ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΣΤΟ BUENOS AIRES.

«Από τον Περσικό κόλπο κατεβαίνουμε προς Αργεντινή ξεφόρτωτοι. Είναι η εποχή που ο πόλεμος Ιράν – Ιράκ καλά κρατεί και το αγκυροβόλιο του Μπαντάρ – Αμπάς (λιμάνι του Ιράν) είναι γεμάτο ελληνικά βαπόρια που περιμένουν να ξεφορτώσουν σιτηρά. Τα λιμάνια της Αργεντίνας, της πλέον αγαπημένης πατρίδας των ναυτικών εκείνα τα χρόνια, ήταν η Νικοτσέα, η Μπαΐα Μπλάνκα, το Μπουένος Άϊρες και βέβαια τα ποταμίσια λιμάνια του πλωτού ποταμού Παρανά (Rio del Parana) του πολυτραγουδισμένου από τους Αργεντινούς.» Μια μέρα πριν φτάσουμε στη Ρεκαλάδα που είναι φαρόπλοιο και σταθμός πλοηγών στην είσοδο του Ρίο δε λα Πλάτα (Rio de la plata) ήρθε τηλεγράφημα και οδηγίες για το καινούργιο ταξίδι όπου το μισό φορτίο θα φορτωνόταν στο Βίγια Κονστιτουσιόν (Villa constitusion)και το υπόλοιπο στην επιστροφή στο Μπουένος Άϊρες, προορισμός περσικός κόλπος.

Ήταν μέσα του Δεκέμβρη 1983 αρχή καλοκαιριού για το Νότιο ημισφαίριο σα να λέμε Ιούνιος. Το εορταστικό κλίμα των ημερών πριν τα Χριστούγεννα το εισπράξαμε στην αρχή κιόλας από τους πιλότους της Ρικαλάδας (παρόλο που φτάσαμε στις δυό αφτ' τα μεσάνυχτα) που ήταν όλο ευχές τραγούδια και αστεία. Ρώτησα μάλιστα έναν από αυτούς γιατί τόση ευθυμία και μου απάντησε ότι φυσάει βοριάς. και ο βοριάς είναι ο αγέρας των τρελών (αφού έρχεται από το ισημερινό) “El norte es el viento de los locos”

Μέσα σ' όλα είχαμε και ένα Πέρση λαθρεπιβάτη πολιτικό πρόσφυγα που μας είχε κερδίσει με την προσωπικότητά του και έπρεπε να τον βοηθήσουμε να βγεί λαθραία στη Αργεντινή και που έπρεπε κάποιος να τον βοηθήσει να περάσει απαρατήρητος.

