Ο τάφος του ναυάρχου που έφερε «Τον Χαλασμό»

Τάφος Καρά Αλή.jpg

Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε το θανατικό του ο αρχιναύαρχος του Οθωμανικού ναυτικού Καπουδάν πασάς Καρά Αλής, αυτές τις ημέρες που οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουν τα Θεία Πάθη του Χριστού, επέλεξε η Υψηλή Πύλη του Μαχμούτ Β΄ να καταστείλει με ένα ολοκαύτωμα την παντελώς ανοργάνωτη και  χωρίς  στρατηγικό στόχο επιχείρηση κατάληψης της Χίου από επαναστάτες που προέρχονταν κυρίως από την Σάμο.

Από την κεντρική πύλη του Κάστρου της Χίου, την PortaMaggiore, και αφού διανύσουμε την εσωτερική στοά και ένα διάδρομο σε σχήμα «Γ», περπατώντας πάνω σε μπαβέδες, βρισκόμαστε μπροστά στην Πλατεία του Κάστρου ή Φρουρίου όπου εκεί παλιά βρισκότανε ένα ξενοδοχείο το Απόλλων και υπήρχε μία Κρήνη για παροχή πόσιμου νερού η οποία έπεσε θύμα όπως και άλλα σημεία του κάστρου μίας λανθασμένης νοοτροπίας προστασίας και διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς από την πολιτική κυρίως εξουσία.

Φτάνοντας στην πλατεία αφού διερευνήσουμε τα πολύ ωραία καφέ και σχεδόν αποφασίσουμε που θα καθίσουμε να γευτούμε τις γεύσεις που μας παρέχουν στα αριστερά μας εντός μικρού περιφραγμένου χώρου, βρίσκεται το οθωμανικό νεκροταφείο. Πρόκειται για μία μικρής έκτασης κοιμητήριο (99,36 τ.μ.), στο οποίο ενταφιάζονταν εξέχοντες Οθωμανοί αξιωματούχοι, από το 1822 έως και το 1890.  Κάθε στήλη απολήγει σε κάλυμμα κεφαλής, που δηλώνει το βαθμό που είχε ο νεκρός,όταν ήταν εν ζωή, τους φίλους, τους απογόνουςτου κ.ά.

Το ταφικό μνημείο που ξεχωρίζει είναι αυτό του Καρά Αλή,του αρχίναυαρχουτου οθωμανικού στόλου, ο οποίος βρήκε τον θάνατο, ότανπυρπολήθηκε η ναυαρχίδα του από τον Κ. Κανάρη, τον Ιούνιο του 1822, την ονομαζόμενη «Μπουρλότα Σαϊμάζ»,  σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το πλοίο που περιφρονεί ταπυρπολικά. Ο περίτεχνος τάφος του Καρά Αλή, έχει έντοναχαρακτηριστικά του οθωμανικού μπαρόκ, ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους τουκοιμητηρίου. Έχει τη μορφή μαρμάρινης σαρκοφάγου, η οποία έχει δύοεπιτύμβιες στήλες στα άκρα της, που κοσμούνται με περίτεχνα φυτικά θέματα,επηρεασμένα από την τέχνη του τουρκικού μπαρόκ και την ελληνική λαϊκή γλυπτική.

Τα υπόλοιπα επιτύμβια ανάγλυφα του κοιμητηρίου είναι απλούστερα, λαϊκού κατά κύριο λόγο χαρακτήρα, με πλούσιο όμως θεματολόγιο και αξιόλογη τεχνική. Ανήκουν στο ύστερο οθωμανικό μπαρόκ και συγγενεύουν τεχνοτροπικά με λαϊκά έργα διακοσμητικής, που συναντάμε στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Το συγκεκριμένο κοιμητήριο έχει κηρυχθεί διατηρητέο, τα μνημεία του έχουν αναστηλωθεί.

