία από τον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Θεό. Αμήν.-