Το Φαρόπλοιο της Recaladam στην Αργεντινή

Μόλις χάραξε η αυγούλα αφήναμε αριστερά μας το αγουροξυπνημένο Buenos Aires και μπήκαμε στο ποτάμι του Παρανά ( RIO DEL PARANA ). O ποταμός μπροστά μας φάνταζε σαν ένα καφέ – γαλάζιο φίδι μέσα στη πράσινη θάλασσα των πεδιάδων δεξιά και αριστερά.. Χιλιοτραγουδισμένος κι αυτός κι η πεδιάδα με όλα της τα πρόσωπα έγινε κομμάτι της καρδιάς πρώτα - πρώτα των ανθρώπων της πάμπας των γκαούτσος ,,, των ποιητών τους , και των τραγουδιστών τους αλλά και της δικής μας καρδιάς που τόσες φορές ταξιδέψαμε εδώ και αδελφωθήκαμε με τον τόπο και τους ανθρώπους. Στη διαδρομή προς το λιμάνι φόρτωσης μαζί με τους πιλότους του ποταμού ανέβηκαν και οι επιθεωρητές των αμπαριών που έπρεπε να τους έχουμε από κοντά να μη μας “κόψουν “τα αμπάρια και καθυστερήσουμε. Σε συνεννόηση μάλιστα με τον καπετάνιο κατέβηκα και εγώ στα αμπάρια με το πρόσχημα του διερμηνέα στα Σπανιόλικα. Βέβαια ο υποπλοίαρχος ήξερε φαρσί σπανιόλικα αλλά έκανε πως δεν ήξερε για να με βάλει και μένα στο παιχνίδι. Κατέβηκα στο πρώτο αμπάρι και άρχισα να τους ρωτώ για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αργεντίνα Ήταν η εποχή που είχε πρόσφατα αποκατασταθεί η δημοκρατία με την επιστροφή και εκλογή του προέδρου Ραούλ Αλφονσίν και ήταν όλοι ιδιαιτέρως χαρούμενοι. Έτσι δεν χρειάστηκε πολύ να αρχίσουμε το τραγούδι. Την αρχή βέβαια την έκανα εγώ με ένα υπέροχο τραγούδι “ζωγραφιά” του ποιητή Χ. Δάβαλος μουσ. Εδ. Φαλού “Τα χελιδόνια” las golondrinas και μ' αυτό τον τρόπο άρχισε ένας τραγουδιστικός διάλογος. Έλεγα εγώ τραγουδιστά Vuela, vuela, vuela, golondrina και έπαιρνα απάντηση από τους επιθεωρητές “vuelve del más allá.” -“Vuelve desde el fondo de la vida” “-sobre la luz, cruzando el mar” τραγουδιστά πάντα. Σε λίγο,.. από το κέφι,.. διακόπηκε η επιθεώρηση των αμπαριών, υπογράψαμε τα χαρτιά και καταλήξαμε στο καπνιστήριο με κρασιά μεζέδες και με την κιθάρα μου να την μοιραζόμαστε όλοι εκ περιτροπής μια ο ένας μια ο άλλος μια ό απέναντι,.. τραγουδώντας.

Η φόρτωση άρχισε με την άφιξη και συνέχισε όλη τη νύχτα με προοπτική να τελειώσει το πρωί. Οι επιθεωρητές των αμπαριών φύγανε σχεδόν μεθυσμένοι αφού ήπιανε πάνω από δέκα μπουκάλια κρασί αλλά σίγουρα τρισευτυχισμένοι με προοπτική να συνεχίσουν το γλέντι στο χωριό.....

Μας καλέσανε μάλιστα για να μας ανταποδώσουν το κέρασμα αλλά αρνηθήκαμε ευγενικά λόγω δουλειάς .

Το βράδυ η υγρασία του ποταμού τρυπούσε κόκαλα ... και θέλεις τα τραγούδια, θέλεις το ξενύχτι για το παράνομο κατευόδιο του λαθρεπιβάτη Πέρση φίλου μας ήταν φαίνεται η αιτία να αρπάξω ένα γερό κρύωμα και να φλογωθεί ο λαιμός μου .

O εγωισμός μου δεν μ' άφησε να ενημερώσω τον καπετάνιο έγκαιρα, παρά άρχισα να πίνω βραστικά και ασπιρίνες .

Έτσι όταν επιστρέψαμε πίσω στο αγκυροβόλιο αναμονής του Μπουένος Άιρες είχα σηκώσει πυρετό και δυσκολευόμουν να πάρω αναπνοή από το πρήξιμο των αμυγδαλών. Ο καπετάνιος κάλεσε βοήθεια και ο γιατρός των πρώτων βοηθειών έκρινε πως έπρεπε να πάω νοσοκομείο επειγόντως.

Η Ευαγγελική Εκκλησία San Juan, στο Μπουένος Άιρες

Βρέθηκα λοιπόν σε ένα νοσοκομείο στην Ενσενάδα (προάστιο του μπουένος Άιρες) γύρω στο μεσημέρι με τον έλληνα - αργεντίνο πράκτορα κ. Νίκο Αγγελίδη, όπου οι γιατροί με ορχήσανε με αντιβιοτικές ενέσεις για να συνέλθω. Πως μούρθε και εξομολογήθηκα στον πράκτορα με δυσκολία πως έχω έναν καλό φίλο από παλιά που μένει στην Ενσενάδα το Ροβέρτο Μορέϊρα μηχανικό στα ρυμουλκά και έχω να τον δω αρκετά χρόνια. Αλλά δεν συνέχισα την κουβέντα γιατί ήμουν αρκετά καταπονημένος ... και ανακουφισμένος καθώς ήμουν από την επίδραση της αντιβίωσης κοιμήθηκα και ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί.

