Νέες
ποιητικές Εκδόσεις του εκδοτικού οίκου <<Άλφα Πι>
Στέλλας Πετρίδου: <<ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙ΄ΑΓΑΠΗ>>
Δημήτρη
Ν. Κολόβη<<ΛΗΘΗ & ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ>>
Του
Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου - Αντιδημάρχου (Παιδείας) Χίου-Μέλους Ένωσης Ελλήνων
Λογοτεχνών
Δεν έχουν περάσει αρκετές ημέρες αφότου ήλθε στο
γραφείο μου, ο αγαπητός μου φίλος, εκδότης Γιάννης
Παληός, υπεύθυνος των καλλιτεχνικών εκδόσεων <<Άλφα Πί>>.
Η παρουσία του Γιάννη με χαροποιεί πάντοτε γιατί, είτε
θα έχει κάποια νέα έκδοσή του να μου δείξει είτε θα ανταλλάξουμε κάποιες
σκέψεις και προβληματισμούς που είναι ωφέλιμοι. Καμαρώνω και τα όμορφα άρθρα
του στον τοπικό Τύπο και ομολογώ πως με εκφράζουν. Θα μπορούσα -εάν μου
επιτρεπόταν- να του αποδώσω τον χαρακτηρισμό του <<Ορθόδοξου Κομμουνιστή>>,
του αγωνιστή που έχει μάθει να παλεύει, όχι όμως με τον ξύλινο λόγο αλλά με τον
λόγο της καρδιάς, υπό το πρίσμα της πραγματικής αγάπης και δικαιοσύνης, της
δημοκρατίας που δεν υπαγορεύει κάποιο συστημικό δίκαιο ή κάποιο πολιτικό κόμμα,
το δίκαιο της ανθρωπιάς και της ψυχής, που αποζητά την αλήθεια.
Γι΄ αυτό και πάντοτε επαινώ την όμορφη δουλειά του,
διότι εκτός από κομψή και αξιόλογη που είναι, γνωρίζω εκ του σύνεγγυς ότι την
κάνει χύνοντας ιδρώτα και δάκρυα, <<αίμα>> σε τούτη τη δύσκολη
εποχή, που ο πνευματικός λόγος φαντάζει για κάποιους παροχυμένος, αλλά εμείς σε
πείσμα εκείνων εξακολουθούμε να εμπνεόμαστε από αυτόν και να τον υπηρετούμε.
Ο Γιάννης, κάθε φορά που τυπώνει ένα βιβλίο, εκτός από
το μυαλό και την πένα που βάζει ο ποιητής ή ο συγγραφέας του, βάζει κι αυτός
ένα μέρος της καρδιάς του. Σε τούτο οφείλεται ότι είναι τόσο
<<ζωντανές>> οι εκδόσεις του, έχουν μέσα τους το χτυποκάρδι -ενίοτε
δε και το ξενύχτι- του Γιάννη.
Στα χέρια μου, λοιπόν, κρατώ δυο βιβλία των εκδόσεων
<<Άλφα Πί>> με ποιήματα. Το πρώτο, της Στέλλας Πετρίδου έχει τίτλο <<Μίλα
μου γι΄αγάπη>>. Το δεύτερο, του Δημήτρη
Κολόβη έχει τίτλο <<Λήθη &
Νοσταλγία>>.
Η αλήθεια είναι ότι, την ποίηση για να την καταλάβεις
πρέπει να έχεις μέσα σου έστω ψήγμα καλλιτεχνικής φλέβας. Μπορεί να μην ξέρεις
να γράφεις ή να μιλάς όμορφα, να μην έχεις σπουδάσει σε πανεπιστήμια και
σχολές. Εάν, όμως, η ψυχή σου έχει τη θεία δυνατότητα να αντιληφθεί ακόμη κι
ένα ενδόμυχο κύτταρο ευαισθησίας, το λεγόμενο <<κλικ>>, τότε είσαι
σε θέση να κατανοήσεις τα μεγαλύτερα έπη, τα πιο πλούσια σε πνεύμα και σκέψη,
σε καρδιά και ψυχή, έργα ποιητών και συγγραφέων. Έτσι, δεν κατανοούν πολλοί τα
έργα των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πνεύματος. Αλλά ας μην λυπούμαστε!
Ευτυχώς, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που παράγουν
πολιτισμό, παράγουν ποίηση και συγγραφικά έργα, ακονίζουν τη σκέψη και το
μυαλό, καλλιεργούν το πνεύμα, προάγουν τον άνθρωπο, ομορφαίνουν τη ζωή.
Οι δυο ποιητικές συλλογές που κρατώ, της Στέλλας Πετρίδου και του Δημήτρη Κολόβη, έρχονται να αποδείξουν
αυτό ακριβώς του λόγου το αληθές. Ότι υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους χαίρεσαι
να ακούς και να διαβάζεις.
