ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Πηγή εικόνας : http://www.lifo.gr/

Η προφητική και εξαίρετη παράσταση που δόθηκε στο παζάρι από το ΔΗΠΕΘΕ πριν χρόνια,  σε σκηνοθεσία του Γ. Μπινιάρη για τους πρόσφυγες ήρθε στο μυαλό μου με αφορμή τις σημερινές κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις στη πατρίδα μας.

Μια παράσταση που περιείχε τόσο ποιητικά το ανθρώπινο βαρύ φορτίο των προσφύγων και την προσπάθεια να μπούμε μέσα στο ψυχισμό τους εμείς οι βολεμένοι, για  να τους συμπαρασταθούμε αλλά και να εντοπίσουμε τις βαθύτερες ανθρώπινες αιτίες που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται δίπλα μας ξένοι και πρόσφυγες. Τη ίδια ώρα αναδείχνει την γενικότερη αφασία που διακρίνει εμάς τους ενεργούς και ανενεργούς θεατές.

Κάνοντας την παράσταση σε ένα ιδιαίτερο χώρο, ( το παλιό παζάρι, λαχαναγορά  ) και με ένα τρόπο που οι περισσότεροι από μας τους θεατές, νοιώθαμε μέρος της παράστασης. Αλλά και αυτά που συμβαίνανε τριγύρω δένανε στη συνακολουθία του δράματος.

Το τελικό αποτέλεσμα και συμπέρασμα ήταν η κραυγαλέα κοινωνική απουσία μας στην αντίληψη του φαινόμενου της προσφυγιάς. Αλλά  και η αγωνιώδης προσπάθεια να δούμε το φαινόμενο σαν μια φωτιά που καίει κοντά στο σπίτι μας και κάποια στιγμή θα φθάσει να κάψει και το δικό μας. Και φαίνεται πως έφθασε η ώρα,.. μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Γιατί οι κανονικοί πρόσφυγες μέσα από τον αγώνα τους να επιβιώσουν, σφυρηλατούν και ισχυροποιούν την ταυτότητα τους και τις παραδοσιακές αξίες τους για να αντέξουν. Εμείς χορτάτοι και εκφυλισμένοι, με την ταυτότητα μας αλλοιωμένη, η και χαμένη, αποκομμένοι από το σώμα της παράδοσης μας, φοβάμαι… κινδυνεύουμε να γίνουμε πρόσφυγες στον τόπο μας χωρίς ταυτότητα και χωρίς προορισμό. Δεν θα ξέρουμε δηλαδή ποιοι είμαστε και που πάμε.

Γιατί η είσοδος των προσφύγων από τον τρίτο κόσμο (λαθρομεταναστών )  έχει μορφή επιδρομής αν σκεφτούμε πόσοι εισέρχονται κάθε μέρα στη πατρίδα μας.

Και στη δύσκολη ώρα που περνάμε θα χρειαστεί να μοιραστούμε τα ελάχιστα που θα μας αφήσουν, μαζί τους. Δεν ξέρω αν οι κρατούντες έχουν σκεφτεί θεσμούς για το πώς θα γίνει αυτή η μοιρασιά της εξαθλίωσης

 Αξίζει όμως  και είναι επίκαιρο όσο ποτέ να παραθέσω παρακάτω μια σύντομη περιγραφή της παράστασης τότε όπως είχε δημοσιευτεί στην «Αλήθεια» με τίτλο

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΟΡΤΑΤΟΙ ( τίτλος του Γιάννη Τζούμα)       

Ένα σαββατόβραδο μαζευτήκαμε καμιά εκατοστή άνθρωποι χορτασμένοι

στο παζάρι για να δούμε μια παράσταση.

Ο χώρος διαμορφωμένος απλά και απέριττα.

Στο απέναντι μπαλκόνι γίνονταν κάποιο πάρτι και κάποιοι νεαροί φωνασκούσαν αδιάκριτα.

Αυτοκίνητα και μηχανάκια γκάζωναν περνώντας

Ήρθε η ώρα κι άρχισε η παράσταση

Θέμα της οι πρόσφυγες , αυτοί που βιώνουν την προσφυγιά, δίπλα μας κοντά μας, η κάπου κοντά μας.

Ο λόγος εξαιρετικά συμπυκνωμένος, ευτυχώς υπήρχαν κι ακουγόντουσαν λέξεις κλειδιά που οδηγούσαν το συναίσθημα.

Υπήρχε κι όμορφη μουσική.

Σε μια στιγμή που το βιολοντσέλο πριόνιζε τις καρδιές μας εκδηλώθηκε ένας αναιδέστατος τσαμπουκάς στο μπαλκόνι με το πάρτι, καταπληκτικό δέσιμο της δικιάς μας πραγματικότητας, με την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ.

Φαίνεται πως οι συντελεστές της παράστασης και ο σκηνοθέτης να επιδίωξαν αυτή την παντρειά, για να φανεί ίσως αυτή η αναλογία .

Αν ήταν η δεν ήταν τόσο όσο έπρεπε δουλεμένη η παράσταση στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει η μεγάλη κι ολοφάνερη πνευματική της προέκταση.

Μια προέκταση που χαστουκίζει τα στημένα και επίπλαστα πράγματα στην τέχνη.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία πλήττονται και κινδυνεύουν όσο υπάρχουν πρόσφυγες, όσο κυκλοφορούν ανάμεσα μας η γύρω μας, κρατούντες σφραγισμένη την ματωμένη καρδιά τους.