Ο τάφος του καταστολέα της τρισάθλιας προσπάθειας των Ελλήνων εμπνευστών της επαναστατικής δραστηριότητας στο νησί, μία καταστολή ομολογουμένως πολύ εύκολης, που οδήγησε σε μία τριμηνιαία θηριωδία, από ένα διατεταγμένο πλήθος πλιατσικολόγων, που οδήγησε σε χιλιάδες σφαγμένους και χιλιάδες που οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα έχει πιστεύω ένα ακόμη  ενδιαφέρον στοιχείο.

Στη μία στήλη της σαρκοφάγου αναγράφεται ένα εγκωμιαστικό επίγραμμα του ποιητή Φουρουγή, το οποίοέχει μεταφράσει ο Χρ. Μαυρόπουλος[i].Το παραθέτω αυτολεξεί

«ΕΚΕΊΝΟΣ (Ο ΘΕΟΣ) ΑΙΩΝΙΟΣ, ο κατά θάλασσαν αρχηγός, το αγλάϊσμα του ιερού στόλου, ο την Αίγλην της Βεζυρείαςεπαυξάνων, απαράμιλλος, πολύτιμος μαργαρίτης, κρατερός μαχητής της κλεινής βασιλείας, ήρωςπετών, ου το κλέος απαράμιλλον εν τη ναυτική επιστήμη, λέων εν τω πεδίω της ανδρείας, διακεκριμένος Βυζύρης,

Αλή Πασάς υιός Νασούχ αγνός την καρδίαν, καταναλώσας την πολύτιμονζωήν του υπέρ της θρησκείας και του κράτους, δια του αξιώματος έκλεισε τα μέγιστας την επικράτειαν, Ενώ δε το πλοίο του ήτο ηγκυροβολημένο προ της Χίου ο ακάθαρτος Ρωμιός επυρπόλησε αυτό δι’ απάτης και πριν ή πραγματοποιήση προσηκόντως και τελείως εν τω κόσμω τον πόθο του,ο οινοχόος της ειμαρμένης έτεινε εις χείρας του το άπελπι ποτήριον˙

Ο Φουρουγή έγραψε την χρονολογίαν αυτού και δη καθ’ ην εποχήν ο Αλή πασάς παραδούς το πνεύμα εγένετο μάρτυς μετά του πλοίου του. Έτος 1237, Νέα Σελήνη»: πρβλ. Μαυρόπουλος 1914: 127-129.

Πλατεία Κάστρου Χίου Λιαδής.jpg

 

Σε αυτή λοιπόν την πλατεία του Κάστρου που δεν έπεσε,  όπως άλλωστε είχε προβλέψει για την επερχόμενη αλλά σίγουρα απρόβλεπτη για το μέγεθος της  καταστροφής που θα ακολουθούσε, ο Χιώτης, μέλος της φιλικής εταιρείας και έμπιστος του Δημήτριου Υψηλάντη,Ιωάννης Ράλλης[ii], η ηρεμία και η συνέχεια της ζωής της Χίου, που αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, συνυπάρχει με την σαρκοφάγο που όπως αναφέρει ο ποιητής, κείτεται έναςπιστός μαχητής της θρησκείας και του Σουλτάνου, αγνός στην καρδιά που η μοίρα του, η ειμαρμένη, τον όρισε να γίνει ένας μάρτυρας εξαιτίας του ακάθαρτου Ρωμιού, τον πολεμικό του αντίπαλο, τον ναύαρχο Κανάρη δηλαδή.

Εδώ λοιπόν είναι το ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του μνημείου, το ότι προστατεύεται και διατηρείτε ένα ιστορικό ντοκουμέντο, η μνήμη για ένα γεγονός που συντελέστηκε στην Χίο και διέκοψε με ένα βαρύ μαχαίρι την ακμάζουσα ιστορική πορεία, ένα τεκμήριο μιας εποχής συνυπάρχει με μία νέα Χίο, με ένα θρίαμβο της ζωής, ένα ξαναγεννημένο νησί, κατόρθωμα που οφείλεται  στους διασωθέντες Χιώτες, στους Χιώτες της διασποράς και πολλούς άλλους συντελεστές που συμμετείχαν κατά την διάρκεια των διακοσίων χρόνων από την εποχή του χαλασμού.