Η Στέλλα
Πετρίδου, όπως πληροφορούμαστε από το βιογραφικό της σημείωμα, στην έκδοσή
της, <<Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λέσβο. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική,
Ψυχολογία και σήμερα υπηρετεί στο Λιμενικό Σώμα ως Υπαξιωματικός. Είναι σύζυγος
του Διοικητή της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού Οινουσσών, κ. Ι. Μάργαρη και έχει
τρία παιδιά. Συμμετέχει στα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα των Οινουσσών και
αρθρογραφεί στην τοπική εφημερίδα. Το <<Μίλα μου γι΄αγάπη>> είναι η
πρώτη ποιητική της συλλογή. Μελοποιημένη ποίησή της έχει παρουσιάσει σε
μουσικοθεατρικές παραστάσεις που επιμελήθηκε η ίδια, όπως και στο dvd με τίτλο <<Αιγνούσα Όμορφο Νησί>> που
κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2015>>.
Νομίζω ότι, η ίδια η ποιήτρια δίδει, στην κατακλείδα
του βιβλίου της, τον ευστοχότερο και ευγλωτότερο ορισμό του τι είναι ποίηση:
<<Ποίηση είναι το μεγαλείο της ψυχής,
αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του μικρό ή μεγάλο,
Δεν είναι επάγγελμα, μα τέχνη.
Δεν μετριέται με χρήμα.
Δεν μετριέται με δόξα.
Είναι η γύμνωση της ύπαρξής μας στην αλήθεια.
Είναι η στάμπα του ίδιου μας του εαυτού,
το χέρι που επιδέξια ζωγραφίζει το είναι μας>>.
Ας
απολαύσουμε, την ποιήτρια Στέλλα
Πετρίδου, που επάξια μπορεί να χαρακτηριστεί ποιήτρια της ακάματης και
παντοτινής αγάπης, όπως αυτή αναβλύζει μέσα από όλο της το έργο -ένα έργο που
εξυμνεί την αγάπη- σε ένα από τα ποιήματά της:
<<ΧΑΡΤΙΝΗ
ΚΑΡΔΙΑ
Όμορφα λόγια να φορώ
δεν
έχω να σου τάξω,
ούτε και όμορφες μπογιές
με μυστικές μου συνταγές,
τον κόσμο σου ν΄ αλλάξω.
Φτερά δεν έχω να πετώ
τα σύννεφα να φτάσω,
με μιαν απόχη σα βαστώ,
όλα τ΄ αστέρια να τρυγώ,
για σένα να φυλάξω.
Μόνο μια χάρτινη καρδιά
κρατώ σα γονατίζω,
να σε προσέχει στα κρυφά,
στα βράδια σου τα σκοτεινά,
για σένα τη χαρίζω.>>
Ο Δημήτρης
Κολόβης αναφέρει: <<Από μικρός μου άρεσε το διάβασμα. Λίγο πριν την
εφηβεία και στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα άρχισα να μουτζουρώνω τετράδια με
λέξεις και να προσπαθώ να βγάλω κάθε μου σκέψη… και τότε γνώρισα την ποίηση.
Άρχισα να διαβάζω και να γράφω…δεν ξέρω αν τα κατάφερα να γράψω ποτέ σωστά…αλλά
γράφω…γράφω για να ισορροπώ μέσα μου…>>.
Ορθά και πραγματικά είναι τούτα που είπε
πιο πάνω ο ποιητής. Είναι γνωστό ότι, οι πνευματικοί άνθρωποι γράφουν διαρκώς.
Φωτίζουν αλλά και φωτίζονται ! Και κυρίως ισορροπούν !!! Ναι, ισορροπούν. Γιατί
σε τούτη την απατηλή ζωή, η έκφραση των συναισθημάτων είναι αυτή που σε βοηθά,
συν τοις άλλοις, να παραμείνεις ζωντανός, να παραμείνεις όρθιος, να έχεις
πίστη, ελπίδα, ιδανικά.
Ας απολαύσουμε, λοιπόν, τον ποιητή Δημήτρη Κολόβη, που επάξια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο αψεγάδιαστος ποιητής της
ανθρωπιάς -αφού μέσα από τα ποιήματά του
στηλιτεύεται η ανομία, η αδικία, το ψεύδος και η απανθρωπιά- σε ένα
χαρακτηριστικό του ποίημα :
<<ΚΛΟΠΗ
ΧΑΡΑΣ
Μας κλέβουν τις ημέρες χαράς
και μας τρέφουν με ψωμί δακρύων
οι Ερινύες της σιωπής τ΄ ομολόγησαν:
αναζωογονούν την ύπαρξή τους
με ψέμα…
ονειδίζουν την ζωή μας
με λόγια δήθεν σωτηρίας…
έως πότε άρχοντες του ψεύδους;
θα ξυπνήσει το θεριό…
τώρα βρυχάται…
κάθε σας ενέργεια…
περιπλέκει δόλο…
μέρες εορτών…
ρίξτε βλέμμα στους πονεμένους
που είναι δημιουργία σας…
Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