Οι ηθοποιοί κουβάλησαν για μια ώρα τον ρόλο τους μέσα στο χώρο του παζαριού της χιώτικης λαχαναγοράς, ένα χώρο τριμμένο και σημαδεμένο από τον καθημερινό ανθρώπινο μόχθο.

Εμείς οι θεατές άνθρωποι χορτασμένοι, τα κακομαθημένα παιδιά στο μπαλκόνι, οι αδιάφοροι βιαστικοί περαστικοί οδηγοί των αυτοκινήτων, παίξαμε άθελα μας ένα ρόλο που συμπληρώνει τέλεια την όλη αλήθεια .

Αυτό που συντελέστηκε από κοινού με τους ηθοποιούς στο παζάρι , συντελείτε κάθε μέρα στη ζωή μας, δηλαδή γύρω μας .

Πρόσφυγες κι εμείς, αδιάφοροι, βολεμένοι, μέχρι να έρθει  η σειρά της δικής μας προσφυγιάς.

ΜΑΚΑΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ 

ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ  ΕΙΡΗΝΙΚΑ,

και καλή απολογία ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ.

Μανώλης Φύσσας

«Ταπεινών Εδέσματα»

«Ταπεινών Εδέσματα»

της Ευγενίας Καλαγκιά-Μουρατίδου

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ  ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

ΦΕΒ 15, 2017 

Γράφει η Τασσώ Γαΐλα

Το νησί της Χίου ‘ευτύχησε’ να απελευθερωθεί από τον Τουρκικό ζυγό τον Νοέμβρη του 1912. Εκεί μεταφερόμαστε και συγκεκριμένα στο χωριό της Χίου τη Λαγκάδα – τόπο δράσης του βιβλίου της Ευγενίας Καλαγκιά- Μουρατίδου Ταπεινών Εδέσματα -150 Συνταγές της Κατοχής/2015.

Δύσκολες οι συνθήκες διαβίωσης των ελεύθερων πλέον Χιωτών, μεγάλη φτώχεια και σκληρή δουλειά, στη θάλασσα, στα χωράφια, αγρότες, ψαράδες, κτηνοτρόφοι, όλοι με όνειρο ένα καλύτερο αύριο. Έρχεται η λαίλαπα της Μικρασιατικής Καταστροφής και η φτωχή Χίος και η Λαγκάδα γεμίζουν με πρόσφυγες από τις απέναντι ακτές της Τουρκίας. Τώρα, οι φτωχοί θα γίνουν περισσότεροι. Πείνα, απελπισία, δυστυχία, εποχή κοινωνικοπολιτικά πολύ ταραγμένη. Λίγο μετά το χαμό της Μικράς Ασίας και λίγο πριν το ’30, στη Λαγκάδα θα γεννηθεί η μικρή Μαρία το μεγαλύτερο παιδί από τα 3 της φτωχής οικογένειας του Δημήτρη Βλυσίδη. 

Η Μαρία (η μητέρα της συγγραφέας )που είναι και το κύριο πρόσωπο του βιβλίου εφ’ όσον οι αφηγήσεις της αποτελούν τον κεντρικό κορμό του βιβλίου, αφηγήσεις που ξεκινούν από την ηλικία της των 10 χρόνων όταν χάνει τη μητέρα της και τα τρία ορφανά αδελφάκια και με ‘αρχηγό’ την ίδια αρχίζουν ολομόναχα αγώνα άνισο και απάνθρωπο για την επιβίωση τους. Ο πατέρας φεύγει με μπάρκο, τα ορφανά μετακομίζουν σε γειτονικό χωριό και στο φτωχικό της γιαγιάς. Η Μαρία μαθαίνει να κρατά νοικοκυριό για να ανταποκριθεί στο ρόλο της μάνας των μικρότερων αδελφών της. Μικρό το διάλλειμα ευτυχίας με τη γιαγιά μια και ο πατέρας γυρίζει με μητριά! Τα παίρνει πίσω στη Λαγκάδα και τα τρία μικρά ορφανά απόντος πάλι του πατρός σε μπάρκο, θα βιώσουν την απάνθρωπη σκληρότητα της μητριάς που τα βάζει να δουλεύουν σκληρά στο σπίτι και στα χωράφια, τα κακοποιεί και τα αφήνει νηστικά παρά τα χρήματα που στέλνει ο πατέρας γι’ αυτά.

Κατόπιν, χούντα του Μεταξά , η Ελλάδα ποτέ δεν ησυχάζει, κατόπιν τι; Γερμανική Κατοχή. Πάλι σκλάβοι οι Χιώτες, πάλι πείνα, τρόμος και πολλοί χωριανοί για να σωθούν από τους Γερμανούς και την πείνα περνούν κρυφά με βάρκες στα απέναντι Τουρκικά παράλια, στον Τσεσμέ. Το ίδιο και η μητριά που εγκαταλείπει ολομόναχα τα τρία ορφανά. Παλαιστίνη-Κύπρος-Μέση Ανατολή είναι οι τόποι προορισμού των προσφύγων, εμείς μένομε στα εξαίρετα αφηγηματικά κείμενα της Μαρίας που βιώνει έναν τρομερό εφιάλτη, σηκώνει στις εφηβικές πλάτες της το βάρος των αδελφών της, γιατί πρέπει και οι τρεις να επιβιώσουν … Πως;