Στις 18 Απριλίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα για Μνημεία και Ιστότοπους και η  ICOMOS[iii]επέλεξε για τον εορτασμό της ημέρας, ένα προκλητικό όπως αναφέρει θέμα «Κοινόχρηστοι πολιτισμοί, Κοινή κληρονομιά, Κοινή ευθύνη». Από την ανακοίνωση της διαβάζουμε ότι  η ιδέα του « κοινόχρηστου » υπό ιστορική έννοια, επιθυμεί να δηλώσει ότι οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες έχουν κοινά, κοινές πολιτιστικές πρακτικές , τρόπους συμπεριφοράς και απόψεις.

Κάστρο Χίου από ψηλά1.jpg

Η διατήρηση αυτού του Οθωμανικού νεκροταφείου σε πολύ καλή κατάσταση, από τα ελάχιστα σε τέτοια μορφή στον ελλαδικό χώρο, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που το χαρακτηρίζει ως μνημείο[iv], την ιστορικότητα, τον συμβολισμό, την τεχνοτροπία του δημιουργού, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της ιστορική και εθνικής ταυτότητας των δύο λαών, των δύο για αιώνες γειτόνων.

Δίπλα σε μία ακμάζουσα επιχειρηματική δραστηριότητα, υπάρχει ο τάφος ενός ναυάρχου, που έφερε τον χαλασμό, την καταστροφή, υπάρχει ένα ιστορικό σημείο που η μνήμη στους χιλιάδες Χιώτες αδικοχαμένους, αφανείς ήρωεςτης ελληνικής επανάστασης, μας καθιστούν υπεύθυνους στην διατήρηση του ως μνημείο.

 Δεν ξέρω αν  ήτανε γραφτό, ή το πεπρωμένο του καθενός ξεχωριστά εκείνης της εποχής, που καθόρισαν την ιστορικότητα της περιοχής, αυτό που σίγουρα φαίνεται η ζωή να μας δείχνει,είναι ότι τελικά θα συνεχίσει, θα δημιουργεί, θα θριαμβεύσει.

Κυριάκος Τσιπούρας

Ταμίας Χιακής Αδελφότητας

Αττικοβοιωτίας "Ο ΚΟΡΑΗΣ"

---

[i] Τεκμήρια από το βιβλίο «Η οθωμανική αρχιτεκτονική στην Ελλάδα» σημείο 139 σελίδα 353

[ii]ΧιακόνΑρχείον,τ. Α',σ. 55Πολλά τεκμήρια επίσης αναφέρονται στη ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΡΑΒΟΛΟΥΣΥΜΒΙΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΣΤΗ ΧΙΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 1822. Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝΟΘΩΜΑΝΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΩΣ “ΑΛΛΩΝ” ΣΤΙΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ. ΙΩΑΝΝΙΝΑ ΜΑΡΤΙΟΣ 2019

[iii]https://www.icomos.org/en/focus/18-april-international-day-for-monuments-and-sites

[iv]Ειρηνική συνύπαρξη Μνημείων και Πολιτισμών: H τύχη των ισλαμικών λατρευτικών μνημείων της Χίου και των ορθοδόξων ναών στην παρακείμενη μικρασιατική ακτή. ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΡΑΒΟΛΟΥ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΖΩΗ, ΑΓΙΑΣΜΟΣ & ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

(Μια σπουδαία προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΤΗ  ΚΑΜΙΝΩ  ΚΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ  ΔΑΝΙΗΛ)