Συνήλθα για τα καλά και ο γιατρός μου είπε ότι την επομένη θα πάω στο ξενοδοχείο όπου θα ακολουθήσω εκεί μια προληπτική θεραπευτική αγωγή.

Ενώ λοιπόν καθόμουν και σκεφτόμουν διάφορα , βλέπω με έκπληξη να μπαίνει στο θάλαμο ένας πανύψηλος άντρας με μια χαρτόκουτα γεμάτη φρούτα, μια πολύ όμορφη κοπέλα και ένα πολύ γλυκό χαριτωμένο κοριτσάκι.

Δεν πρόλαβα να συνέλθω από την έκπληξη και ο άνδρας με αγκάλιασε λέγοντάς μου “Μανόλο αδελφέ μου τι γίνεται πως είσαι” στη συνέχεια με αγκάλιασε η κοπέλα και αφού με φίλησε μου είπε “Μανόλο πως αισθάνεσαι είσαι καλά;” και το κοριτσάκι αφού κρεμάστηκε στο λαιμό μου μου λέει “Μανόλο ο μπαμπάς μου είπε πως ξέρεις ωραία παραμύθια και ωραία τραγούδια και θα μείνω μαζί σου να παίξουμε.!!”

Ήταν ο Ροβέρτο η γυναίκα του η Μπέτσυ και η κορούλα τους η Μαρία – Έλενα περίπου 5 χρόνων.

Μα εγώ μόνο τον Ροβέρτο γνώριζα και μάλιστα πριν παντρευτεί και τώρα ανακάλυψα γλυκά συγκινημένος πως έχω τώρα τρείς φίλους αντί για ένα. Λύθηκε και το μυστήριο αφού ο Ροβέρτο ήταν γνωστός με τον Πράκτορα του καραβιού Νίκο Αγγελίδη ό οποίος τον είχε ειδοποιήσει για μένα.

Η Μαρία – Έλενα βέβαια με κέρδισε από την πρώτη στιγμή.

Πρώτα-πρώτα της είπα ένα αυτοσχέδιο παραμύθι ναυτικό, με δελφίνια, σκυλόψαρα με κτένισμα και γυαλιά και άλλα σημεία και τέρατα.

Μετά παίξαμε στην αυλή και μετά τραγουδήσαμε και της έμαθα ένα παιδικό τραγουδάκι από την Βενεζουέλα την “Γιαγιάκα” (Abuelita!!! es que yo tequero tanto).

Στις 20 του Δεκέμβρη βγήκα από το Νοσοκομείο ενσωματώθηκα και πέρασα δυό μέρες ονειρικές με την οικογένεια του Ροβέρτο.

Και φυσικά πρωταγωνιστές σε κάθε τρέλα χωρίς να υστερούν και οι υπόλοιποι είμασταν εγώ και η μικρή Μαρία Έλενα.

Στις 22 του μήνα το βράδυ με πήγαν με το αυτοκίνητό τους στο ξενοδοχείο μου (continental) στο Κέντρο του Μπουένος Άιρες γιατί ήταν πιθανό να πέσει δίπλα το βαπόρι. Έτσι χωριστήκαμε με ζεστά λόγια φιλίας και ευχές αλλά και με δάκρυα στα μάτια

Η Πλατεία De Mayo  στο Μπουένος  Άϊρες της Αργεντινής

Την άλλη μέρα το πρωί αποφάσισα να κάνω ένα περίπατο στην πόλη να ζήσω λίγο την εορταστική ατμόσφαιρα και το ρυθμό της .

Έτσι κατεβαίνοντας την κοριέντες προς το κέντρο (9 de Mayo) από αριστερά βλέπω μια εκκλησία (Ευαγγελική εκκλησία του Β.Α.) με μια μεγάλη αφίσα απέξω που έγραφε “ΜUSICA PARA TODOS” (μουσική για όλους)

Μπήκα μέσα και βρήκα σε εξέλιξη μια μουσική εκδήλωση με μικτή χορωδία που τραγουδούσε τραγούδια χριστουγεννιάτικα και κάλαντα από όλη την Λατινική Αμερική.

