ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

 

ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ – <<ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ>>

Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Master Ορθόδοξης θεολογίας

 

Πριν λίγες ημέρες, στις 23 Μαΐου, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας εόρτασε τη μνήμη δύο Αγίων των ημερών μας. Έζησαν και έδρασαν ο ένας στην Ελλάδα και ο άλλος στη Ρωσία. Η Ορθοδοξία είναι η Καθολική Εκκλησία (δηλαδή αφενός κατέχει όλη την αλήθεια και αφετέρου επεκτείνεται ο σωτήριος λόγος της σε όλα τα έθνη στη γη – δεν έχει σχέση το <<Καθολική>> με το <<Ρωμαιοκαθολική>>, δηλαδή παπική) η οποία διαχρονικά, σε όλες τις εποχές και τους χρόνους, αναδεικνύει Αγίους, μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως, που θαυματουργούν και δηλώνουν την παρουσία του Θεού διαπρεσβειών τους στη ζωή των ανθρώπων.

          Ο πρώτος Άγιος είναι ο Γέροντας Ευμένιος (Σαριδάκης), Ιερομόναχος (Αρχιμανδρίτης).

          Ο Άγιος Ευμένιος γεννήθηκε το έτος 1931 σε ένα ορεινό χωριό του Νομού Ηρακλείου Κρήτης, την Εθιά. Προήλθε από πάπτωχη οικογένεια, αλλά γαλουχήθηκε με μεγάλη αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία. Ζούσε, σκεπτόταν και ανέπνεε για τον Χριστό. Σε ηλικία 16 ετών πήρε την -οικειοθελή- απόφαση να μεταβεί στην Μονή του Αγίου Νικήτα στη νότια Κρήτη, όπου έπειτα από λίγα χρόνια (και αφού δοκιμάστηκε) εκάρη μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος. Εκεί, πέραν των άλλων, περιποιείτο τους τυφλούς και ανήμπορους μοναχούς. Κατόπιν κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στο Στρατό (τότε οι μοναχοί υπηρετούσαν τη θητεία τους,  αφού προηγουμένως τους κούρευαν), στο Μηχανικό (σε διάφορες μονάδες) όπου κατά τη διάρκειά της του εμφανίστηκε η νόσος του Χάνσεν (λέπρα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων (Αγία Βαρβάρα - Αιγάλεω Αττικής),όμως έπειτα από λίγα χρόνια θεραπεύτηκε πλήρως. Ο Γέροντας Σωφρόνιος αν και τελείως θεραπευμένος πλέον και δίχως η νόσος να του έχει αφήσει κανένα σημάδι, παρέμεινε στο νοσοκομείο για να περιποιείται τους άλλους Χανσενικούς ασθενείς που ήταν αδύνατον να αυτοεξυπηρετηθούν λόγω της προχωρημένης νόσου στο σώμα τους. Σε ηλικία 44 ετών χειροτονήθηκε Ιερέας και ανέλαβε Εφημέριος στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων του Νοσοκομείου, πλησίον του οποίου -σε μικρό και ταπεινό κελάκι- διέμενε όλα τα χρόνια της εκεί παραμονής του (σχεδόν 40 χρόνια). Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του -μακαριστού ήδη- Ιερέως πατρός Στεφάνου Νταλιάνη (Εφημερίου του Ναού των Αγίων Αναργύρων στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Αγ. Βαρβάρα επί 50 έτη -από το 1970 έως το 2020) ο οποίος είχε πει: << Όταν ήλθε εδώ ο μοναχός Σωφρόνιος με βοηθούσε στο Ιερό Βήμα και την Εκκλησία που Ιεράτευα και αργότερα τον βοηθούσα εγώ όταν ήταν Εφημέριος του Ναού ως πατήρ Ευμένιος>>.

          Ό Άγιος Ευμένιος είναι η ΄΄τρίτη γενιά΄΄ Αγίου που σχετίζεται με τη νόσο του Χάνσεν (λέπρα) και τη Χίο. Πρώτος Άγιος (και αρχικός πνευματικός πατέρας) είναι ο ΄΄δικός μας΄΄Άγιος Άνθιμος της Χίου, Εφημέριος του Λωβοκομείου Χίου, ιδρυτής, κτήτορας και Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Βοηθείας Χίου. Εκείνος γαλούχησε τον Άγιο Νικηφόρο τον θαυματουργό (που έζησε κοντά του 43 ολόκληρα χρόνια, στο Λωβοκομείο της Χίου), τον έκηρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο (το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος Τζανακάκης, με καταγωγή το Συρικάρι Κισάμου Χανίων Κρήτης) και με γραπτή παραίνεση του προς τον Άγιο Ευμένιο του ζήτησε να τον προσέξει πολύ, όταν το 1957 έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και ο Άγιος Νικηφόρος μεταφέρθηκε στο Λοιμωδών -στην Αγία Βαρβάρα- όπου τον παρέλαβε ο Άγιος Ευμένιος, τον περιποιείτο και έζησε κοντά του αναρίθμητα θαύματα, πριν και μετά την κοίμηση του Αγίου Νικηφόρου (+ 4 Ιανουαρίου 1964). Δεύτερος είναι ο Άγιος Νικηφόρος και τρίτος ο Άγιος Ευμένιος.<<Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού>>.