Του  Γεωργίου  Φωτ.  Παπαδόπουλου
Κήρυκα  του  Θείου  Λόγου

Πηγή Φωτογραφίας : choratouaxoritou.gr

Αδελφοί  μου, 

Το  πρωί  του  Μεγάλου  Σαββάτου  η  Αγία  μας  Εκκλησία  τελεί  τον  Εσπερινό  της  Κυριακής  του  Πάσχα,  συνδεδεμένο  με  τη  Θεία  Λειτουργία  του  Μεγάλου  Βασιλείου.  Η  Θεία  αυτή  Λειτουργία  είναι  από  τις  ομορφότερες  διότι  εμπεριέχει  ύμνους  και  Προφητείες  από  την  Παλαιά  Διαθήκη  οι  οποίες  μιλούν  για  την  Ανάσταση  του  Χριστού  αιώνες,  χιλιετίες  προ  της  γεννήσεως  του  Χριστού.

Οι  Άγιοι  Πατέρες  της  Εκκλησίας  μας  θέσπισαν  να  διαβάζονται  στη  Λειτουργία  αυτή  δεκαπέντε  Προφητείες  από  διάφορα  βιβλία  της  Παλαιάς  Διαθήκης.  Όμως,  για  λόγους  καθαρά  πρακτικούς,  επικράτησε  να  διαβάζονται  δημόσια  περικοπές  από  τρεις  Προφητείες  εκ  των  δεκαπέντε (η  πρώτη,  η  τέταρτη  και  η  δέκατη  πέμπτη)  από  την  Γένεση,  τον  Ιωνά  και  τον  Δανιήλ.

Η  Γένεση  κάνει  λόγο  για  τη  δημιουργία  του  κόσμου.  Ο  Ιωνάς  αναφέρεται  στο  θαυμαστό  γεγονός  της  υφαρπαγής  του  στα  σπλάχνα  του  πελώριου  κήτους  επί  τρεις  ημέρες  και  την  εξαγωγή-διάσωσή  του  από  εκεί,  με  αποτέλεσμα  να  κηρύξει  τον  Θεό  και  να  φωτίσει  χιλιάδες  ανθρώπους  στη  συνέχεια. Ήταν  μια  προτύπωση  της  τριημέρου  ταφής  και  Αναστάσεως  του  Κυρίου.  Και  ο  Δανιήλ  μιλά  για  την  κάμινο  με  τους  Τρεις  Παίδες,  τους  καιόμενους  και  μη  καταφλεγόμενους,  προτύπωση  κι  εδώ  της  Αναστάσεως  του  Κυρίου,  ο  οποίος  ετάφη  αλλά  ανέστη  και  δεν  τον  άγγιξε  ο  θάνατος.  Στην  τρίτη  αυτή,  σπουδαιότατη  Προφητεία  της  Παλαιάς  Διαθήκης  θα  μείνουμε  για  λίγο,  να  δούμε  τα  γεγονότα  και  τα  μηνύματα  που  μας  δίδει.