Ένας μακρόχρονος εφιάλτης, με το μικρό κορίτσι ξυπόλητο και παγωμένο από το κρύο να γυρίζει στα βουνά για λίγα χόρτα (φούντες από πεύκα έβραζαν για σούπα), καθώς και στα χωριά του νησιού αγκαλιά με τα λιγοστά υπάρχοντα της μητέρας της για μια χούφτα αλεύρι. Σε ένα χωριό σκληρόκαρδη γυναίκα και μάλιστα συγγενής της αρπάζει από το κεφάλι το τελευταίο ενθύμιο της μητέρας της το κεντητό μαντήλι που φορά και της δίνει ένα μικρό μπουκαλάκι λάδι. Η Μαρία κλαίει με λυγμούς γυρίζοντας μέσα στη νύχτα πίσω στο χωριό όπου στο έμπα του την περιμένει η αδελφούλα της νηστικιά και απελπισμένη. Έφερες τίποτα; Ο μικρός πεινάει πολύ και εγώ το ίδιο…

Στα 4 χρόνια κατοχής κανείς δεν συμπόνεσε τα ορφανά, την Μαρία, τη Βασιλεία και τον Γιάννη. Κανείς δε νοιάστηκε γι’ αυτά. Κι’ όμως λες από θαύμα; Επέζησαν γνωρίζοντας την απανθρωπιά, την αδιαφορία, τους εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου, τους μαυραγορίτες, την εξαθλίωση …Τα μάτια τους γεμάτα τρόμο από τη θέα των Γερμανών, αλλά και από το συναπάντημα τους με τους νεκρούς από την πείνα συγχωριανούς τους στα σοκάκια του χωριού … Είναι οι ώρες που στο χωριό θα οργανωθεί ομάδα του ΕΑΜ και η Μαρία συμμετέχει ενεργά και μάλιστα στη διάσωση ανταρτών…

Πάμε τώρα λίγο πίσω στο ένδοξο ’40 με το άδοξο τέλος και στην Αλβανία; Οπισθοχώρηση, χάος αληθινό, μόνος και έρημος ο Γιαννιός Καλαγκιάς ο νεαρός τσαγκάρης από την Λαγκάδα (πατέρας της συγγραφέας), προσπαθεί να βρει τρόπο να γυρίσει στο νησί του. Ταξίδι μηνών επικίνδυνο, εφιαλτικό. Τελικά επιστρέφει και είναι ένα από τα νέα παιδιά του χωριού που θα περάσει με βάρκα στην Τουρκία με προορισμό τη Μέση Ανατολή. Τι θα βρει εκεί; Σκληρή μεταχείριση από το Γενικό Επιτελείο Μέσης Ανατολής και την Ελληνική Κυβέρνηση μιας και ανήκε στους οπλίτες που είχαν εκδηλωθεί ανοικτά υπέρ της κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ)… Ο πόλεμος τελειώνει, ο Γιαννιός Καλαγκιάς θα γυρίσει στη Λαγκάδα, θα γυρίσουν και όσοι πρόσφυγες επέζησαν και να επιτέλους κάτι καλό για τα ορφανά. Επιστρέφει και ο πατέρας τους. Η σκηνή όπου η νεαρή Μαρία περιγράφει τη σκηνή στην αυλή του σπιτιού τους όπου με τη βοήθεια της αδελφής της Βασιλείας και του αδελφούλη της Γιαννιού ψήσανε στον πέτρινο φούρνο τους ψωμί για να φάνε –ο πατέρας τους είχε δώσει χρήματα και αγόρασαν λίγο αλεύρι-, είναι συγκλονιστική. Επέστρεψε, λοιπόν, ο χαμένος πατέρας, έδιωξε και την μητριά που και εκείνη είχε επιστρέψει στο 1945 από την Κύπρο, άνοιξαν τα μπακάλικα, άνοιξαν τα σχολεία, είπαμε ο Γιαννιός Καλαγκιάς γύρισε και ήταν τέλη του Μάη. Παρόλα αυτά αποφασίζει τα παιδιά του ΕΑΜ να γιορτάσουν τη δική τους Πρωτομαγιά έστω και στα τέλη του μήνα…

Του Πασά η Βρύση, ωραίο μέρος για εκδρομή είναι που επέλεξε τελικά ο Γιαννιός για τόπο της γιορτής της Πρωτομαγιάς, μερικοί έχουν φέρνουν μαζί τους και μεζέδες, χοροί και τραγούδια ρεμπέτικα και αντάρτικα, από κοντά και φωτογράφοι της Χίου να αποθανατίσουν το γεγονός …Εκεί και η Μαρία που έχει ήδη αρραβωνιαστεί με τον Γιαννιό, Εμπρός ΕΛΑΣ-ΕΛΑΣ για την Ελλάδα και…