          Ό Άγιος Ευμένιος έζησε πολύ δύσκολη ζωή, όμως ποτέ δεν έβγαλε άσχημο λόγο από το στόμα του, απεναντίας θεωρούσε τις κακουχίες και τις ασθένειες ευλογία Θεού και μέσο σωτηρίας της ψυχής. Αφού διήλθε δύσκολα τα τελευταία 3-4 έτη της ζωής του, λόγω πολλών ασθενειών, εκοιμήθη εν Κυρίω την 23^ηΜαΐου 1999 στο θεραπευτήριο <<Ευαγγελισμός>> Αθηνών, που διέμενε τα τελευταία 2,5 χρόνια. Έχει επιτελέσει πολλά θαυμαστά σημεία, δηλώνοντας την παρουσία του στη ζωή των χριστιανών που τον επικαλούνται. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον ανακήρυξε επίσημα Άγιοτο έτος 2022.

          Ο δεύτερος Άγιος είναι ο νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ.

          Ό Άγιος Ευγένιος γεννήθηκε το έτος 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα της Ρωσίας. Βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος και συμμετείχε στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Σε ηλικία 12 ετών εξομολογήθηκε για πρώτη φορά και εκείνη την ημέρα ο Ιερέας στον Ναό παρατήρησε ότι δεν φορούσε Σταυρό στο λαιμό, έτσι του δώρισε έναν Σταυρό τον οποίο από εκείνη την ημέρα δεν έβγαλε ποτέ από το στήθος του. Το 1995, αφού τελείωσε τη φοίτηση στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, παρουσιάστηκε στο Στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του, ενώ έπειτα από λίγους μήνες τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας- Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία του Αγίου Ευγενίου διήρκησε 100 ημέρες. Οι αντάρτες Τσετσένοι, όταν έκαναν 4 Ρώσοι στρατιώτες έλεγχο σε διερχόμενο ασθενοφόρο -το οποίο είχαν καμουφλάρει δέκα Τσετσένοι εξτρεμιστές- τον συνέλαβαν μαζί με τους άλλους τρεις συστρατιώτες του. Επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να του κάμψουν το φρόνημα, ώστε να καταφέρουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων και στρατιωτών. Ό Άγιος Ευγένιος αρνήθηκε τις προτάσεις τους και παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια που του έκαναν, δεν δέχθηκε να βγάλει τον Σταυρό από το λαιμό του. Στις 23 Μαΐου 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, οι Τσετσένοι πήραν και τους τέσσερις αιχμάλωτους στρατιώτες για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρείς. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Άγιο να βγάλει τον Σταυρό λέγοντας του <<εάν βγάλεις τον Σταυρό ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις>>. Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε ακολούθησε το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας τελείως το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Κι έτσι τον έθαψαν με το Σταυρό αλλά χωρίς κεφάλι. Το Άγιο Λειψανό του έλαβε η μητέρα του Αγίου έπειτα από εννέα μήνες, αφού πούλησε το σπίτι της και ότι άλλο είχε, προκειμένου να τα δώσει στους δημίους του για να το πάρει. Οι ίδιοι είχαν βιντεοσκοπήσει και το μαρτύριο του νεομάρτυρα της πίστεως μας. Η μητέρα το κήδευσε με κάθε τιμή στο κοιμητήριο του χωριού της. Μετά από λίγες ημέρες ο πατέρας του Μάρτυρα πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

          Ο Άγιος Ευγένιος μαρτύρησε ξεκάθαρα για την πίστη του στο Χριστό και την Ορθοδοξία, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Θα μπορούσε να ζήσει, εάν είχε αρνηθεί την πίστη του. <<Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ότι ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Αλλ΄ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς>> (Ρωμαίους Η΄, 35-36).

          Άγιοι του Θεού Ευμένιε και Ευγένιε, θαυματουργοί, πρεσβεύσατε υπέρ ημών των αμαρτωλών. Αμήν. Να επικαλείσθε τους Αγίους μας, αδελφοί μου !-