Βρισκόμαστε  στη  Βαβυλώνα  (σημερινό  Ιράκ),  στην  πεδιάδα  Δεηρά,  όπου  βασιλεύει  ο  ειδωλολάτρης  βασιλιάς  Ναβουχοδονόσωρ.  Ο  βασιλιάς  αυτός  είχε  κατασκευάσει  ένα  χρυσό  άγαλμα  (εικόνα- είδωλο)  και  απαίτησε  να  το  προσκυνήσουν  όλοι  οι  άνθρωποι,  επισημαίνοντας  ότι όποιος  δεν  προσκυνήσει  θα  καεί  σε  ένα  φρικτό, τεράστιο  καμίνι  που  άναψαν  εκεί.  Όμως,  τρεις  δεν  το  προσκύνησαν  και  μάλιστα  ήσαν  άνθρωποι  στους  οποίους  είχε  εκχωρηθεί  εξουσία  από  το  κράτος.  Ήσαν  δε  Ιουδαίοι  που,  ως  γνωστόν,  οι  Ιουδαίοι  ήσαν  μονοθεϊστές.  Οι  τρεις  αυτοί  νέοι,  οι  Τρεις  Παίδες  ήσαν  ο  Σεδράχ,  ο  Μισάχ  και  ο  Αβδεναγώ,  δηλαδή  τα  ονόματά  τους  αντίστοιχα  ο  Αζαρίας,  ο  Μισαήλ  και  ο  Ανανίας.  Οι  τρεις  αυτοί  νέοι  διακήρυξαν  ότι  δεν  πιστεύουν  στα  είδωλα  αλλά  στον  αληθινό  Θεό.  Και  όταν  ερωτήθηκαν  από  τον  Βασιλιά  γιατί  δεν  προσκυνούν,  απάντησαν  ότι  δεν  έχουν  ανάγκη  αυτούς  τους  ψεύτικους  θεούς  αλλά  τον  αληθινό  Θεό  ο  οποίος  βρίσκεται  στον  ουρανό  και  τον  λατρεύουν.  Και  ο  βασιλιάς  διέταξε  να  ανάψουν  εφτά  φορές  πιο  καυτό  το  πελώριο  καμίνι,  τόσο  μεγάλο  και  τόσο  δυνατό  που  δεν  μπορούσε  κανείς  να  πλησιάσει  ακόμη  και  δεκάδες  μέτρα  κοντά  του.  Μάλιστα  οι  φλόγες  έβγαιναν  πάνω  από  αυτό,  όπως  αναφέρει  χαρακτηριστικά  ο  Δανιήλ,  περίπου  σαράντα  πήχες.  Εκεί  διέταξε  να  τους  τοποθετήσουν,  αφού  προηγουμένως  τους  απογυμνώσουν  από  τα  ενδύματα  και  υποδήματά  τους  για  να  καούν  ζωντανοί.  Τότε,  οι  Τρεις  Παίδες  δίχως  κανένα  δισταγμό  μπήκαν  στο  καμίνι  και  άρχισαν  να  προσεύχονται  στον  Θεό,  μάλιστα  ο  Αζαρίας  με  ένθερμη  προσευχή,  που  αποτελεί  εξαίσιο  Ψαλμό  δοξολογίας  και  ικεσίας  στον  Κύριο.  Και – ω  του  παραδόξου  θαύματος-  δεν  κάηκαν,  ούτε  έπαθαν  τίποτα.  Βλέποντας  ο  Ναβουχοδονόσωρ  τα  γενόμενα  αφήνιασε  και  έδωσε  εντολή  να  ρίξουν  περισσότερη  καυστική  ύλη  στο  καμίνι,  μέχρι  που  καίγονταν  οι  ευρισκόμενοι  εκτός  της  καμίνου,  πλησίον.  Αλλά  και  πάλι  δεν  καίγονταν  οι  Τρεις  Παίδες,  παρά  ένα  δροσερό  αεράκι  μέσα  στη  φωτιά  και  μόνο  στο  σημείο  που  ήσαν  οι  τρεις,  τους  δρόσιζε  και  τους  διατηρούσε  ανέπαφους.  Τότε  εμφανίστηκε  και  τέταρτο  πρόσωπο  μέσα  στη  φωτιά.  Ήταν  Άγγελος  Κυρίου  {με  πρόσωπο  που  μοιάζει  με  τον  Υιό  του  Θεού,  δηλαδή  τον  Χριστό,  αναφέρει  ο  Δανιήλ.  Φανταστείτε  πόσους  αιώνες  προ  Χριστού,  που  κανένας  δεν  γνώριζε  περί  Χριστού  και  περί  Υιού  του  Θεού,  να  μιλά  ένας  Προφήτης,  ο  Δανιήλ,  για  τον  Υιό  του  Θεού,  για  έναν  Άγγελο  που  το  πρόσωπο  του  έμοιαζε  με  Υιό  του  Θεού ! Μεγάλο  το  όνομά  Σου,  Κύριε !  Ότι  απέκρυψας  αυτά  από  σοφών  και  συνετών  και  απεκάλυψας  αυτά  νηπίοις (κατά  κόσμον)  !}.  Αμέσως,  οι  Τρεις  Παίδες  δοξολόγησαν  τον  Θεό  για  την  θεοπτία  αυτή,  την  ιερή  εκείνη  Αποκάλυψη  και  για  το  γεγονός ότι  ο  αληθινός  Θεός  τους  διατήρησε  ανέπαφους.  Η  δοξολογία  αυτή  των  Τριών  Παίδων  είναι  ένας  απείρου  κάλλους  ύμνος,  ο  οποίος  αναφέρεται  σε  οτιδήποτε  υπάρχει  στον  κόσμο,  έμψυχο  και  άψυχο  και  καλείται  να  δοξολογήσει  και  να  υμνήσει  τον  δημιουργό  του,  Κύριο.  Αναφέρονται  οι  Τρείς  Παίδες  στον  ουράνιο  κόσμο,  στην  άβυσσο,  σε  ζωντανούς  και  νεκρούς,  στα  μετεωρολογικά  φαινόμενα,  στον  καιρό,  στις  ουράνιες,  γήινες  και  καταχθόνιες  δυνάμεις,  στον  θάνατο,  στην  φύση,  στο  φυτικό  και  ζωικό  βασίλειο,  στα  λογικά  αλλά  και  τα  άυλα  όντα,  στη  γη  και  τα  στοιχεία  που  την  αποτελούν,  στο  υγρό  στοιχείο,  στον  ουρανό  και  τα  στοιχεία  που  τον  αποτελούν,  στις  υλικές  και  άυλες  δυνάμεις,  στους  ανθρώπους,  τους  αγγέλους,  τα  πνεύματα  και  τις  ψυχές  των  δικαίων  και  μη.  Ζητούν  να  μετανοήσουν  οι  ασεβείς  και  να  γίνουν  ευσεβείς,  μετατρεπόμενοι  σε  υμνητές  του  Δημιουργού  απάντων.  Διδάσκουν  την  ύπαρξη  και  την  παντοδυναμία  του  Θεού,  αλλά  και  την  υποχρέωση  του  ανθρώπου  να  Τον  λατρεύει  σωστά  και  να  Του  αποδίδει  την  οφειλόμενη  τιμή  και  δοξολογία  σε  κάθε  καιρό  και  εποχή,  στο  διηνεκές.  Αυτή  είναι  η  υπό  αναφορά  περικοπή  από  την  Προφητεία  του  Δανιήλ,  ένα  μόνο  τμήμα  της,  διότι  είναι  πολύ  μεγαλύτερη  και  αναφέρει  και  πολλά  άλλα.