Οι αφηγήσεις της Μαρίας Καλαγκιά συνεχίστηκαν αν και η συγγραφέας σταματά το βιβλίο της στο 1945. Επιλογή της. Οι γονείς της απεβίωσαν προ ετών και τι απέγινε ο ονειροπόλος τσαγκάρης Γιαννιός Καλαγκιάς; Από την σελίδα 267 και κάτω από μια φωτογραφία νέων με φόντο σκηνές σε έναν λόφο, σας μεταφέρω: Μακρόνησος. Η παρέα της Πρωτομαγιάς, τρία χρόνια μετά.. Διακρίνονται στο βάθος οι σκηνές. Στα δεξιά ο Γιάννης Καλαγκιάς. Είκοσι χρόνια αργότερα, η δικτατορία των συνταγματαρχών θα τον εξόριζε ξανά, αυτή τη φορά στην Γυάρο. Έζησε μέχρι τα 82 του και παρά την άνοια που του προκλήθηκε από ατύχημα στο δρόμο με μηχανάκι και δεν αναγνώριζε ούτε τα πιο κοντινά του πρόσωπα, ποτέ δεν έπαψε να τραγουδάει βροντερά τους παρακάτω στίχους εκπλήσσοντας τους πάντες: Ήμασταν εμείς, Ελλάδα τα παιδιά σου/Συγκεντρωμένα σε κάποια ερημιά/Και για εσένα και για την λευτεριά σου/Θ’ αγωνιστούμε όλοι με καρδιά./Δεν μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια/Των Ιταλών τα άδοξα σπαθιά/ Το’ χουμε γράψει βαθιά μες την καρδιά μας/Λαοκρατία και όχι βασιλιά.

Ήθη, έθιμα και λαϊκή παράδοση της περιόδου 1912-1945 στο χωριό της Λαγκάδας της Χίου συμπληρώνουν το υλικό του αφηγηματικού βιβλίου της Ευγενίας Καλαγκιά - Μουρατίδου Ταπεινών Εδέσματα / 150 Συνταγές της Κατοχής / 2015, με ταυτόχρονη πυκνή αναφορά στη διατροφή των χωρικών από την απελευθέρωση του 1912 από τον Τουρκικό ζυγό μέχρι και το τέλος της Κατοχής. Ιστορικό-Λαογραφικό βιβλίο με την αυθεντική καταγραφή των προσωπικών βιωμάτων απλών ανθρώπων του λαού, αυτών που δημιουργούν Ιστορία <χωρίς υπογραφή>. Αξιοπρόσεκτο το άριστα επεξεργασμένο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, συμπλήρωμα στα αφηγηματικά κείμενα του βιβλίου του οποίου την έκδοση επιμελήθηκε ο Γιάννης Μουρατίδης μέλος της ΣΜΕΔ (Σύλλογος Μεταφραστών -Επιμελητών - Διορθωτών).

Το βιβλίο διατίθεται από την συγγραφέα κ. Ευγενία Καλαγκιά-Μουρατίδου (6937898493) και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Χίου.

https://atexnos.gr/

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ

ME ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ  ΤΟΥ  ΜΕΓΑΛΟΥ  ΧΙΩΤΗ  ΗΡΩΑ   ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ  ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΡΙΚΟΥ

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΡΙΚΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΠΕΡΙΤΕΧΝΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟΥΝ

ΚΑΙ ΤΗΡΩ ΑΦΩΝΙΑ ΚΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΓΕΜΑΤΗ

ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ

ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΜΙΑ  ΣΙΩΠΗ  ΠΟΥ  ΣΗΚΩΝΕΙ  ΠΙΟ  ΨΗΛΑ  ΤΟ  ΚΕΦΑΛΙ

ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΣΤΗ

Η ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΤΕΤΟΙΑΣ ΣΙΩΠΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΑΛΗΘΙΝΉ ΑΝΆΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΙΚΟ

« O λόγος σου αντίκρισμα

ευγενικής θυσίας

για ένα κόσμο αντάξιο του ανθρώπου....

Η φωνή σου ευγενική

… , ο ήχος της

έρχεται σιγά-σιγά …

… Νοιώθω ...

να με σκεπάζει το βλέμμα σου…

Σκύβω το κεφάλι με ευλάβεια και συντριβή …

Η κάθε ώρα που περνά ..., σε σένα απολογιέται …

Και ο ευθύς καλοδουλεμένος λόγος …

της ελληνικής ανθρωπιάς σου …

τρυφάει για πάντα .... τον νου και την καρδιά μας

ΚΩΣΤΑ ΜΟΥ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΣ - ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

«ΉΤΑΝ ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΣ , ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΕΜΠΝΕΕΙ»

Στις 15.9.1938 με επιστολή αίτησης του προς τον τότε κυβερνήτης χώρας και τον Υπουργό Αεροπορίας, επειδή διέβλεπε να πλησιάζει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ζητεί: «εν όψει των επερχομένων διεθνών γεγονότων ζητώ να ανακτήσω το δικαίωμα να πολεμήσω υπέρ της Ελλάδος, δικαίωμα ούτινος εστερήθην, διότι ευτυχώς δεν είχον και δεν απέκτησα αλλοίαν περί του στρατιωτικού όρκου και των καθηκόντων μου αντίληψιν. Διά την ανάκτησιν του πολυτίμου τούτου δικαιώματος θα ήρκει ως κάλλιστα γνωρίζετε η έγγραφη μου εις τα στελέχη της εφεδρείας». 

ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΠΕΡΡΙΚΟΣ (έργο Μιχ. Κάσση)

Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 επανέρχεται απευθυνόμενος στο Υπουργείο Αεροπορίας Γραφ. Επιτελάρχου με την υπ? αριθμό Πρωτοκόλλιυ 47470/30.10.1940 αίτησή του και ζητεί την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία και γράφει: «Ως ήτο φυσικό την πρωΐαν της 28^ης Οκτωβρίου παρουσιάσθην αυθορμήτως εις το αρμόδιο Γραφείο του καθ υμάς Υπουργείου και παρεκάλεσα όπως μου επιτραπεί να εκπληρώσω το ύψιστον προς την πατρίδα καθήκον μου. Ατυχώς μου εδόθη αόριστος απάντησις. Μετ αναμονήν δυο ημερών επανέρχομαι εγγράφως επί της αιτήσεώς μου ταύτης με την παράκλησην όπως γίνουν δεκταί αι υπηρεσίαι μου υφ οιανδήποτε ιδιότητα, νυν ότε και εις ξένους φιλέλληνας ενδέχεται να επιτραπή όπως αγωνισθούν υπέρ της Ελλάδος». Η αίτηση έγινε δεκτή την 23.11.1940 με εντολή να παρουσιασθεί εις το Γενικό Στρατηγείο μέχρι την 25-11-1940. 

Από το μέτωπο που εστάλη, σε επιστολή του τον Νοέμβριο του 1940 στον φίλο του Αναστάση Κανελλόπουλο (αδελφό του Παναγιώτη) γράφει: «Είμαι καλά. Οι δυο αυτές λέξεις δεν έχουν πια το στερεότυπο νόημα τους. Το «είμαι καλά» σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος και μαζί περήφανος, γιατί μπορώ πλέον να λέγω ότι ανήκω σ εκείνους που με ένα μεγαλειώδη, με έναν ελληνοπρεπή τρόπο αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων της εποχής μας, ανήκω σ εκείνους που προετοιμάζουν την αύριον της ανθρωπότητας, στους εργάτες μιας νέας εποχής, της εποχής που θα φέρει στους αιώνες ανεξίτηλα τα ίχνη της σφραγίδας της ελληνικής ιδέας».

Ο Κώστας Περρίκος είχε ξεκαθαρισμένες ιδέες, γιατί πολεμούσε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1.5.1941. Ο Κ. Περρίκος πνεύμα αδούλωτο και ανήσυχο με τον γυρισμό του από το μέτωπο συνέλαβε και εφάρμοσε χωρίς δισταγμούς  παραμερίζοντας ακόμη και την αγάπη του προς την γυναίκα του και τα παιδιά του μπροστά στην αγάπη του για την πατρίδα  ένα μεγαλόπνοο πρόγραμμα δημιουργίας ενός εθνικού Στρατού που τον ονόμασε «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών».  

Κώστας Δ. Περρίκοςσ - Οραματιστής

Το Μάιο του 1941 αμέσως μετά από την απόλυση του από τις τάξεις του Στρατού, εκδίδει το 1^ο φύλλο της παράνομης εφημερίδας «Μεγάλη Ελλάδα», τον Νοέμβριο του 1941. Ανήσυχο πνεύμα όπως ήτανε άμα ένοιωθε, πίστευε και πειθόταν πως έπρεπε να γίνει κάτι, το αναλάμβανε ο ίδιος γιατί θεωρούσε τον εαυτό του υποχρεωμένο να το κάνη. Και αφού αποφάσιζε και το αναλάμβανε δεν σταματούσε πια ούτε μπροστά στο θάνατο. Στις 28.10.1941, πρώτη επέτειο της κηρύξεως του πολέμου, τύπωσε και μοίρασε μια προκήρυξη για να θυμίσει στον εαυτό του και τους άλλους γύρω του ότι ο πόλεμος δεν είχε χαθεί. 

Κωστής Δ. Περρίκος - Ο Καλλιμασιώτης Σταυραετός και Αρχάγγελος

«ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Ο Κώστας Περρίκος ήταν Δημοσιογράφος, εργάτης, έμπορος, στρατιώτης ρήτορας. Μισούσε όλους τους δυνάστες, ξένους και δικούς, αγαπούσε όλους τους εργαζόμενους, προστάτευε τους αδυνάτους. Δεν είχε άλλο σκοπό στη ζωή του παρά να κάνη το καλό, απέφευγε τις διαφημίσεις, περιφρονούσε το θάνατο, λάτρευε την Ελλάδα. Μια μαρτυρία του ίδιου φανερώνει τους λόγους που τον έκαναν να δημιουργήσει οργάνωση αντίστασης.

«Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».

Τον Αύγουστο του 1942 δημιουργεί νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που για δυο μήνες συνυπάρχει με τη Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών..

Η ΠΕΑΝ εκδίδει εφημερίδα, τη «Δόξα», και το πρώτο φύλλο της κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1942. Ο σκοπός της ΠΕΑΝ πέρα από την κυκλοφορία του παράνομου τύπου είναι και η εκτέλεσις σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού. Για το σκοπό αυτό δημιουργείται ο «Ουλαμός Καταστροφών» με επικεφαλής τον ίδιο τον Κ. Περρίκο.

