ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους συνέβαλαν για την πραγματοποίηση της παρουσίας του βιβλίου μου  Τον Φ.Ο.Κ που είχε την ιδέα και που τόσα προσφέρει στον τόπο μας, μια και σε 

θέματα πολιτισμού η πολιτεία είναι ανύπαρκτη. 

Ειρ. Βλήτα Κοντού  - Δεσπ. Γέμελου με κορίτσια των Καρδαμύλων

Την αγαπητή φίλη Δέσποινα Γέμελου που μ χαρά, ομολογώ ανέλαβε την φιλολογική παρουσίαση του έργου. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω γιαυτήν ,  της το έργο της  ως διδασκάλου, αλλά και η προσφορά της στην βιβλιοθήκη Κοραή είναι γνωστά σε όλους. Πολυγραφότατη πάντα. Επίσης  τους συναδέλφους και φίλους καπετάν Μιχάλη Καριάμη, πολυγραφότατο και λάτρη της Χίου, που με τίμησε με την παρουσία του. Τον αγαπητό φίλο Μανώλη Φύσσα, εξαίρετο ποιητή και λογοπλάστη και ας μην θέλει να το παραδεχτεί. Τα έργα τους όμως το μαρτυρούν. Τέλος όλους εσάς που με την παρουσία σας με τιμήσατε σήμερα.

Μιχ. Καριάμης - Χρ. Μιχαλιός - Μαν. Φύσσας

Για τα ‘’ Καρτίνια ‘’, δεν θα μιλήσω ενώ γιατί τα ανέλυσαν ήδη οι προλαλίσαντες φίλοι. Θέλω να πω όμως τούτο. Η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση του δημιουργού. Είναι βιώματα δικά του. Καμιά φορά όμως επιβάλλεται να βγει προς τα έξω για να γίνουν καλοί κοινωνοί του εσωτερικού τους κόσμου. Πολλοί φίλοι με παρότρυναν να τυπώσω αυτή τη συλλογή. Μετά από αρκετή σκέψη ομολογώ, αποφάσισα να τυπώσω αυτό το βιβλίο. Πήρα την απόφαση αυτή γιατί θέλησα να δείξω και την άλλη όψη της ναυτικής ζωής.  Η σχέση του ναυτικού με τη θάλασσα είναι παράξενη, είναι μια σχέση αγάπης και μίσους ταυτόχρονα. Όσο ταξιδεύει αγανακτεί, μα σαν βγει στη στεριά αναπολεί με μια γλυκιά ανάμνηση όλες τις περιπέτειες  και τους κινδύνους που έζησε. Πέρα λοιπόν από την Καββαδίκή και κάπως  ωραιοποιημένη άποψη που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Είναι η πλευρά της οδύνης της στέρησης, της κακουχίας, της μοναξιάς, του κινδύνου και της πίκρας που νοιώθουν μακριά από τα σπίτια και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αλλά και μακριά από τη ζωή και τα γεγονότα της. Αυτή τη ζωή θέλησα να δείξω, την αληθινή, γιατί όλοι νομίζουν τον ναυτικό ανέμελο, κεφάτο, χορτάτο απ’  τη ζωή.

Άλλοι πάλι τον θεωρούν ρέμπελο, αλήτη, κακοποιό στοιχείο απόκληρο που βρήκε καταφύγιο στα καράβια. Ο ναυτικός όμως κι εσείς το ξέρεται πολύ καλά, δεν είναι παρά ένας σκληρά εργαζόμενος για να ζήσει την οικογένεια του και πιστέψτε με  πολύ πιο αθώος, άκακος και αγαθός από πολλούς στεριανούς.  Δεν προσδοκώ να δρέψω δάφνες ποιητή, απλώς με την έκδοση αυτή παραθέτω αυτό που όχι μόνον εγώ, ζήσαμε σαν ναυτικοί . Τίποτα παραπάνω δεν είναι, παρά μια απλή κατάθεση ψυχής.

Φίλες και φίλοι μου, σας καταθέτω την κριτική της γνωστής συμπατριώτισσας μας συγγραφέως κ. Αγγελικής Συρρή Στεφανίδου σαν χαιρετισμό, για τα «Καρτίνια» μου μια και δεν μπόρεσε να είναι κοντά μας.

«Συντροφιά ανακουφιστική αλλά και συνταξιδιώτισσα δημιουργική του εργάτη της θάλασσας η ποίηση. Ωραία και  σαγηνευτική παρέα στον μοναχικό ναυτιλλόμενο ο στίχος , οι λέξεις και η μελωδία των συλλαβών. Κι εμείς που καρφωμένοι στο αμετάβλητο τοπίο της στεριάς, ασφυκτιούμε κοντανασαίνοντας κάθε ίδια μέρα, μεταλαμβάνομε τώρα το νέκταρ της αμπέλου της γόνιμης του πνεύματος, του πολυταξιδεμένου ποιητή που της οικουμένης τη βοή και των ωκεανών την αλμύρα μας δωρίζει »

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Το όνομα σου έγραψα στην άμμο

Ένα ηλιόλουστο πρωινό

Στης Αλεξάντρειας μια παραλία.

Μα ένα κύμα τόσβησε κι εχάθη  

Όπως η οπτασία σου

Που με συντρόφευε.

Κι άφησε πόνο πίσω της

Πιο μεγάλο κιαπ’  αυτόν

Του αποχαιρετισμού.

Ο άνεμος ψιθύρισε

Την προσευχή του.

Την ώρα που περαστικό καράβι

Σφύριξε τρεις φορές.

Τα δάχτυλα μου ψηλάφισαν στην άμμο

Ένα στερνό

Καλή σου ώρα ανάσα μου.

Σας ευχαριστώ

Χρίστος Μιχαλιός