Τη συγκεκριμένη στιγμή τραγουδούσαν το μεξικάνικο “las mananitas”.

Mια κυρία μου έφερε ένα έντυπο με τους στίχους των τραγουδιών αλλά της εξήγησα πως είμαι ξένος και δεν είναι απαραίτητο το έντυπο.

Τότε ευγενικά με ρώτησε πως βρέθηκα στο Μπουένος Άιρες και της εξήγησα σύντομα, ψιθυριστά.

Σε λίγο μόλις τέλειωσε το τραγούδι ακούω τον επικεφαλής της χορωδίας και ιερέα να ανακοινώνει στο κοινό κοιτάζοντας εμένα.

“ Σήμερα φίλοι μου είναι κοντά μας ο Μανόλο ένας αδελφός μας από τη μακρινή Ελλάδα”.

Έπεσε χειροκρότημα και με κάλεσε στη σκηνή δίπλα του.

Αφού ανταλλάξαμε ευχές και συστάσεις, με ρώτησε . “μήπως ξέρεις να μας τραγουδήσεις κανένα χριστουγεννιάτικο ύμνο της ανατολής; (hymno oriental όπως είπε).

Σκέφτηκα λίγο ζήτησα μια κιθάρα και διστακτικά άρχισα να ψάλλω όσο μπορούσα καλά και ελαφρώς προς το δυτικότροπο στυλ. «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει........» Η χορωδία ακούγοντας τα κομπανιαμέντα της κιθάρας που άρπιζα ενόσω συνόδευα τη φωνή μου, άρχισε να με συνοδεύει διακριτικά κάνοντας το μέτριο αποτέλεσμα της μονωδίας μου, όμορφο και με χαρακτήρα.

Τέλειωσα το τροπάριο μέσα σε ένα ζεστό χειροκρότημα.

Τους ευχαρίστησα συγκινημένος και γύρισα στη θέση μου στο ακροατήριο.

Το πρόγραμμα συνέχισε και κατέληξε στο γνωστό σ' όλο τον κόσμο χριστουγεννιάτικο τραγούδι “Άγια νύκτα” στα ισπανικά “Νοche Bouena”που το τραγούδησε η υψίφωνος, κορυφαία της χορωδίας (soprano - Prima Dona) μια κυρία γύρω στα 50 ευγενική γλυκύτατη και ευτραφέστατη.

Μόλις τέλειωσε , μέσα σε χειροκροτήματα ήρθε , με πήρε από το χέρι, με οδήγησε πάλι στη σκηνή και μου ζήτησε να κλείσει η γιορτή με το “Η Παρθένος σήμερον”

Τούτη τη φορά συμμετέχανε μαζί μου χορωδία και Πρίμα Δόνα πιο σίγουροι από την πρώτη φορά με εξαιρετικό μουσικό αποτέλεσμα.

Ένοιωσα τρυφερά αγκαλιασμένος από αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν να ξεχάσω για λίγο πως είμαι χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι μου. Μοιράστηκα τα τραγούδια τους.

Έκαναν δικό τους τον ύμνο μου τον τραγούδησαν μαζί μου και με έκαναν να νοιώσω αδελφός τους

Μη φανταστείτε πως τραγουδώ καλά.

Αν κάτι έγινε καλό ήταν η χρυσή στιγμή της νοσταλγίας μου, που λειτούργησε και έγινε η επικοινωνία και η επαφή μου με αυτούς τους ανθρώπους.

Η φωνή όλων μας έγινε ένα με την αλήθεια της καρδιάς μας Κι έτσι πήρε μπόι ο “άνθρωπος” που έχουμε μέσα μας, ... ψηλώσαμε.... και μεγάλωσε η αγκαλιά μας ..κι η αγάπη μας τόσο, ... που χώρεσε όλο τον κόσμο.