Εκμαγείο Προτομής Κ. Περρίκου - Έργο Μιχ. Κάσση - Λαογρ. Μουσείο ΚαλλIμασιάς  (Δωρεά του Χιολάτρη κ. Γιώργου Μπαχά του περιοδικού  ''NEMECIS'')

Οι συμμαχητές του μιλούν για αυτόν: «Ήτανε φωτιά, δυναμίτης, δεν τον κρατούσες με τίποτα. Ήθελε να πολεμήσει. Ήτανε σίφουνας. Μόνος του έβρισκε τα εκρηκτικά, αυτός καθόριζε τους στόχους, έβρισκε χρήματα, αυτός είχε ψυχή. Ήταν μαχητής, ήταν στρατιώτης δεν ήταν συνωμότης.

«Ήταν μπουρλοτιέρης, ήξερε να εμπνέει, να ορμάει»

Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο γερμανομαθής Ιωάννης Λόντης (μετέπειτα καθηγητής και Ακαδημαϊκός )

Συγκατηγορούμενοι: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτος, Επ. Γαλάτης, Αικατ. Μπέση και Γιώργος Κουσουράκος. 

Ο Κ. Περρίκος στην απολογία του αναλαμβάνει την ευθύνη για όλα, σε μια υπέρτατη χειρονομία αυτοθυσίας και απαράμιλλου ηρωισμού. Απολογείται λέγοντας: «Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου». 

Μέσα από τη φυλακή στέλνει στη γυναίκα του και στα παιδιά του σημειώματα και γράμματα με νουθεσίες, υποθήκες, παρηγοριές. Μαζί και ένα ποίημα:

θάρθη η ώρα

Μεσα στη μπόρα

Στάσου αντρίκια

Και πιες θαρρετά

Της σκλαβιάς το ποτήρι

Μη σε νοιάζει

Χαράς πανηγύρι να νοιώσει η ψυχή σου

Θάρθη η ώρα.

Μη στενάζεις

Της καρδιάς σου το δάκρυ

Μη στάζει

Το γερό σου το χέρι να χτυπήσει με φόρα

Θάρθη η ώρα

Μη σε νοιάζει

Οι λαοί ξέρουν τίνος ταιριάζει

Το χρυσό το στεφάνι

Πρόσμενε το

Να φυλλάει τα μαλλιά σου

Με σ? ελεύθερη χώρα

Θάρθη η ώρα.

Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επέτρεψαν στην οικογένεια του να τον επισκεφθεί στη φυλακή. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα του και τα παιδιά του.

«Ο θεός θέλησε να μεγαλώσετε δίχως πατέρα. Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας ένας απαίσιος τρομοκράτης, αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη. Η σκέψη του ξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδας μας. Εκείνο κυρίως που τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους δίχως εξαίρεση. 

Βρέθηκε όμως στην δίνη ενός πολέμου και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλει ? ακόμη και όταν ο πόλεμος βρισκόταν στο ζενίθ του ? στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της Διεθνούς Συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της Ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας. 

Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης. 

Δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν οι άνθρωποι, να ΕΝΩΘΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος. 

Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων. 

Δουλέψτε για την επικράτηση της Δημοκρατίας. 

Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα. 

Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ. 

Πηγή : αβερωφ - WordPress.com

Φυλακές ΑΒΕΡΩΦ 

Κελί 12 

Κ. Περρίκος» 

Στις 4.2.1943 πριν την εκτέλεσή του ένα άλλο σημείωμα και ένα ποίημα για τον γιό του Δημήτρη. 

«Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ: «Κι΄ αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, ω θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει» 

ΦΥΛ. ΑΒΕΡΩΦ 

4/2/43 Κ.ΠΕΡΡΙΚΟΣ 

ώρα 5:20 

Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους. 

Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΣ» 

Ο Κώστας Περρίκος εκτελέσθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 4.2.1943, ώρα 7:30 π.μ. 

Σύμφωνα με την αναφορά του ιερομόναχου Νικόδημου Γραικού εξωμολογήθη ειλικρινώς και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων με κατάνυξη. «Ο υποσμηναγός Κων/νος Περρίκος, ετών 37 προ της εκτελέσεώς του είπε τα εξής προς τους παριστάμενους Γερμανούς:

''Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Ελληνας αξιωματικός της Αεροπορίας- Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ''.  Οι παριστάμενοι Γερμανοί αξιωματικοί εχαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικώς. Ολίγον προ της εκτελέσεώς του ανεφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!». Όταν ο Γενικός Επιθεωρητής του Γερμανικού Στρατοδικείου ήλθε μαζί με άλλους αξιωματικούς να τον παραλάβουν από το κελί του στις 5:20 το πρωί για να τον οδηγήσουν στο θάνατο και την αθανασία, η νυχτερινή σιωπή των φυλακών Αβέρωφ εσχίσθη από την κραυγή του ήρωα προς τους συγκρατουμένους του: «Παιδιά με παίρνουν για εκτέλεση. Κουράγιο! Γρήγορα έρχεται η Νίκη και η Λευτεριά! Ζήτω η Ελλάς!». Όταν λίγες ώρες αργότερα ο συνήγορος του Περρίκου επεσκέφθη τον Επιθεωρητή Λάγκε, ηλικιωμένο εξ επαγγέλματος υπάλληλο των Γερμανικών Στρατοδικείων, για να τον ρωτήσει σχετικώς με την τύχη του θανατοποινίτη, ο Γερμανός αυτός δεν μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή του για το θέαμα, στο οποίο είχε παραστεί. «Er Starb den heldemtot» («απέθανεν ως ήρωας» ), είπε. Η εκτέλεσις του Περρίκου ανεκοινώθη ως κάτωθι από τις εφημερίδες των Αθηνών. 