Η  Προφητεία  αυτή  δεν  διαβάζεται  τυχαία  λίγο  πριν  την  Ανάσταση  του  Χριστού  (στην  κατά  κόσμο  λεγόμενη  ΄΄πρώτη  Ανάσταση΄΄).  Προφητεύει  η  κάμινος  τον  τάφο  και  η  σωματική  και  ψυχική  ακεραιότητα  των  Τριών  Παίδων  την  Ανάσταση,  την  ζωή, που  ο  τάφος  δεν  μπόρεσε  να  ανακόψει.  Διότι  εκεί  υπήρχε  ο  Άγγελος  Κυρίου  εν  μορφή  Υιού  του  Θεού,  ο  Κύριος  Χριστός,  ο  οποίος  έμελε  δια  της  Σταυρώσεως  και  της  Αναστάσεώς  του  να  λυτρώσει  το  ανθρώπινο  γένος  από  τη  φθορά  της  αμαρτίας  και  τον  θάνατο.  Μετά  την  εις  άδου  κάθοδο  του  Κυρίου  ακολούθησε  η  πανένδοξη  Ανάστασή  Του.  Μετά  το  κήρυγμα  της  σωτηρίας  στους  νεκρούς,  στον  άδη  (εκεί  έμεινε  ο  Κύριος  επί  33  ώρες- Από  τις  3  το  μεσημέρι  της  Μεγ.  Παρασκευής  μέχρι  τα  μεσάνυχτα  του  Μεγ.  Σαββάτου-ξημερώματα  Κυριακής  του  Πάσχα),  το  πνεύμα  Του  επέστρεψε  στον  τάφο  και  μαζί  με  το  σώμα  Αναστήθηκε  κι  έτσι  εμφανίστηκε  επί  σαράντα  ημέρες,  κι  έτσι  αναλήφθηκε  κατόπιν  στους  ουρανούς  και  κάθισε  στα  δεξιά  του  Θεού  Πατέρα  και  μας  έστειλε  τον  Θεό- Άγιο  Πνεύμα  να  καθοδηγεί  τη  ζωή  της  νοητής  νηός,  της  Εκκλησίας  μας,  από  την  ημέρα  της  Πεντηκοστής  και  μέχρι  τη  συντέλεια  του  κόσμου.  Έως  τότε  και  οι  ψυχές  προγεύονται  παραδείσου  και  κολάσεως,  ευρισκόμενες  στον  άδη (ο οποίος  νικήθηκε  κατά  κράτος  μετά  την  Ανάσταση  του  Χριστού),  μέχρι  να  ακολουθήσει  η  τελική  κρίση  που  θα  τα  γευθούν  ολοκληρωτικά  πλέον.