Έμεινα μαζί τους μετά το τέλος πάνω από δυο ώρες να με ρωτούν να με προσκαλούν να με αγκαλιάζουν

Την άλλη μέρα με ξεναγούς τον Σέργιο και την Ανδριάνα (καινούργιοι φίλοι, νεαρό ζευγάρι από την χορωδία) γυρίσαμε όλη την πόλη παρακολουθώντας όλες τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Παρίσι του Νότιου ημισφαιρίου το Μπουένος Άιρες.

Ένα ασυνήθιστο γραφικό έθιμο συντελείται το μεσημέρι της παραμονής, όπου,.. από όλα τα ψηλά κτίρια χιονίζει χαρτί που το πετάνε από τα ανοικτά παράθυρα οι ένοικοι... και κάνει .. το κέντρο της πόλης να δείχνει σαν.... χιονισμένο!!!. Βλέπετε τα Χριστούγεννα εδώ είναι καλοκαιρινή γιορτή και πρέπει να εφεύρουν το χιόνι!.

Η ιστορία βέβαια δεν τελειώνει εδώ αφού τελικά έμεινα στο Μπουένος Άιρες άλλες 17 πολύ ξεχωριστές μέρες περιμένοντας το πλοίο μου για να ξαναμπαρκάρω.

Μανώλης Φύσσας

Θεεεέ!! Μ’ ἀκοῦς…ςςς;

Γιατί κόβεις Μεσαριά;

Γιατί δέν εἶσαι Ἀκριβοδίκαιος; Γιατί δέν κρατᾶς σειρά προτεραιότητας;

Γιατί παίρνεις ἄγουρα πλασματάκια καί ἀφήνεις νά ταλαιπωροῦνται

ὑπερήλικες ἀνήμποροι,κατάκοιτοι καί νά σφαδάζουν στούς πόνους;

Γιατί παίρνεις παιδιά ἀπ’ τίς μανούλες τους και μικρές μανούλες από τά παιδιά τους πού τίς ἔχουν ἀνάγκη; Γιατί μᾶς παίρνεις τή χαμογελαστή κοπέλα μας, τό ἄκακο πλασματάκι μας, τήν Πεπίτσα μας, τήν πάπα μου, μόλις συμπλήρωσε τά πενήντα της χρόνια καί ἀφήνεις ὀρφανά δύο κορίτσια, τώρα πού τήν ἔχουν ἀνάγκη;

Μοῦ παίρνεις τό πρῶτο μου πνευματικό παιδί, πού τό βάφτισα, τό πάντρεψα καί βάφτισα καί τό πρῶτο της κορίτσι, πού εἶναι δεμένο μέ τόν μεγάλο ἔρωτα τῆς ζωῆς μας καί τήν Νονά θεία της Ἰουλία, πού θά τήν  ἀγκαλιάσει στόν παράδεισο πού θά εἶναι παρέα τώρα.

  Η Δέσποινα των Αγγέλων

Πρίν τέσσαρες μῆνες, πού κατάλαβε ὅτι ἔρχεται τό τέλος, μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε καί μοῦ εἶπε: «Νονέ μου, πού εἶσαι καί ὁ πνευματικός μου πατέρας, μετά τό Κοσμαδάκι μου πού εἶναι ὁ ἥρωάς μου, ἐσύ δέν θέλω νά ξαναφορέσεις μαύρα. Ἄν πεθάνω, πού δέν θά πεθάνω, θέλω νά φορᾶς Λευκά, κάτασπρα, γιά νά ξεχωρίζεις ὅπως σέ ξεχώριζα ἀπό μωρό σάν τόν Λευκό μου Ἄγγελο.» Ἐγώ αὐτήν τήν ἐπιθυμία θά τήν κρατήσω καί θά τήν ἐφαρμόσω καί δέ θά ξαναφορέσω ποτέ μου κατάμαυρα ρούχα. Ταρακούνησες τήν πίστη μου.

Εἶσαι πολύ ἄδικος. Σοῦ βάζω πλέον μεγάλα ἐρωτηματικά.