«Δι' αποφάσεως του παρά τω Στρατιωτικώ Διοικητή Νοτίου Ελλάδος Στρατοδικείου υπό ημερομηνίαν 31.12.1942, ο Κων/νος Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, γεννηθείς εν Χίω την 23.4.1905 κατεδικάσθη μεταξύ άλλων λόγω απαγορευμένης οπλοφορίας και κατοχής εκρηκτικών υλών, ως και λόγω συντάξεως και διαδόσεως προπαγανδιστικών εντύπων, εις θάνατον και 15ετή ειρκτήν. Ο καταδικασθείς ήτο είς εκ των ενόχων της δυναμιτιστικής αποπείρας της οδού Πατησίων, ως οργανωτής δε κόμματος εχθρικού προς τον Άξονα, προέτρεψεν εις απεργίας και εκδηλώσεις εναντίον των Γερμανών. Η απόφασις εξετελέσθη την 4.2.43 διά τυφεκισμού». Η ληξιαρχική πράξις θανάτου υπ΄αρ. 444/2/43 αναφέρει ότι ο Κ. Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, εξετελέσθη την 4.2.1943 συνεπεία της από 31.12.1942 αποφάσεως του Γερμανικού Στρατοδικείου. Την 11.9.1943 το Υπουργείο Αεροπορίας διά Β.Δ. επανέφερε τον Κ. Περρίκο εις τους μονίμους και τον προήγαγε εις τον βαθμόν του Αντισμηνάρχου επ ανδραγαθεία. 

Πηγή :  κινημα λαου

Στη «Δόξα» την εφημερίδα της ΠΕΑΝ γράφουν γι αυτόν οι συμμαχητές του. «Το πνεύμα του Κώστα Περρίκου, ζωντανό πάντα μέσα στις ψυχές μας, η υπέροχη αγωνιστική του μορφή με τα ήρεμα, στοχαστικά του μάτια, σύμβολο στον αγώνα των Ελληνικών νιάτων ενάντια στον κατακτητή, η τόλμη του συνώνυμη με την αγωνιστική τόλμη στέκουν πάντα μπροστά μας να μας προφυλάξουν από λιγοψυχιές ανάξιες για νέους αγωνιστές. Ο δυνατός και απαράμιλλος αγωνιστής είχε αφιερώσει όλη τη θέρμη της ωραίας ζωής του στο Εθνικό και Δημοκρατικό Ιδανικό». 

- Η εφημερίδα «Η Μάχη» της εποχής εκείνης, γράφει μετά την εκτέλεση του Κ. Περρίκου: «Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα.Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι ΄Ελληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή της Ελλάδας ψηλά. Προσηλωμένος στο όραμα δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. «Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο». «Η ζωή  μας ανήκει στην Ελλάδα», ήταν η απάντηση». 

- Την 7.2.1987 γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κ. Περρίκου στην Καλλιμασοά της Χίου. Σε μια σεμνή τελετή ο παλιός φίλος και συγχωριανός του Κωνσταντίνος Κρεατσάς, επίτιμος Εκπαιδευτικός Σύμβουλος, γνώριμός μου από τα χρόνια προ του 1940 όταν ο ηρωϊκός Χιώτης Αξιωματικός μετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα κατά του Μεταξά λέει: «Ο Κ. Περρίκος υπήρξε μέγας Εθνικός Ηρωας και πανάξιος της Πατρίδας. Η ηρωϊκή του πράξη αναπτέρωσε τότε το φρόνημα των αδούλωτων και διέλυσε τα προδοτικά και ατιμωτικά σχέδια των κατακτητών. Η πατρίδα τον ευγνωμονεί, η Χίος τον τιμά και η ιδιαίτερη πατρίδα του σεμνύνεται για το τέκνο της. Η ενέργειά του ήταν πράξις γενναιότητας και αυτοθυσίας, αυτόβουλης και ελεύθερης αποφάσεως, προϊόν εσωτερικής και μόνον επιταγής. Υποκλίνομαι ευλαβικά μπροστά στο πελώριο ηθικό ανάστημα του Κώστα Περρίκου».

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος δίνει ένα πορτραίτο του Κ. Περρίκου: «Πώς μπορώ να σας δώσω το ζωντανό πορτραίτο ενός ανθρώπου που η ζωή ξεχείλιζε από μέσα του σαν ακράτητος χείμαρρος. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο με τόση ζωντάνια. Δεν μπορούσα όμως τότε να μαντέψω τι δύναμη κρυβόταν μέσα του. Έβλεπα και χαιρόμουν την ζωντάνια του αλλά δεν ήξερα, ούτε μπορούσα να προβλέψω ότι ο ολοζώντανος αυτός άνθρωπος θα γίνονταν ισχυρότερος από τον θάνατο, ότι θα γινόταν, όπως έγινε, αθάνατος».