Όμως,  η  κάμινος  που  έκαιε  αλλά  δεν  μπορούσε  να  κατακάψει  τους  Αγίους  Τρείς  Παίδες,  τον  Μισαήλ,  τον  Αζαρία  και  τον  Ανανία,  έχει  και  έναν  άλλο  συμβολισμό.  Ποιόν ?  Το  φως  της  Ανάστασης  του  Χριστού  είναι  παντοδύναμο,  ζωοποιό  και  υπερφυσικό  φως.  Είναι  Άγιο  Φως.  Είναι  πανάγιο  Φως.  Είναι  το  Φως  που  ανέτειλε  από  τον  Πανάγιο  Τάφο  και  που  ανατέλλει  ΄΄αυτοφυές΄΄,  θεία  χάριτι,  κάθε  Μεγάλο  Σάββατο  το  μεσημέρι  και  μεταφέρεται  σε  όλα  τα  μήκη  και  πλάτη  της  γης  προς  αγιασμό  και  στήριξη  των  πιστών.  Το  Άγιο  Φως  επί  πολλή  ώρα,  αμέσως  μετά  την  αφή  Του,  δεν  καίει.  Το  αγγίζουν  πιστοί  αλλά  το  αγγίζουν  και  άπιστοι  και  δεν  καίγονται.  Διότι,  όπως  είπαμε  είναι  υπερφυσικό  Φως,  είναι  θεϊκό  Φως,  είναι  δώρο  Θεού.

Αδελφοί  μου,

Είθε  η  Ανάσταση  του  Χριστού  να  φέρει  και  στις  δικές  μας  καρδιές  το  αιώνιο  Φως.  Αυτό  με  το  οποίο  θα  πορευόμαστε  στο  υπόλοιπο  της  ζωής  μας,  ώστε  να  αξιωθούμε,  εν  τη  εσχάτη  ημέρα  της  κρίσεως,  να  αντικρίσουμε  δίχως  προσκόμματα  το  υπέρλαμπρο  και  ανυπέρβλητο  Φως,  τον  Κύριο  της  δόξης. Αμήν.

Χριστός  Ανέστη !

Γεώργιος  Φωτ.  Παπαδόπουλος

Κήρυξ  του  Θείου  Λόγου