ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ 

Στον Γιόσωνα, όντως υπάρχουν αρχαία χτισίματα μέσα στη θάλασσα.

Τα έχω δει.

Όπως χάριν του πατέρα μου, έχω δει την πληθώρα των μικρών θαυμάτων που το όλον τους αποκαλούμε Γιόσωνα,

Από μικρός κολυμπούσα εκεί κυνηγώντας χταπόδια κι άμα δεν είχε, πεταλίδες, αχινιούς και μαλιοκάβουρους στους αγριεμένους έπο τον καιρό και την επίμονη θέληση της θάλασσας, ηφαιστιογενείς βράχους.

Εκεί ο πατέρας μου,  μου έδειξε που βγαίνει γλυκό, πόσιμο νερό μισό μέτρο από το κύμα.

Εκεί, ο πατέρας μου,  μου έδειξε τον "Λέοντα".

Μια τεράστια πέτρα, ίδια η κεφαλή του λιονταριού με το στόμα ανοιχτό σαν να βρυχιέται.. σαν να καλεί αυτούς που φύγανε να γυρίσουν.

Εκεί στέκει και φυλάγει τον τόπο των Μαυρήδων. Του προπάππου μου, του παππού και του πατέρα μου. Τη ρίζα μου και τη ρίζα των παιδιών μου.

Εκεί πριν κατέβεις στη θάλασσα μου 'δειξε ο πατέρας μου ένα πευκάκι, ίσαμε ένα μέτρο, που ζει με τα κλαδιά του στον αλατισμένο από τη θάλασσα αγέρα και τη ρίζα του μέσα σε έναν ογκόλιθο πάνω από διακόσια χρόνια.

Το θυμάμαι εκεί, ριζωμένο την πέτρα από μικρό παιδί. Όπως το θυμόταν κι ο πατέρας του.

Ζει και αναρωτιέται κι αυτό. Που πήγαμε; Γιατί δεν γυρίσαμε;

Γιατί λησμονήσαμε την πέτρα αυτή που βαστά ακόμα μέσα της ζωντανή τη ρίζα μας;

Οι ευχαριστίες μου άπειρες και από καρδιάς καπετάν Μιχάλη, συντοπίτη, συνοδοιπόρε, αδελφέ!

Ευχαριστώ για το σκίρτησα την ψυχής που μου χάρισες.

Ευχαριστώ για τη ρίζα τη Χιώτικη που τόσα χρόνια ακούραστα ποτίζεις.

Ευχαριστώ που δεν αφήνεις τη μνήμη να χάνεται μέσα στο πούσι των ζοφερών τούτων καιρών

Μάρκος Σπ. Μαυρής

*                              *                                *                          

Υγ :

Αδερφέ μου Μάρκο

Θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά. Με επήρανε και εφύγαμε από τη Χίο, σαν ήμουνα μικρό παιδί ή μάλλον μας υποχρέωσαν να φύγουμε οι άσχημες καταστάσεις της μετεμφυλιακής  Ελλάδας. Ήτανε το 1949 από τότε το σώμα μου ζει μακριά από την Άγια Μάνα Γη ή περιφέρονταν στα πέλαγα του κόσμου. Η Ψυχή μου όμως και η σκέψη μου δεν έφυγαν ποτέ μα ποτέ από εκεί. Και θα μείνουν ριζωμένες για πάντα εκεί  εις τους αιώνες των αιώνων !

Μιχάλης Γεωργ. Καριάμης