Ἐάν εἶσαι ὁ Πάνσοφος καί ὁ  Παντοδύναμος ὅπως λένε οἱ γραφές, γιατί δέν μπαίνεις μέσα στά ἀρρωστημένα, τρελλά μυαλά, νά τά νουθετήσεις γιά νά σταματήσουν οἱ πόλεμοι, οἱ σκοτωμοί καί οἱ σφαγές καί μικρῶν ἀθώων παιδιῶν;

Γιατί σπέρνεις θεομηνίες καί σαρώνεις στό πέρασμα μέ τίς καταστροφές τά πάντα; Καί ρωτῶ, τί θά πεῖ Θεομηνία; Τοῦ Θεοῦ(μήνη), μανία. Γιατί; Γιά νά δοκιμάσεις τήν πίστη τῆς ἀνθρωπότητας; Γιατί δέν θεραπεύεις τήν μάστιγα, τίς ἀνίατες ασθένειες; Μήπως δέν θέλεις ἤ δέν μπορείς; Γιατί ἀφήνεις νά γίνονται οἱ Ιεροί Πόλεμοι;

Γιατί ὅπως λένε ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὁ Θεός εἶναι μεγάλος.

Ἀναρρωτιέμαι γιατί νά ὑπάρχουν τόσες χιλιάδες θρησκείες, δόγματα καί αἱρέσεις; Μήπως γιά νά ὑπάρχουν χιλιάδες ἐνθρονισμένοι καί νά εὐλογοῦν τά γένια τους, καί οἱ

Θρησκόληπτοι καί οἱ ὀσφυοκάμπτες νά τούς γλύφουν καί νά τούς κάνουν τεμενάδες; Ἀφοῦ εἶσαι ὁ Παντοδύναμος,  γιατί δέν βάζεις τάξη καί ἀφήνεις νά ἀλληλοτρώγονται;

Ἐγώ τό λέω Διαίρει καί Βασίλευε.

Δέν εἶμαι ἄπιστος, τώρα πλέον πιστεύω μόνο σέ ὑπαρκτά πρόσωπα, τήν Παναγία καί τόν Χριστό, πού εἶναι 2017 ἐτῶν, καί φυσικά χωρίς τόν κρίνο. Ἐάν ἐσύ ἔδωσες τίς Δέκα Ἐντολές στόν Μωυσή καί εἶναι γνήσιες, ἔχω νά πῶ

ὅτι οἱ τέσσαρες πρῶτες ἐντολές εἶναι ἐγωιστικές καί φασιστικές.

Τό τρίπτυχο τῆς δικῆς μου πίστης εἶναι φιλότιμο, Ἀνθρωπιά καί τό Ἀγαπᾶτε Ἀλλήλους πού εἶπε ὁ Χριστός. Λέξεις αγάπης και Ανθρωπιάς πού οἲδα νά ὑλοποιούνται μέ πράξεις ἀπό πραγματικούς Λειτουργούς του Ἱπποκράτους, τήν Διευθύντρια τοῦ Aἱματολογικού κ. Ἰουλία Χαλιωρή , τήν προϊσταμένη κ. Σωτηρίου και όλο τό προσωπικό, πού σε κάθε ζήτηση αίματος είχαμε άμεση συμπαράσταση, μέ ἀποστολή αίματος στόν Άγιο Σάββα, ὃλα αὐτά τα χρόνια τῆς ταλαιπωρίας. Ευχαριστώ ἀπό καρδιάς και πάντοτε θα τις ευγνωμονώ ὃσο ζώ καί αναπνέω.

Ἐάν γιά τόν πόνο, τήν θλίψη, τά συναισθήματα καί τήν ἀγανάκτησή μου τολμήσουν νά μέ ἀφορίσουν Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισσαίοι, νά ξέρουν ὅτι καί ἐγώ θά τούς ἀφορίσω μέ τόν δικό μου τρόπο καί ἐάν ἔχουν καί πολλά ἄπλυτα, ἐγώ θά τούς τά ξεπλύνω.  

Ὅσοι μέ γνωρίζουν πιστεύω νά μέ καταλαβαίνουν.

Μέ μεγάλο πόνο καί βαθειά θλίψη στήν καρδιά καί τήν ψυχή!

Λευτέρης Πυκνής

Χίος 20-12-2017
Ώρα 00:15 Μεσάνυχτα