Άτυπη Ομάδα ''ΦΊΛΟΙ Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΥ''

Στ. Μιχαλάκης - Αιμ. Ευαγγελινός - καπετάν Δημ. Μελαχροινούδης - Γεωργ. Μπαχάς - καπετάν Μιχάλης Καριάμης

ΜΝΗΜΗ ΠΕΡΡΙΚΟΥ 2017

Προς τον Πρόεδρο Καλλιμασιωτών Αττικής

Αγαπητέ κ. Ευαγγελινέ

Θα παρακαλούσα να δεχθείτε τα συγχαρητήριά μου τόσο εσείς, όσο και ο Πρόεδρος της ΟΧΣΑ για την σχετική με τον Κώστα Περρίκο εκδήλωσή σας. Συμβάλλετε έτσι στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αλλά και την ανάδειξη του ΠΙΣΤΕΥΩ του μεγάλου αυτού Οραματιστή, τόσο αναγκαίου για τις μέρες μας.             

Με την ευκαιρία να σας υπενθυμίσω ότι το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου με ομόφωνο απόφασή του 530/2013 ζήτησε από τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων να χαρακτηριστεί Εθνικός Ήρωας χωρίς να υπάρξει απάντηση. Για την ίδια απόφαση επανήλθε ο βουλευτής Νότης Μηταράκης με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της 17-3-1916, η οποία είχε την ίδια τύχη. Ευελπιστώ να επιτύχουν  σχετικές σας ενέργειες.             

Ως δική μου συμμετοχή στην εκδήλωσή σας αποστέλλω το ακόλουθο, επαναλαμβάνοντας ότι μένει στην αφάνεια γιατί μπορεί μα μην  συμφέρει σε αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες μας.

 [..] Όσοι  τιμούν το αίμα αυτό το αγιασμένο [όσων κτυπούν το σύγχρονο φασισμό σαν ιδέα] και συνεχίζουν τον αγώνα τους πρέπει να ξέρουν, και το ξέρουν καλά ευτυχώς, πως η Νίκη μας είναι νίκη της Λευτεριάς της πολιτικής και ατομικής και πως κανείς πια δεν μπορεί νάρθει ενάντια στην Ιδέα της Δημοκρατίας, της αληθινής όμως Δημοκρατίας κι όχι αυτής που φαμπρίκαραν μέχρι σήμερα οι διάφοροι πολιτικάντηδες, που αντικειμενικό σκοπό είχαν να καβαλήσουν το ωραίο άλογο της εξουσίας και να καταδυναστέψουν τους λαούς.

Και να γιατί συνυφασμένο με την πλέρια έννοια της αληθινής δημοκρατίας και λευτεριάς που μόνο οι Λαοί θα κληθούν να εγκαθιδρύσουν και προστατέψουν είναι η οικονομική λευτεριά, αυτή που θα ξεσκλαβώσει πραγματικά τον ιδρώτα της εργασίας απ’ την εκμετάλλευση του οποιουδήποτε τρίτου κατεργάρη, που για μοναδική του ικανότητα έχει να ζει εις βάρος του εργαζόμενου, είτε γιατί σπούδασε την κεφαλαιοκρατική αγυρτεία, είτε γιατί είναι κληρονόμος παλαιών εκμεταλλευτών του αίματος και του ιδρώτος των άλλων. Αυτή που θα στηρίξει στα γερότερα βάθρα το Κράτος του Δικαίου και την πολιτική Λευτεριά.  

Αυτή τέλος που θα γκρεμίσει μια για πάντα κάθε ταξική διαφορά και την περίφημη άμιλλα και πρωτοβουλία, έννοιες μεγάλες που στα χέρια των αγυρτών του κεφαλαίου δε σημαίνουν τίποτ’ άλλο από αισχρό ανταγωνισμό σε άνισο αγώνα, αφ’ ου απ’ την μια μεριά στέκουν οι εκμεταλλευτές που συναγωνίζονται και απ’ την άλλη οι εργαζόμενοι που ποτέ δε λογαριάστηκαν παρά σαν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Αυτές είναι οι τρεις μεγάλες Έννοιες που αποτελούν την Ιδέα της Λευτεριάς και που δεν μπορούν πια να χωριστούν απ’ αυτήν.

Αυτές είναι που γιομίζουν από σήμερα την έννοια της Πατρίδας μας της Ελλάδος που ποτέ δεν σκλαβώθηκε γιατί ακριβώς είναι Ιδέα  και ιδέα τόσο ευγενική και μεγάλη! Σ’ αυτή βλάστησε η τέλεια Ιδέα της λευτεριάς, όπως σήμερα τη νοιώθουμε και την υπηρετούμε με τον αγώνα μας τον ευγενικό, τον ανθρώπινο στον οποίο καλούμε όλους τους νέους με την αμόλευτη Ελληνική Ψυχή, με το ευγενικότερο σύνθημα που η Ιδέα της Ελλάδας και της Λευτεριάς σαλπίζει.

Έλληνες ενωθείτε μαζί μας, επακολουθήστε τον ιερό αγώνα σας για μια Ελεύθερη μεγάλη Πατρίδα και για έναν Ελεύθερο Πολιτικά και Οικονομικά ελληνισμό […].

(Από την εφημερίδα ΔΟΞΑ της ΠΕΑΝ αρ. 13, Δεκέμβριος 1942)

Δημ. Μελαχροινούδης

Της άτυπης ομάδας ΦΙΛΟΙ ΚΩΣΤΑ ΠΕΡΡΙΚΟΥ

Καλλιμασιά 3-2-2017